---> SaçmaSapanGünlük.
Babam yine gözlerimin önünde kalp krizi geçirdi. 21 Kasım Pazartesi günü oldu her şey kabus gibiydi o saatler.
Yerde boylu boyunca hareketsiz yatıyordu ablam yanında ağlıyordu. Annem Aslıya ambulansı çağır çabuk diye bağırıyor ağlıyordu. Ambulanstaki beyinsizler bi halt anlamıyor başka hatlara bağlatıp duruyordu en son Aslı yandaki lokantaya koştu yardım çağırdı. Bense ilk sinir krizimi geçirmişim. O anı hiç aklımdan çıkaramıyorum babamın yanına oturdum kalkmasını söyledim oysa çoktan bilinci gitmişti. Yüzü mosmordu hatta kapkaraydı nefes alamıyordu sol elini tuttum eli geriye doğru dönmeye ve kasılmaya başladı. Sonra ağzından o korkunç sesler çıkmaya başladı inliyor muydu yoksa nefes mi almaya çalışıyordu bilmiyorum. O sırada tek bildiğim bir insanın 3 dakika nefes alamasa öleceğiydi bağırmaya ve ağlamaya başladım aklıma başka hiçbişey gelmiyordu. Eylülle ağlamaya başladık. Var gücümle anneme sesleniyordum annemse ambulansa hala adresi anlatmaya çalışıyordu ağlıyordu yalvarıyordu. Daha sonra kapıdan Aslının çağırdığı ve hayatımda daha önce hiç görmediğim gördüysem de hatırlamadığım adam girdi. Adamın koluna yapışıp ''babam ölüyor içerde kalp krizi geçriyor ölüyor'' dediğimi anımsar gibiyim. Sonra yerdeydim. Önümde bir sürü insan vardı ve 2-3 kişi dışında hiçbirini hatırlamıyorum. Sadece seslerini hatırlıyor gibiyim. Meğer hepsi apartmandaki komşularımızmış sesim 5. kata kadar çıkmış. Sonra annemin ve Aslının bana sarılıp '' bişeyi yok hastaneye götürüyorlar kendine gel'' gibi şeyler dediklerini hatırlıyorum. Babamı kollarından ve ayaklarından tutmuş taşıyorlardı cansız gibiydi yüzü hala kapkaraydı. Onu daha önce hiç böyle görmemiştim. Gerçekten öldüğünü sanmıştım. Sonrasını hayal meyal hatırlıyorum. Kim nasıl beni oturma odasına götürdü falan bilmiyorum tek bildiğim sürekli birilerinin beni susturmaya çalıştığı ve sarıldığıydı.
Dayımı aradık hastaneye annemin yanına gitmesi için. Allah binlerce kez razı olsun hemen herkes koştu herkes yardım etti. Annem şoktaymış ağlıyormuş babamsa meğer evdeyken aritmi yani kalp atışı düzensizliği geçirmiş yolda arabadayken annemin kucağında kalp krizi geçirmiş. Babama elektro şok uygulamışlar sanırım kalbi durduğu için. Kendine geldikten sonra babam da ağlamaya başlamış.
Her şey bir anda oldu hiçbirimizin aklının ucundan geçmiyordu. Birden kalbine şiddetli bir ağrı girmiş nefes alamamış nefes alamadığı için kolları kasılmış gözleri geriye kaymış ve yüzü morarmış. Tansiyonu 9 a 5 olmuş ki babam yüksek tansiyonlu biridir biraz daha düşseymiş komaya girermiş Allah korusun.
Sonra yoğun bakıma almışlar babamı o yüzden annemi eve göndermişler. Ağlıyordu annem. Evde de komşular bizimle kalmıştı sakinleştirmişlerdi bizi Allah hepsinden razı olsun. O gece hiç durmadan ağladım. Ve hayatımda ilk kez ağrı kesici aldım normalde benim başım hep ağrır ama hiç ilaç almaya gerek duymazdım ama bu çok farklıydı.
Günlerce babamın yere yığıldığı halıya oturamadım, babamın oturduğu koltuklara oturamadım. Allah düşmanımın başına getirmesin.
