Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz.. Tarayıcınızı güncellemeli veya alternatif bir tarayıcı kullanmalısınız.
yüregime bakıpta yargılamayın beni
o yürege ki ne acılar vurdu
ne sevdalar geldi gecti
hepsi aciz..
hepsi yarım ..
ne insanlar tutmadı o yürekten bir bilseniz...
ne yağmurlu karlı ak$amlarda agladı o yürek
sessizce
hıckırıklarla
yıkılırcasına ...
ne silleler yedi $u hayattan
kimse tutmadı kollarından ...
ve yine fırtınalar ...
ahh yüregime bakıp da yargılamayın beni
o ki hala ya$ıyor yada ya$adıgı sanılıyor
oysa hep sahte oldu gülümsemeleri
yüregime bakıpta yargılamayın nolur ..
o hala
kan aglıyor...
Unutursundeyip gittiğin günü düşünüyorum yine
Hangi duygu sığınağın
Hangi liman kaçışının şahidiydi söylesene
Hiç mi için yanmadıhiç mi kanamadı?
Gözleringözlerimden kopup giderken...
Unutmadım benunutamadım
Ne dilinden düşürmediğin şarkı sözlerimızı
Ne de ihanetinle kirlenen aşkımızı
Oysa ne çok sevmiştim seni...
Benhangi limana demir atsam
Pusulam hareket için yüreğini gösterirdi
Ne zaman elim kaleme değse
Seninle başlayıp seninle biterdi.
Bilmezsin ama kaç gece kaç ay
Gözlerim tavanda ihanetinle karşıladım sabahı
Ettiğin yeminler bir bir dizilip karşıma
Ahıma şahitlik etti bağıra çağıra!
Senbaşka sevdaların rüyasına sarılırken
Adım adım yaklaşırken ölüme ben
Tövbelerim gibi kapımdasın yeniden..
Masallar anlatan gözlerin artık karanlığımdır
Sana uğurladığım dualarım değil dinmeyen ahımdır
Bilmezsin ama yazdığım bütün şiirlerin adısadakat
Seninle başlayan ama seninle bitmeyen
Anlıyorumki sen değil sevgimmiş aciz yüreğime hükmeden
Beni incitenseni güldüren...
Pusulamı kırdım ben!
Yüreğime hükmeden sevgini sildim içimden
Dedim ya
Artık yazdığım bütün şiirlerin adı sadakat
Seninle başlayan ama seninle bitmeyen..
İçimde sana dair yaşattığım tek duyguysa
Sevda değil umut değil sadece nefret!
Sadakati sendeseni bende bitiren...
Karanlık yine kollarına almış
Uyutmaya ve avutmaya çalışıyor beni.
Boşuna demek bile gelmiyor içimden artık
Ben teslim olmuşum seni benden ayıran kadere
Selamı sabahı çıkardım yarınlarımdan
Senhangi yarınlara kucak açmışsın
Hangi yüreklere demir atmışsın diye
Biran bile düşünmeden
Acıyı gönlüme misafir etmeden
Girdim işte sensizliğe giden yollara
Yolum açık olsun
Ayağım sevdana takılmasın diye
Dokunmadım son kez yırtıp yaktığım
Aşkımı ve seni anlatan şiirlerimin küllerine
Elveda emanetimin sahibi
Elveda sana ve sevdana...
Artık ne kalemim seni anlatır kağıtlara
Ne de ağlamaktan titreyen dudaklarım
İsmini haykırır şehrimin sokaklarına..
Ben yokum artık
Belkide hiç olmadım sende
Beni acıtan da
Gitmelere zorlayan da buydu işte
Ben dönüşsüz gitmelerde
Sen bir sonraki limana yol almış
Rotası çoktan belirlenmiş aşk gemisinde
Hangimiz çabuk ulaşır bilinmez
Ağlamalarpişmanlıklar artık boşuna
Ben sensizliğin yollarında
Sen yepyeni başlangıçlarda
Elvedalar yüreğimin yoldaşı oldu
Ama bu veda sondu yarinan sondu
Giderken ardımda bıraktığım
Yalnızca bir gönül dolusu kordu...
