Anisette.

En güzel maske bendeydi…
Çoktan ölmüş olduğumu,
Kimse fark etmedi.

. . .​

Önce kurtardın, çaresizliğimden, kimsesizliğimden.
Kandırdın sonra, hiç korkmadan.
Sonra, öldürdün, sanki binlerce bıçak darbesiyle.
Senin hiç bitmek bilmeyen gecelerin oldu mu?
Güneşin doğuşuna yalvardığın.
Sen hiç bitap düştün mü, bir başına ağlamaktan?
Sen hiç öldürüldün mü? Böyle kesin, böylesine feci bir şekilde.
Hissettin mi paramparça oluşunu?
Kırılmak değil bu, tuz buz olmak.
İnsan kaybolmayı ister zaman zaman.
Gerçi istedim mi onu da bilmiyorum ama artık, artık bulunmak istiyorum.
Bul beni.

. . .​

Kursağımda bir sürü bağırmak birikti.
Sevinmeye bile utanıyorum artık.

. . .
​

Sanki ağır bir şey üzerime çullanmış beni eziyordu.
Sanki karanlık ve derin bir çukurun içinde yaşıyordum.
Hissiz, duygusuz ve körleşmiş gibiydim.
Yarı ölüye dönmüştüm.

. . .​

Ruhum bir heykel gibi düşüp parçalanırdı.
Bu sesleri duyanlar gülüyorum sanırdı.

. . .​

Sabır üstüne ekledim dertleri
Gelir diye bekledim çareleri,
Allah'ım sen kurtar beni...
Yanıyor yüreğim bildim bileli,
Gülmedi gülmez bir gün yüzüm.
İsyan edip ağlayasım var...
Dinmedi gözümde ne yağmur ne hüzün,
Bu dünyada herkesin bir derdi var.
Aman anam ağlama bana,
Başımı alıp gidesim var...
Bunca dert bunca keder,
Neden bilmem ölesim var.

. . .



Sanırım.​

...​

Bilmediğim bir şehirim
ve öyle yabancıyım ki kendime,
Kaybolmaktan başka seçeneğim yok.

. . .​

...​

Nereye gittiğini bilmeyen bir böcek gibi,
kendime kuytu bir karanlık arıyorum, küçücük,
ayak altından, sesten, serzenişten, kimselerden,
gölgelerden uzak kuytu bir karanlık.
Gösterişten, yapay sevgiden, bağlılıktan, nefretten, ölümden,
her şeyden biraz eksik, her şeyi tamamlayacak,
her şeyi bir sabah yoluna koyacak,
her şeyi bir akşam üzeri yerle bir edecek küçük bir kara delik.
İçimden hep bunu bağırdım sabahları, akşamları, yıldız kayarken,
derken ben hep buna yo-rul-dum.
Kendi karanlığıma sarılmak için şaşırmadan, örselenmeden, utanmadan,
kim ne düşünecek'li bir cümleye varmadan
dilim kuytu istedim sakince ağlamak,
kendimi, herkesi, kızdığım ve kırdığım herkesi içimde temize çekmek için,
biraz nefes alabilmek için, rutubetli ama benim,
sessiz ama benim, ama küçük, karanlık ama benim..
Olsun.
İstedim.
Hepsi buydu.
Bu kadardı.
Benim küçük meselemin.

. . .​

Hayır, daha fazla değilim, daha az da.
''Yetiniyorum''
Artık ben heybeme tıktığım kinlerin insafından da faydalanamıyorum.
Üzerimdeki hafiflik bu sayede yüküm oluyor benim.
Bunu anladım.
Artık tanımadığım insanlara baktığım gibi bakıyorum
affettiklerime ve büyük ölçüde ''unuttuklarıma''
ve yüzümde hiçbir yaşanmışlığın izi olmadan.
Kendimi çok daha adil buluyorum bu şekilde.
Minnet duygusu kurtulamadığım bir illet gibi yapışmasın diye belleğime,
affedecek kadar bağlarımı kopardıklarıma bunu yapmak zorundayım.
Başka türlüsü güç.
Olmuyor.
İçimde, asla değil ama zaman zaman en azından,
yıkıcı olmayan ve bir fırtınaya dönüşmeyen bir mevsimle,
öfkem de kırgınlığım gibi kör değil artık.
Kelime haznem ''hiçbir şey söyleyemeyeceğim''
cümlesi kadar hiçliğe dönüştüğünde, ve içim de zerre giz'e dönüşmüş,
öteki odalara atılmış ve en ufak bir durum izahı kalmadığında;
hoyrat bir sessizliğe çekilmekte beis görmüyorum.
Bu geçmişe, bu kimseye geçilmiş bir kıyak değil;
yalnızca kendimi yoğun bir endişeden kurtarmaya çalışıyorum.
En kızgın zamanlarımda bile
varlığıyla ruhumu ağırlaştıran bu endişeden tamamıyla kurtulduğum oranda varlığımı kanıtlayacağım.
Sonrası eylül, sonrası hüzün ve yoğun bir sis'le gelen sinsi bir sus payı,
içimdeki incinmişliğe.