Salı günü hepimiz hastanedeydik ama yoğun bakımda olduğu için göremedik babamı. Çarşamba günü yine yoğun bakımdaydı ama bizi çok özlediği için akşam hemşireye telefon açtırdı ve saat 11 de gelmemizi söylediler, biz de çarşamba günü 11 de yine hastanedeydik. Hepimizi almadılar görüşmeye ben çok kötü olduğum için annemler benim girmeme izin verdiler.
Odasını buldum girdim içeri elim ayağım titredi onu öyle makinelere serumlara bağlı görünce yüreğim paramparça oldu. Uyuyordu, hemşire uyandırabilirsin dedi tuttum elini uyandırdım beni görünce hemen gülümsedi ''annen nerde'' dedi ilk olarak. Herkesin dışarda olduğunu ama 1 kişinin girmesine izin verdiklerini söyledim. O berbat günden konuştuk hemen yüzü morardı çok üzüldüğü yüzünden belliydi. Uzun uzun konuştuk elimi hiç bırakmadı sımsıkı tuttu. Biz hastaneden ayrılıp eve geldiğimizde hastaneden aradılar ve yoğun bakımdan normal odaya aldıklarını söylediler annem tekrar gitti hastaneye terlik kıyafet götürmeye.
Mucize dedi doktoru kurtuluşuna.
Perşembe günüyse yine hastanedeydik saatlerce kaldık yanında normal odada olduğu için izin vardı. Öğrencileri yüzünden odaya giremedik bir sürü öğrencisi geçmiş olsuna gelmişler çiçek yaptırmışlar. Meğer bu gelen 3. öğrenci grubuymuş sabahtan beri hiç yalnız bırakmamış öğretmen arkadaşları, öğrencileri, arkadaşları, müdürü.. Hepsinden Allah razı olsun. Babamın neşesi o gün çok iyiydi ama hastaneden çok sıkılmıştı evimi özledim deyip duruyordu. Ama doktoru kalp enzimleri yüksek çıktığını öyledi ve babam o gece de hastanede kaldı.
Ertesi gün yani Cuma sabah telefon geldi ve babamı taburcu edeceklerini söylediler hemen annem hastaneye gitti. Anneannem de bizimle kaldı dertleştik Allah razı olsun anneannemden bizi hiç yalnız bırakmadı. 2 saat falan sonra babam eve geldi o kadar çok özlemişim ki onun evdeki sesini. Kurban olurum ya. Sonsuz Şükürler olsun Allahım babamı kurtardı, babamı bize bağışladı. Ben de babamın kıymetini daha iyi anladım. Onu bir daha hiç üzmicem İnşAllah ve saçma sapan şeylere kafamı takmıcam. Asıl önemli olan sağlıkmış meğerse ve 3 günlük dünyanın saçma sapan işleri için ailemizi kırmak berbat bişey. Vicdan azabı bırakmıyor insanın peşini ama Şükürler olsun hiçbişey için geç değil bundan sonra daha mantıklı davranacam.
Şimdi çok Şükür babam eskisi kadar iyi ve kalbinde ağrı vs. olmuyormuş. Ama anjiyo çekilmesi şartmış İnşAllah o da sorunsuz bitecek ve bir daha böyle hastalanmıcak Allahın izniyle. Çünkü sigarayı tamamen bıraktı artık hiç içmiyor.
Öyle işte günlükcüm yaşadığımız günler çok korkunçtu ama bunların hepsi imtihan ve sabretmeliyiz. Bin Şükür şu an huzurluyum mucizevi bir şekilde kurtuldu babam. O benim herşeyimm.
Beni dinleyen arkadaşlarım hep destek verdiler bana akıl verdiler Allah hepsinden binlerce kez razı olsun Allah da onları dertlerinden kurtarsın. Hepsi iyi ki var.
Şimdilik yeter günlükcüm çünkü o anı hatırladığım için başım ağrımaya başladı. Ama bu da geçecek biliyorum. Görüşmek üzere..
p