Bırak git bu yüreği..
Bu yürek seni çoktan terketti..
Şahidimdir sabahı iple çeken gecelerim..
Dudaklarımdan akan sözcükler şahidimdir..
Sensensizliği öğrettin bana..
Ben'se soğuk gecelerde yağan yağmurlarla
Şiirlerimle eşlik ettim sana..
Şimdi Yokluğun bağrımda yanan bir kor ateş..
Suskunluğun cehennem ateşi kadar sıcak ve yakıcı..
Korkuyorum artık sessizliğinden..
Ama terketmeli
ve
Unutmalıyım seni...
Bentüm benliğimle..
Gururumu hiçe sayarak..
Tüm yaşanmışlıkların anısına..
Senin yoluna aptalca düştüysem..
Herkesi karşıma birer birer aldıysam..
Ve buna rağmen sesin titremeden..
"Bitti" ile başlayan son cümleni kurduysan..
Ve bu son sözünün sonuna noktayı koyduysan..
Bırak git bu yüreği...
Sana artık bir faydası olmaz..
Artık kendime daha fazla acı çektirmeden..
Seni beklemeden ve düşünmeden..
Yüreğimden çık git istiyorum..
Son gözyaşlarımla seni ıslatarak..
Öylece çaresizce seni bırakarak..
Bir kere olsun yüzüne bakmayarak..
Çekip gidiyorum yok olan varlığından..
Şimdi;
Bırak git bu yüreği..
Bu yürek seni çoktan terk etti..
Artık mühürlü bu yürek..
Sensizliğe yemin etti....
ŞehRin en kaRanLık yeRinde duRuyoRum haydi duRma hiç ümidim tutunacak biR daLım kalmadı.. başımı yeRe eğme benim mazLum yeRine koyma.. aLLı puLLu düşLeRim vaRdı oysa.. biR hayat böyLe teRsine dönmez biR yiğit böyLe haRcanmaz dağLaRa taşLaRa bağıRasım geLiyoR içim yanıyoR içim biLdiğin gibi değiL...
Bu biR hikayenin bitişi midiR? bu kanLı biR veda mıdıR? bu son savaşçının yediği kuRşun bu son kaLenin de düşüşü müdüR? daLgaLaRın çekiLişi bayRakLaRın yıkıLışı bu şaRkıLaRın susuşu muduR? ömRüm kanıyoR ömRüm biLdiğin gibi değiL...
Ben bu hayata asiydim böyLe değiLdim biR yıLdız kaydı ömRümden ben diLLemedim işte heRşeye sıRtımı dönüp koşuyoRum saRı güLLeR kahRoLsun ısLak gözLeR beyaz mendiL kahRoLsun kahRoLsun bu kaLdıRım bu nezaket mutLuLuk diLekLeRi canım yanıyoR canım biLdiğin gibi değiL...
eskiden biR adım vaRdı ümidim feRyadım vaRdı şimdi ben o ben değiLim...
yoLumu biLmiyoRum öLmüyoR güLmüyoRum bu hayat yoRdu beni biLdiğin gibi değiL...
daLLaRım devRiLiyoR gençLiğim savRuLuyoR biR ayaz vuRdu beni biLdiğin gibi değiL...
güLLeRim devRiLiyoR gençLiğim savRuLuyoR biR ayaz vuRdu beni biLdiğin gibi değiL...
eskiden mevsim seçeRdim soLaRdım çiçek açaRdım şimdi ben o ben değiLim
biR nefes biR ahım vaR biLmem ne günahım vaR vedaLaR saRdı beni biLdiğin gibi değiL...
daLLaRım devRiLiyoR gençLiğim savRuLuyoR biR ayaz vuRdu beni biLdiğin gibi değiL...
güLLeRim devRiLiyoR gençLiğim savRuLuyoR vedaLaR yoRdu beni biLdiğin gibi değiL...
Bir hayatın tozLu sayfaLarı içimi acıtan.
CepLerimde kırık qece masaLLarı duruyor
ÖksüzLüqümü avutuyor sonbahar.
Ne yana baksam sen oLuyorum
ParmakLarımı kanatıyor kirLi duvarLar.
