Anisette.

Bazen, bazı günler, bazı insanların ölmüş olmasını dilersiniz.
Öpecek bir toprak,
Kaçacak bir yer, anlatacak birine sahip olabilmek adına.
En zorudur, nefes alan birinin yokluğu,
En zorundan bile daha zordur, size ölmüşsünüz gibi davranan birinin varlığı.
İnsan kaderini seçebilseydi keşke, en azından bir kısmını.
Babasını, çocukluğunun tadını seçebilseydi,
Kendi karar verebilseydi, çekeceği acının miktarına ya da ne bileyim işte...
Boğazım düğüm düğüm...
Boşluğundayım bu dünyanın,
Darağacına asılmış bir beden kadar hissizim.
Hem bağıra bağıra ağlamak geliyor içimden, hem öylece susmak tek kelime bile etmeden.
Kim anlar ki içimizin yandığını?
Ya da kime anlatabiliriz, ciğerimizi deşen acımızı?
Kime söylenir böyle şeyler?
Bu yalnızlık kiminle paylaşılır?
Kim kızabilir özendiğimiz hayatları gözlerimizin önünde yaşayanlara?
"Hayallerimi çaldınız!" diye bağırsak ne fayda?
Daha kaça katlanabilir kimsesizliğimiz, yetmiyor matematemiğimiz...
Kaç yaşındayım bilmiyorum,
Kaç yaşındaysam milyonlarca kez daha fazla yorgunum.
Kaç yaşında olursam olayım, kalbi kırılmış bir kız çocuğuyum.
Hiçbir mutluluk, acım kadar samimi ve devamlı olamıyor.
Ki avutmuyor beni, hiç kimsenin sevgisi.
Hiçbir sevilmek,
Sevilmemişliklerimin yerini dolduramıyor.
Bizler, sevinçleri kursağına dizilmiş çocuklarız.
Ertelendik.
Hep bizden önce, bizden önemli işleri vardı büyüklerimizin.
"Uygun olmayan şartlar altında yetiştirildik"
Annelerimizden terlik değil, hayatlarımızdan tekme yedik.
Erken tanıştık kendimizle,
Kendimizi taşımaya erken başladık.
Hepinizden fazla hata yaptık,
Çünkü hepinizden daha cesur olmak zorundaydık.
Korksak bile, karanlıktan; ışıklarımızı yakmaya yetmedi boyumuz,
O tuhaf ürpertiyi hiç unutmasak da,
Alıştık.
Hepinizden daha hızlı koşabilirdik,
Ayağımız takıldığında,
Kaldıracak bir el bulabilseydik.

...​

...​

Onca şeye rağmen çıkıp gelsen,kılım kıpırdamaz ya da kalem.
Çünkü ;
Geç kalan bir mevsimin affı yoktur çiçek için.
Solmuşsa solmuştur solum, içim.
İnan bana,
Ben artık o tanıdığın küçük kız çocuğu değilim.
Bir mevsim düşün ki tuba ağacının saçlarını döksün.
Geride bırakıla bırakıla geride bırakabilmeyi öğrenebilmiş bir kadının zaferi
Bunu bana yaşattığın için teşekkür ederim.
Ben sesimi sende unuttum.
Bu yüzden gel diyemedim, sustum,
Bekledim.
Gelmedin...
Şimdi git diyorsam,
Bil... bu benim sesim değil.
Senin? Belki.
Benim ağlıyor oluşum senin başkasıyla gülüyor oluşunla ilgiliydi.
Neyseki, geçtin.
Ruhsuzluktan ölemiyorum şimdi.
Kurak toprağımı
Hiçbir gözyaşı sulayamaz artık.
Canım, sen beni kırmadın...
parçaladın,
silkelendim,
dağıldım.
beni artık bulamazsın.
En büyük savaşı kendini ararken veren kadın yorgunluğudur şiir, doğrudur.
İkimiz de biliyoruz,
ikimizden bir etmeyeceğini şimdi
ve bir zamanlar
bir zamanları anlatmaktan vazgeçtim.
Bir eylül gecesi ellerimi çiğneyip tükürdü çünkü gökyüzü,
Sonrası hep eksik.
Bir kez yanıldım,sonra hep yenildim.
bu kez sana
en çok kendime ama
galip geldiğim için
özür dilerim.
Gidişimin bileti olan saçımı kesmedim, ben gitmedim, sadece gelmeni istemedim.
Şimdi geçmez sandığım acı bana yabancıysa
aradığın numaraya mesela
artık ulaşılmıyorsa
gardım gark edilmiş göğsümü sarmışsa
korkmuyorsam yağmurdan filan
git diyorsam sahiden
diyebiliyorsam
neyse.
keşke,
"olmasaydı sonumuz böyle."