. . .​

Bekledim.
Terk edilmiş bir ev gibi,
Tahliye edilmiş bir şehir gibi, kırılmış bir soy gibi,
Bekledim.
Akmış makyajla.
Bükülmüş bir omurgayla.
Pes etmeyi kendine yakıştıramayan bir kadın edasıyla.
Ben biraz.
Ben yalan söylüyorum. ben çok. bekledim.

. . .​

Ben senin için değil,
senin içinde ağlamak istedim.
göğsünde.
sende.
elimi seninle yıkamak istedim, yüzümü seninle
benim sularım bulanık , ellerim ihtiyar
bir efsun ki yüzün
yaram bile bahtiyar.
ben sende iz bırakmak değil,sende iz olmak istedim.
sende bıçak, sende jilet, sende ameliyat, sende leke
sende dövme, sende dikiş, sende doğum, sende yanık
ben sende geçmemek
ben sende bir uzuv
ben sende köklü bir inanç
ve bir ağaç gibi sabit kalmak istedim.
boğazında yumruk, sesinde çırpınış, kirpiğinde titreyiş
değil
ben sende salıncağa koşan çocuk sevinci
gibi masum
uçurtmanın ipine sarılan çocuk telaşı
gibi sahiplenerek.
gibi uçurum
çiçeği
değil
kahkaha çiçeği,
belki
gibi adı güzel bir sevda türküsüyle
diline dolanmak
düğümlenmek hatta
bin parçamla
ben senden çözülmemek
istedim.
ben geldiğin değil,
gittiğin yol olmak istedim senin.
sardığın tütün
içine çektiğin duman
ama üflediğin değil
ciğerine yapışan
gibi inatçı
gibi kanına karışıp
sende kaybolmak.
ben sende bir çocukluk yarası gibi unutulmaz
etten kopmayan
gibi tırnak
ama kesilen ve törpülenen
gibi değil asla.
budandıkça gürleşen ağrıdan uzak
gittikçe bitmeyen yol kadar güzel
ve muğlak
ben seninle aslında sadece
küçük bir kumsalda uyanmak
istedim.
istedim ki manzaram sen, pencerem sen
pervazım sen, çürüyen dirseğim sen
gömüldüğüm toprak sen, sarıldığım kefen
dirildiğim cennet
sen ol.
sen.

. . .
​

Senden bana gelen yolları kapattılar tek bir adım atmadın.
Sesimi duyurmak için avazım çıktığı kadar bağırdım,
daha fazla bağırarak kendini dinledin.
Ah, bilmez miydik terkedip gitmesini böyle çetrefilli güzele dönmez günlerde;
Bilemedik işte.
Beklemek bizdendi, beklemek sen ile bendendi, beklemek gerekliydi.
Bekledim, çok bekledim; hayat bir yandan oluk oluk akıyorken bekledim.
Şimdi kıvrımında tek bir uyku özleminde, köprüsünden geçmek istediğim özlemim.
Aç olanı, aç biteni sana anlatacak hikayelerim var.
Otur şöyle, kay biraz yana sana bahsetmem gereken kırıklıklarım var.
Anla beni, bak gözlerime ne olur biraz dinle kaybedecek neyimiz var?
Ne olur biraz söyle beni özlerken konuşamadığın neler var?

. . .​

Yaşanacak yıllarımız olmalı diyorum seninle.
uyuyacaksan kollarımda uyumalısın.

. . .​

Şimdi kaburgaları kırılıyor tüm hayatımın,
içerde ne varsa kan revan.
Düşler boş bir boğazdan geçiyor,
kimlikler emanet yüzlerde,
Solgun maskelerden geriye kalan iki dudak arası mesafesi,
mırıldanıyorum öylece,
''Yorgunum''.

. . .​

tarihe çentik attım
sesine seslendim ömrümün merdiven başlarında..
bir duvar ördüm ki gözümden göğüne
dört yanı bahar bahçe
âh benim ev içim, göz kiram
yine gözlerin geldi oturdu gözümün bebeğine
bir türkü tutturdum ki ağıtları göğü delen:
“evvelim sen oldun, âhirim sensin. ”

liyazeryâ.
​

Sen gülümsüyorsun ya bana, gerisi teferruat.
Sıyrılıyorum dünya kederlerinden, omzumdaki yük hafifliyor.
Cebimden, bir hayli birikmiş sokak ağzı özlemler ve aynı zamanda nefret cümleleri dökülüyor birer birer.
Hafifliyorum, bir tüy olsam ancak bu kadar hafif olurum diyorum.
Ben bir tüy olsam, gelip omuzuna düşerim..
Ben bir tüy olsam, seni avuç içlerinden öperim.

. . .​

Sonra çektim bir tabure oturdum karşısına.
Ben dedim, genel anlamda ağrıyorum.
Hayat ağrısı bu, aşk, meşk ağrısı değil bu.
Ben ağrıyorum bazen,
uyurken, kalabalıkken, yalnızken, çay içerken, yürürken, dururken.
Bazen duruyorum da ben, o zamanlar da ağrıyorum.
Ama ben en çok
“Hâlâ hayattayım.”
deme cesaretine sahip olduğum zamanlarda ağrıyorum.
Ben ağrıyorum.
Beni ağrıyor musun?

. . .​