KuşLar yuvaLarından terk ediyor beni
Bir sarsıntı qeçiriyor yüreqim sen şiddetinde...
ELLerime kar diye yokLuqun yaqıyor
Aşk sorqusunda yüreqim can çekişiyor.
Yüzümde sensizLiqin izLeri
AyakLarımın aLtında bir yıqın cam kırıqı...
İçimden söküLen her keLime
Tekrar dönüp içime batıyor.
Ve her seferinde sana isabet ediyor.
Bir zindan karanLıqı şimdi qeceLerim
DuvarLara sinmiş qözLerinin renqi...
SaatLeri infaza çekiyor qeLmeyişin
Yavaş yavaş qidiyor benden hayat;
DamarLarımdan çekiLiyor içimdeki sen !
Bense düşüyorum hiçLik ötesi bir hayata
Kanıyorum sana sende aşkı buluyorum
Hem de ayrıLıqa çarpa çarpa...
SuskunLukta sesLer daha çok acıtıyormuş
Bu yüzden senden harf harf kaçışım.
YaLnızLıqıma esir düşüyorsun
Bense kayboLuyorum cümLeLerinde.
Ve susuyorum sana avaz avaz susuyorum.
Sende birikiyor içimin tüm söküLenLeri
Ben dipsiz bir kuyu oLuyorum.
Biriktiriyorum her harfimde seni...
Şimdi yokLuqa düşüyor zaman
Ben bir adımda düşüyorum senden.
KuytuLarıma sokuLma bırak bana uçurumLarımı
KaLemimden azat et beni
Herkes konuştuqunu yazar bense sustukLarımı...!!!!
gözümün ucuyla bakardım yar
hani kıyamazdım dokunmaya
öğle kırık dökük bir başıma
karar verdim bugün seni unutmaya
bilirsin kalandır terk eden aslında
ne anılar ne acılar
bıraktım ardımda kırgın sabahlar
ne sevgiler ne sevdalar
yaşarım gün doğdukca serde hayat var
ne anılar ne acılar
incitmem incinsem sonsuz umutla
ne kaygılar ne kavgalar
unutmam affetsem sende yaram var
Giden midir her zaman suçlu?
Aslında kalandır terkeden.
Giden;
Bu yüzden gitmiştir zaten
Giden mi kalan mı yalnızdır bilinmez demiştin gözlerimi gözlerinden ayırmak istemediğim o hüzün dolu ayrılık akşamında…
Bu ayrılık diğer ayrılıklara benzemiyordu. Sen bunu benden önce fark ettin.
Bense hissettiğim halde görmezden geldim…
Dünyanın neresine yaşamın hangi ücra köşesine gidersem gideyim sensizlik bana en dayanılmaz acıları en çekilmez hüzünleri yaşatacak ve bunları bile bile yaşamak zorunda kaldığım için senden uzak kalmak uğruna yangına körükle gittiğim için artık alışmıştım bu iç çekişlere bu sonsuz yalnızlığa kabus sensizliğe…
Gözlerimin içine bakıyordun yeni başlayan ve sanki hiç bitmeyecek olan bir özlemle…
İçimdeki fırtınaları dindirmek istiyorum gözlerinde… diye yazmıştın…
O akşam kelimeler içindekiler kalbine sığdırmaya uğraştığın onca yoğun duygular bana söylemek istediğin halde bir türlü söyleyemediğin gözlerimin içine bakarak o anlamlı bakışlarınla anlatmaya çalıştığın o kaos içinde çırpınan tüm kelimeler artık isyan ediyordu…
Senin ruhundan benim kalbime doğru hücum ediyordu hepsi ve ben ne yapacağını ne söyleyeceğini bilmeyen baskı altında olan insanların yaptığı gibi kıpırdayamıyor konuşamıyor ne olacağını düşünemiyordum…
Adeta kilitlenmiştik o anda ve biliyorum ikimizde aynı şeyi düşünüyor ve aklımıza takılan bu zor soruya cevap bulmaya çalışıyorduk…
Giden mi yalnızdır kalan mı?