. . .​

Biliyorum ki, zaman aklımızı getirecektir başımıza.
Ve ne hain ki zaman.
Bir zaman sonra aklıma getiremeyecek seni bile.
Varsın şu anda gelişini seveyim.
Varsın şu anda gülümsiyeyim.
Bir zaman sonra bir de bakacaksın ki sözlerimde bile değilsin.
Acılarını da sana göndereceğim.
Bensizliğin yanında katık edersin.
Aklıma gelişini öyle
seviyorum ki, hele de
böyle anlarda.
Terk edişini düşündüğüm anlarda
öyle çok seviyorum ki.
İnsan nasıl konuşmadan; seviyorum derken
en güzel yerinde terk eder.
Aklına gelmeyişimi seveyim...
Aklın başına geldiğinde.
Bir de hoşçakal de, dee.
Hoşçakalını seveyim.​

...​

...​

...​

Uyandım karşımda seni buldum,
dosttan daha dost güzelden daha başka
içimden sevindim
içimden sevdim
içimden…

. . .​

Ah sana bir sarılsam şimdi,
kırılsa yalnızlığımın kemikleri.

. . .​

Beni çağıran uçurum, uçurum oldu sevdan...
Kaçmam...
Yok saklanmam başından-sonundan, korur bizi zaman...
Kim söylemiş son diye? olmaz diye? kanar diye?
Anlatma...
Anlamam...
Aşk varken; sözlerinde, düşlerinde, yeniden doğmak gibi nefesinle, çoğalıp sevginle...
İsteme...
Durdurmam...
Büyüt beni; gözlerinde, ellerinde, yeniden ses oldun sözlerime, gücün saklı içimde...
Vursunlar...
Ağlamam...
İster bahar, ister ayaz...
Yolum seninle...
Duysun dünya, karşı dursun, düşsün peşime.

. . .
​

Ben bunca deliliğin arasında,
bunca yalan söylemenin ve aldatmanın arasında,
bunca özlemenin ve ağlamanın ve alçalmanın,
bunca yanlışlığın ve yanılgının arasında,
esasında o kadar da aptal değilim...
Günün her anında beni düşünmediğini bilirim.
Ama ben gözümü her açtığımda,
canımı yakmak için fırsat kollayan güne,
ve her yumduğumda gözlerimi,
gelecek günün getireceği sıkıntılara,
seni düşünüp uyanıp,
seni düşünüp uyumayı
ibadet kabul ederim.

. . .​

Senden başka kim alnımda yazanı okuyacak kadar kusursuz bakabilirdi...
Şimdi bir yanım hep hüzün,
her zaman yalnız…
Ve sen içimin odalarında titrerken,
kimseler görmeden,
sana dokunamadan,
sarılamadan,
yüzünü hissedemeden,
üşüme diye üstünü örtüyorum…

. . .​

Seni sevmek,
Felsefedir, kusursuz.
İmândır, korkunç sabırlı.
İp’in, kurşun’un rağmına,
Yürür, pervasız ve güzel.

. . .
​

O, gözleriyle gözlerime bir şey sürdü benim.
İlaç gibi bir şey.
Görünmeyen, tarifi zor bir şey.
Acımı alan, kalbimi ayağa kaldıran bir şey.

. . .
​

Omzumda senin için oluşturulmuş bir oyuk olmalı.
Hiç yakından bakma ve hiç tatma fırsatının olmadığı bir boşluk, senin için, başın için.
Senin o oyukta anıların olmalı.
Ben gitmeden sen kokunu bırakmalısın oraya.
Sağ omzumdaki meleğe her döndüğümde seni anımsamalıyım.
Sağ omzum sen olmalı.
Sağ omzum göz yaşların olmalı.
Sağ omzum şaşkınlıkların,
Sağ omzum korkuların,
Sağ omzum kahkahaların olmalı.
Sağ omzum sen olmalı.

. . .​

Uzaklar diye bir yer var ama, herkes orada değil.
Çünkü uzakları yakın eden Dua'lar var ve biz oradayız!
Biz yar'la karışık, Biraz çay'la karışık, Uzak olmaktan çok yakınız!..​

Dünya ne ki sevgilim,
benim sana yaptığım kubbe yanında?
düşsün, olsun, bırak,
içinde yıldızlar patlıyor.
kolaydır inanmak kadar inanmamak da.
ister sal kendini dünyaya, ister kal yanımda.
her şeyden öte öyle sevdim ki ben seni
yoluna baş koymak diyoruz
biz barbarlar buna.

. . .​

Ben sana sarıldığımda zaman dursun istedim. Lanet olası evren çok yanlış olmalı ki tam gittiğin an durdu. Orada kala kaldım ben. Sol yanımda hissettiğim acı bedensel olsa öldürürdü beni. Ama duygularımı öldürdü günden güne sonra o zaman hiç ilerlemedi. Durdum bende ne senden başkasına gidebildim ne sana geri dönebildim.Oysa ben sadece sarıldığımdaki o mutluluk bitmesin istemiştim, en mutsuz anda zaman durdu öldüm gecelerce. Sen miydin zamanın akıp gitmesini sağlayan. Ah! aptal kafam nasıl da anlamam senleyken de anlamazdım zamanın nasıl geçtiğini. Benim dünyam senleyken dönüyormuş demekki. Ondan bu saatin diğer dakikaya geçerken ömrümden alıp götürmesi. Ondan bu giderken bütün herkesin susması, çığlıklarımın duyulmaması.​

...​