Anisette.

Huzur; Sarılmak, derim.
Hep bunu dedim, yine bunu derim…
Paylaşmak, derim adına.
Bir ekmeği bölmek ve suyu aynı bardaktan içebilmek…
‘Ağzının kenarında yemek kalmış,’ deyip gülebilmek...
Sonra banmak ağzının kenarına dudaklarını…
Çekinmeden konuşmak ve susmak bazen anlayıp...
Uyumak sonra aynı yatakta ve aynı yatakta uyanmak...
Ağlatmak biraz belki de huzur, ağlamak biraz da...
‘Nerdesin? Geç kaldın, merak ettim,’ diyebilmek.
Ya da yalan söylemek, ‘Telefonumun şarjı bitti,’ diye…
Özletmek biraz...
Birazdan fazla özlemek huzur...
İnanmak huzur, hem de âmâ gibi inanmak, körü körüne…
Önemsenmek ve önemsemek huzur...
Huzur, bölüşmek zamanı...
Huzur, atkıyı kendi ellerinle bağlaman boynuma...
Huzur, ‘Önünü kapat, üşütme;
hasta olursan bakmam,’ diyebilmek ama başında beklemek sabaha kadar…
Kızarak, severek ve ‘Ben sana demedim mi?’ diyerek.
En ufak değişikliği görebilmek huzur...
‘Seni seviyorum…’ dememek ama anlatmak sevgiyi alışılmamış bir şekilde…
Yüzünün koynunda uyumak demek huzur...

. . .
​

...​

Nedir ki değer vermek?
Kalbine karşılık kalbim mi?
Yaptıklarına karşılık yaptıklarım mı? Sevgi mi?
Paylaşmak mı? Neyle ölçüyoruz bunu? Fedakarlıkla mı?
Ben, bu yüzsüz cümlenin sahteliğini anlayacak kadar yaşadım hayatta...
Kimsenin vazgeçilmez olmadığını,
menfaatin mutlaka ama mutlaka bir yerde üstün geldiğini;
kopmaz, kırılmaz, bükülmez hiçbir şeyin olmadığını iyi belledim...
Kendime yeterim...
Kimsenin yolunu kesip önüne geçmedim, kimsenin de ardında kalmadım.
"Değer görmek" için kendini paralayan insanların,
"Kendinde hissettiği eksikliği başkasıyla bütünleme çabalarından" da yeterince uzağım...
Bu yüzden sahteyle, yalanla yollarımı ayıralı hayli zaman oldu...
Ömrüm beyaz bir sayfa değil...
Kimseyi karalamadım ama üstünü çizdiğim herkesin adı da hâlâ defterimde yazıyor.

. . .​

Gelip size zamandan söz ederler
yaraları nasıl sardığından ya da her şeye nasıl iyi geldiğinden.
zamanla ilgili bütün atasözleri gündeme gelir yeniden.
hepsini bilirsiniz zaten, bir işe yaramadığını bildiğiniz gibi.
dahası onlar da bilirler ama yine de güç verir bazı sözler, sözcükler,
Öyle düşünürler.
Bittiğine kendini inandırmak, ayrılığın gerçeğine katlanmak,
sırtınızdaki hançeri çıkartmak, yüreğinizin unuttuğunuz yerleriyle
yeniden kucaklaşmak kolay değildir elbet.
Kolay değildir bunlarla başetmek, uğruna içinizi öldürmek.
Zaman alır.

. . .​

Kalmadı.
​

En çok neyi konuşuyorsam, aklımda olan da hep o'dur" demek değil elbette.
Bazen insan, aklında olanı saklamak için başka şeylerden söz eder çünkü...
Şurada, az ötede, herkese uzak bir yerde duran bir şey var.
Uzanamadığım, umudumu kestiğim ve
"Bir daha olsa, biz akıllanmayız, yine aynısı olurdu" dediğim;
sesimde büyük gürültüyle patlayıp, bedenimi boydan boya yırtan,
ancak acısını benden başka kimsenin duymadığı, hissetmediği,
yalnız göğüs gerdiğim;
gerdiğim göğsümün yırtıldıkça mütemadiyen derisinin yenilendiği
ve böylece her defasında aynı acı tonunu tattığım;
herkese zül gelebilecekken, onurla içimde taşıdığım,
yüzümü eşsiz renklere boyayan bir renk cümbüşü var.

. . .​

Adın yasaklanmıştı bütün sözlüklerden.
Hiçbir şiirde geçmiyordu hikayen
Anlamı anlaşılmamış, ve sarılmamıştı kolları göğsünün.
Ellerinse hiç tutulmamıştı
İlk ben sevdim seni...
Rüzgarlara kokunu ilk ben söyledim
Papatyaları sevdiğin bilinmiyordu
Ve her bahar kır çiçeklerine benzediğin.
İlk ben sevdim seni...
Aylardan Eylül'ü
Mevsimlerden Sonbaharı seçer gibi.
Sevdim seni.

Kenan Vançin.​

...​

...​

Biz birbirimizin en büyük sığınağıydık.
Ne zorluklar yaşadık kendimizce.
Nelere göğüs gerdik, kaç acıya yüz çevirdik birlikte.
Biz birbirimizin yavrusuyduk.
Birbirimizin oğluyduk birbirimizin kızı.
Öz evladımız gibi sevdik birbirimizi.
Tapar gibi.
Her an kaybedeceğim diye korka korka yaşar gibi.
Şimdi senin kirpiklerin benim yüzüme değmiyor.
Benim gülüşüm senin nefesine.
Oysa iki dudak arası kadar mesafe koyamazdık biz birbirimize.
Yenildik.
Nasıl oldu, nasıl bitti farkına varmadan bizi yok ettik.
Yolun açık olsunlar, hoşçakallar, kendine iyi baklar.
Hepsini tükettik.
Ve en kötüsü seni hep seveceğim değil bir daha gelmeyeceğim olmuştu son Sözüm.
Bir daha gelmeyecektim çünkü bin parçaya bölünmüştüm.
Hangi parçam aşıktı sana?
Hangi parçam senden başka bir şey görmüyordu?
Hangi parçam seni seviyordu?
Ben hangi yarımla gelecektim sana?
Ve sen beni hangi kanattığın yaramdan tanıyacaktın?
Bu kez belki de ilk kez yahut son kez hiçbir şey yapmayacağım.
Bizim için.
Çünkü bizim için ne yaptığıma inandıysam işte o kadar bile biz olamamışız birbirimiz için.

Elçin Gelir.​

Sende yüreğim var,
canım var,
aklım fikrim var,
sende her şeyim var.

. . .
​