Bu sorunun cevabını her gün her an düşündüm sevdiğim…
Senden uzak kaldığım o işkence dolu günlerde o uykusuz saatlerde seni düşündüğüm yüzünü hayal ettiğim zamanlar hep bu soru hançer gibi saplanıyordu yüreğime…
Senden çok uzaktaydım artık günlerdir konuşmuyorduk…
Seni benliğini o kadar özlemiştim ki sanki baktığım her tarafta senin o vazgeçilmez yüzünü o benliğinin açıkça yansıdığı o eşsiz yüz ifadeni görüyordum…
Ama içimden gelen alışkın olduğum o his bana yalnız olduğunu ve bana sorduğun o sorunu cevabını senin çoktan bulduğunu kalanın yalnız olduğunu kabullendiğini ve bedeli ne olursa olsun senin yanında olmamdan başka bir şey istemediğini söylüyordu… Ama bilirsin içimden gelen o seslere inanmayı sevmem ben…
O hisleri yaşamımda karşılaştığım yapmacık insanlara benzetirim.
Ne olduklarını ve neler yapabileceklerini bilirim ama asla inanmam ve güvenmem onlara…güvenmek istemem…
Sanki ben istediğim ben düşündüğüm için iyi görünürler gözüme ama gerçekle hiçbir alakaları yoktur…
İşte bu yüzden inanmak istemiyordum yalnız kaldığına acı çektiğine beni özlediğine ve ne olursa olsun beni bekleyeceğine…
Acı çektirmeyi sevmem ben bilirsin.
Acı çekmek yalnız kalmak ve o sessiz yalnızlıklarda içimden ismini sayıklamak yanımda olman için umutsuzca yalvarmak bana göre…
Beni buna sen alıştırdın ben yıllardır buna alıştım acı çekmek artık yandaşım…
Ben bunları yaşarken aynılarını senin de yaşamanı kaldıramam.
Yalnızlığı ben yaşamalıyım sensizliğin acılarını isyanlarını ben çekmeliyim tek başıma…
Sen ne kadar anlamaya çalışsan da sensizken yaşadıklarımı asla yaşayamazsın hissedemezsin.
Kalan değil gidendir yalnız kalan sevdiğim…
Giden yalnızlık için acı çekmek için isyan etmek için bırakır gider kalan aynılarını yaşamak zorunda kalmasın diye…
Yalnızım işte…bunu yaşayacağımı bile bile kalmadım kalamadım yanında…
Yalnız kalmaya sensiz olmaya acı çekmeye ve buna ne kadar dayanabileceğimi görmeye ihtiyacım vardı.
Sensiz kalmak bana çok şey öğretti…
İlk öğrendiğim son dakikalarımızda bana sorduğun o sorunun cevabı oldu…
Gidendir yalnız kalan sevdiğim…
Yalnız değilsin biliyorum.
Yalnızım görüyorsun…
İkinci öğrendiğim şey ise ben burada sensizken mutsuzken içimde hayata karşı hiçbir istek hiçbir beklenti ve yaşama hırsı yokken senin orda yalnız olmadığını ve seni düşündüğüm seni yaşadığım kadar beni yaşamadığını çok iyi biliyorum…
Senden uzaklaşmak sensiz yapıp yapamayacağımı görebilmek bu korkunç yalnızlığa ne kadar tahammül edebileceğimi görmek içindi seni orda bir başına bırakıp bu sürgün yaşamda yalnızlığı sensizliği seçmem…
Bir gün mutlaka döneceğim biliyorum…
Çünkü bu ölümcül yalnızlığa daha fazla dayanamayacağımın farkına vardım.
Ben burada yalnız olsam da senin orda yalnız olmadığının ve sırf tek başına olmamak için en olmadık sana ve ruhuna en yabancı ve bilinmez insanlarla birlikte olduğunun farkındayım.
Bütün bunlarla yüz yüze geleceğini bilerek terk ettim seni ve yola çıktım kendi yalnızlığımla…
Yalnızlığımı yaşadıkça sensiz olduğumu hissettikçe aklıma sorduğun soru geldi sorunun cevabını bulmaya çalıştıkça aklıma sen geldin ve sen aklımda oldukça bu yaşadığım hayat bu hissettiğim yalnızlık durmadan duymazdan geldiğim o içimdeki sesler ve yalnız olanın ben olduğumu kabullenişim çığrından çıktı içimdeki fırtınalarda…
Seni bile bile en olmadık zamanda çok bildik bir mekanda ve ruhuna en yabancı olan insancıklarla bir başına bırakıp terk ettim…
Döneceğim seni bıraktığım o yerlere giden ve gittiği gibi geri dönen olacağım biliyorum…
Oysa biliyorum kalan değil gidendir yalnız olan…
Oysa özlediğim biliyorsun giden değil kalandır terk eden…
Bir de gör beni giderken bana yazdığın yazıda kendi gözünden ve kendi kalbinden:
“Karanlığıma gömerken seni sessiz çığlıklarım vardı içimde…korkularım yine bana kalan yalnızlığım vardı. Zormuş; bu kadar yakın olupta uzak durmakbu kadar uzak olupta seninle dolmak…yazmanın en iyi şey olduğunu söylerdin hep bana inan ki o bile durduramıyor içimde sana doğru akan seli…iki düşünüp bir yazıyorum her zamanki gibi öyle alışmışım ki kendimi sınırlandırmaya. gidiyorsun artık çok uzaklara.varlığını ilk defa bu kadar derinlerde hissedipkendimi sana açmışken gidiyorsun işte… içimdeki yerini zor fark etti benliğim yokluğunla daha da yorulacak belki de darmadağın olacak… gözlerimdir konuşan sadece. isyanlarımı korkularımı daralan zamanımı yalnızlığımı anlattı herkese hiç kimsenin onları hiç kimsenin anlayamayacağını bildiği halde belki de buydu onu rahatlatan… inan ki içimdeki dünyam içinde bulunduğum dünyadan daha büyük… en büyük farkları; içimdeki… benim dünyamda herkes olması gereken yerde hakkettiği gibi…
Gidişini düşünmek bile korkutuyor beni… Tarifi olmayan duygularımla sana uyanıyorum her sabah Varlığınla çoğalıp yokluğunla eksiliyorum…”
Hayat bazen umarsız rüzgarlar estirir sıradan yaşantılarımızda ve hiç beklemediğiniz bir anda ya siz bir yerlere savrulursunuz ya da sevdikleriniz şanslarını hayat okyanusunun başka bir kıyısında denemek isterler.
Bu mecburi yolculuğa çıkarken çoğu zaman içimizde bir korku olur geride bıraktıklarımızı bir daha göremeyeceğimizin endişesi bazen de. Hele o ayrılık günü gelip çattığında sözler düğümlenir boğazlarda ve hasret o andan itibaren canımızı acıtmaya başlar. Neden gidildiği bile unutulur bazen biri kal dese kalınacaktır sanki lakin yola çıkılmıştır bir kez ve geri dönüşü yoktur artık. Dillerde “dönülmez akşamın ufkundayım vakit çok geç” şarkı sözlerisı kalplerde acı bir sızı ayrılık vakti beklenir hüzünlü ve bitkin düşmüş ruhlarla.
Bilinir bu sonudur bir süredir beraber yapılan yolculuklarının ama sindiremez insan içine bu sonu. Tutulamayacak sözler verilir umutsuzca “mutlaka görüşeceğiz” denilir inanılmasa bile oysa her iki taraf da farkındadır hayatın çıplak gerçeğinin. Belki de bu yüzden söylenecekler söylenemez sadece uzun uzun bakılır karşılıklı olarak o anı hafızalarına kazımak istercesine o yüzü ezberlemek belki de.
Giden için her zaman daha zordur alışmak yeni dünyasına kalanlar bir süre yokluğunu hissederler gidenin “acaba şimdi ne yapıyordur” diye düşünürler birkaç hafta. Sonra sıradan işlerin sıradan sıkıntılarında boğulmaya tekrar başlarlar. “Mutlaka görüşelim hayatım”lar ayda birkaç kez yapılan telefon görüşmelerine dönüştüğünde hep vakitsizlikten işlerin yoğunluğundan şikayet edilir ve bu şikayetlerin ardında gizlidir aslında hem özürler hem de mazeretler....
Kalanlar kaldıkları yerden devam ederler hayatlarına da gidenlere ne olur bu arada? Önceleri ürkektir gidenler aklı hep geride bıraktıklarında alışmaya çalışırlar yeni hayatlarına. Bir süre için belki yadırgadıkları belki de “işte nihayet aradığımı buldum” dedikleri bu yeni kıyılarda yeni insanlarla tanışmanın sarhoşluğu yaşanır ve bu yeni insanlara bir zaman hep eskiler ve onlarla yaşanılanlar anlatılır. Çok değil bir kaç ay içinde yenilerle yeni şeyler yaşamanın hayatlarına kattıkları farklılıklar daha cazip gelmeye başlar gidenlere de geride kalanlar ve yaşanılanlarsa çoktan güzel birer anı olarak hafızalardaki yerini almıştır....
En iyisi ben gideyim...!
Merhaba...
evet yine benim.
yine kanadı içim.
geldim.
özür dilerim
şu an olduğu gibi
giderken de kendimde değildim.
hayır bu defa şarkı sözlerilar değil
yokluğun kanattı canımı.
göz kapaklarım isyana düştü.
yaşlarım sağanak halinde.
sözlerim acıtmaz canını bu defa.
hiç birinin tek kelime ah yok içinde.
sırırlsıklam gecelerden geldim yine.
kan ter içinde.
yorgun yılgın..
avuçlarım buz gibi bak.
soğuk terler döktüm yastığıma.
tırnaklarımla kanattım yanaklarımın ıslaklığını
kanımı içime akıttım
her saniye yutkunurken adını.
hadi...
son defa bağışla.
son defa tut elllerimi.
hava soğukbak üşüyorum
yine geldim işte.
bağışla...
biliyorum sevgilim.
kabahatim büyük suçum çok
ama ne olur son defa affet.
gönlünden başka sığınacak hiç bir yerim yok
evet yine benim.
yine kanadı içim.
geldim.
özür dilerim
şu an olduğu gibi
giderken de kendimde değildim.
Peki...
yine gidiyorum...
peki açma yüreğini.
ama unutma bu son gelişimdi.
bu son af dileyişimdi.
açmıyorsun kapıyı...
ve galiba bir daha açmayacaksın.
peki....
en iyisi ben gideyim.
ama unutmam bu soğuk ve yağmurlu günü.
iliklerime kadar ıslandım...
kendimdeyim...
Bana yakışmadı kurduğum son cümleler
Sevemedim..
Fazla sinirli geldi her sözcük
Fırtınalar koptu kıyamet gibi harflerimde
Ünlemle bitti noktalamamlar
Şiirsel dokunuşları bulamadım
Yüreğimin kanlı ellerinde
Sonra vazgeçtim cümle kurmaktan
Sustum tüm yalnızlığıma inat..
Gidişime canlandı harfimdeki her isyan
Döktüm yazılarıma yazabildiğim kadar
Sitem..
Sonra onları da yok ettim
Seni bu kadar özlememiş olsaydım bu kadar sevemezdim…
Güneş çoktan gösterdi yüzünü tam tepede. Å�imdi nerdesin napıyosun bilmiyorum ama çoktan uyanmış olmalısın.Yüzünü yıkarken şöyle bir bakıp aynaya ismimi hecelediğini hissettim sol yanım sızladı çünkü…Biz ayrılmadık bu durumda sadece beklemekteyiz gelecek gün neyi gösterir diye zamana bırakılmış bir sevdayı yaşıyoruz hasretini çekiyoruz birbirimizin…
Acı çekmekten zevk alır oldum…Hüzünler yüzümü sarartmış olsa da kendimi iyi hissediyorum çünkü ben seni özlüyorum…
Seni bu denli özlememiş olsaydım bu kadar sevemezdim…
Hayatta her şey bekleyiş değilmidir doğumdan ölüme kadar…Beklemekte bazen iyi geliyor bana yitirdiğimi sandığım umutlarımın aslında kırıntılarını taşıdığımı anlıyorum…Umutla bekliyorum döneceğin günü…Tek korkum ya geç kalırsan…
Sonra birlikte çektirdiğimiz fotoğraflara bakıyorumkelepçelenmiş ellerimiz biz ayrılmayız dercesine…Zaten biz ayrılmadık ki sadece bu bizim yalanımız…
Seni bu kadar özlememiş olsaydım bakamazdım o fotoğraflara ve bu kadar sevemezdim…
Bazen çok zor geliyor sensizlik… Sonra diyorum ki yaşamasaydım öğrenemezdim bilemezdim anlayamazdım…
Seni bu kadar özlememiş olsaydım bu kadar sevemezdim…
Ben seni sevdim mi? Sevdim doğrusu
Sevdikçe tamamlandım bütünlendim
Biri vardı ağlayan gecelerce
Biri vardı sana tutkun; o bendim
Ben seni sevdim mi? Sevdim en büyük
En solmayan güller açtı içimde
Ömrümü değerli kılan bir şeydin
Sen benim boz bulanık gençliğimde
Ben seni sevdim mi? Sevdim öyle ya
artık bittin bende.. gittiğinde bitmiştin hemde.. bu kalbin kapısını kırıp umursamadan cekip gittiğinde bittin bende. ama o zaman kalbimde bitirememiştim seni... zordu bunu bir anda başarmak
başaramadım bende.
zaman öğretti bana hayatın sensizde yaşanılabileceği. nasıl senden önce yaşadıysam.
çok uzun zaman gecti ben seni bitirdiğimde. ama ama bitiremiyordum o kahrolası lanet yerde işte.
çabalıyordum uğrasıyordum ama yok. başaramıyordum. ömrüm boyunca da başaramam sanmıştım. hep böyle kalırım sanmıştım . olmadı.
başardım. ve gurur duyuyorum kendimle şimdi. belki haberin yok bunlardan. olsada umursar mısın bilmem. çokta umrumda değil açıkçası. kısaca artık kalbimde de bitirdim ben seni. ordada yoksun artık.
biliyorum
daha zaman geçecek.
ve sen
bu kapıdan tekrar girmek isteyeceksin.
ben geldim aç kapıyı diyeceksin.
hazır ol..
benden hiç duymadığın bir kelimeyi duyacaksın çünkü o zaman.
hazırlıklı gel...
sana diyeceğim ki:::
h
a
y
ı
r
istemiyorum seni
s
e
v
m
i
y
o
r
u
m seni
yoksun ne kalbimde ne beynimde
ggggiiittt
" Her gelişinin sonun da yine gidiş var
Ne zaman usanacaksın bu gitmelerden
Ne zaman bitecek bu vedalarzoraki sallanan bu el
Ve bilsen ne kadar yorgun bu yürek
Ayrılıklardan
taşımak zor geliyor artık
Bu sevdanın yükünü
Kolaymı sanıyorsun tek başına yılları devirmek
İçinde her saniye yeni bir hayel kırıklığı ile uyanıp
Her uyanışta yine yapayanlız kalmak
Beli ki alışmışsın bilmediğin bir şehirde
Bilmediğin sokaklarda bensiz nefes almaya
Oturduğun parke taşlarında kim bilir neler
Geçiyor aklından
Kar yağmıyormu saçlarına ya ellerin
Üşümüyor mu
Yoksa benmiyim üşüyen ve bu denli
Hasret çeken
Benmiyim özleyen ve özlenmeyen
Ne zaman tutmak istesem elini
Hasretin çarpar boşlukta kalırım
Duvarlarla konuşan zindan mahkumları gibi
Bir sigara yakıp
Hasretini duman duman üflerim
Rüzgarlar getirmez mi
Hiç mi duymazsın
Feryadımı
Bu son çağırışım
Son seslenişim
Bilesin yar
Beni seni yüreğime yazmışım
sen de beni yaz
Yar
Seni...
Sevgini kalbimde hissetmek gözlerine dalmak istiyorum...
Oradan hiç çıkmamak ve kalbine akmak istiyorum...
Hiç bir soru sormadan çığlıklar içinde uyanıp ismini haykırmak istiyorum...
Kalabalık şehirlerde senle kaybolmak seninle çok uzaklara gitmek istiyorum...
İçimdeki boşluğu seninle doldurmak kendimi tamamlamak istiyorum...
Hayattan bıkmış bir haldeyken yüzünü görerek kendime gelmek istiyorum...
Ruhum bedenimden ayrıldığında başucumda ellerimden tutarak dua etmeni istiyorum...
Gecenin kör karanlığında çimenler üzerinde uzanıp yıldızları seyretmek ve bir yıldız kaydığında o dakikanın bitmemesini dilemek istiyorum...
Hayalini değil seni öpmek sana dokunmak saçlarını okşamak sana sarılmak ve yanmak istiyorum...
Gözlerinden akacak bir damla yaş olmak ve beni kaybetmemen için asla ağlatmaman her an gülmeni istiyorum...
Gözlerindeki gizliliği bir tek ben bulmak ve onu hep saklamak istiyorum...
Ağzından çıkacak tek bir söz olmak ve dudaklarından su misali dökülmek istiyorum...
Sabahın ilk ışıklarıyla elimde bir gülle kapına gitmeyi ve seni masum bir öpücükle uyandırmayı istiyorum...
Ömrümün en güzel günlerini seninle yaşamak seninle ölmek istiyorum...
Son nefesimde o güzel ismini vermek ve mahşere kadar aşkın olduğumu omuzlarımda taşımak istiyorum...
Şimdi bir düşün bu kadar zorken sevmek ben gerekirse yüreğimi ellerine bırakmak cesaretinde bulunuyorum...
Sensiz bir hayat düşünemiyorum...
Öyle bir hayatta yaşamakta istemiyorum...
Güneş olup günlerini aydınlatmak
Ay olup karanlıkta bir umut ışığı gibi pencerenin önünde gözlerinde parlamak istiyorum...
Aslında bir şey daha istiyorum...
Gözlerini unuturum
Ellerini unuturum
Senin için ağladığımda
Korkma birşey olmaz bana
İçime dökerim acılarımı
Yüreğime hasret doldururum
Ay batarken bir şafak vakti
Göçmen kuşun kanadında
Seni unuturum.
Ayrılık bilmecesi paslanır içimde
Bir tek sevgin kalır özümde
Karabulutları kuruturum
Gözü yaşlı geceleri unuturum
Seni unuturum
Senin adına şiirler yazmam
Hoşgelsin hüzün
Varsın olmasın tebessüm
Bayramları kutlamam
Resmine bakmam
"Neden?" diye sormam
Yalınayak giderim yalnızlığıma
Haydi git
İçimdeki yollar sana
Haydi git
Bir bebeğin yüzündeki masum hayat sana
Dün bir bugün iki
Ne kaldı ki şunun şurasında
İki günlük dünya değilmi
Seni unuturum
Saçlarını izliyordum uzaktan kulağının arkasına
düşüşü ve burnun herkesten başkaydı işte.
Güldüğün zaman yukarıya bakardın. Yukarı kalkan
başın ve gülen gözlerin vardı ne güzeldiler...
Sen bilmiyordun ben seni seviyordum.
Kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler. Duvarlara
vitrin camlarına kaldırımlara çarpıyordu. Geri dönüyordu
çoğalarak. Senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum
herşeyi her şeyi erteleyişim oluyordun. Kalp ağrısı
oluyordun birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun.
Mevsimler değişiyor ve büyüyorduk. Dönemeçler geçiyor
köprüler göze alıyor ve bazen tekin olmayan suların
üzerinden atlıyorduk. Cesurduk... Ufuk çizgisi maviydi
gün batımı hep turuncu ve kırmızıydı bütün karanfiller.
Ben seni seviyordum bilmiyordun.
Sevinçlerim oluyordun arasıra sen hiç bilmiyordun.
Sonra herhangi biri oldun. Bütün sevinçlerim bittikten
sonra yağmurlar yağdı serin haziran akşamları...
Sonra bir gün uzaktan gördüm seni. Saçların
bana inat başın her şeye meydan okuyarak.
İşte yine aynı... Kalbimi acıttın. Her zamanki gibi.
Değiştik sanıyordum.
