|
|
»Siyah Düşlerin Mavi sevişmeleri« | birgül.
- Konbuyu başlatan 'Gülümse
- Başlangıç tarihi
---> » Konu "Aşk" Olunca Hepimiz Aptalız! « l Birgül
Bana bir günün 24 saat, bir saatin 60 dakika ve bir dakikanin 60 saniye oldugu ögretildi ama sensiz geçen bir saniyenin sonsuzluk kadar uzun oldugu ögretilmedi. Yasamimizin her aninda birlikte olmamiz dilegiyle sevgilim...
Bana bir günün 24 saat, bir saatin 60 dakika ve bir dakikanin 60 saniye oldugu ögretildi ama sensiz geçen bir saniyenin sonsuzluk kadar uzun oldugu ögretilmedi. Yasamimizin her aninda birlikte olmamiz dilegiyle sevgilim...
---> » Konu "Aşk" Olunca Hepimiz Aptalız! « l Birgül
Peki “son” denilen yazının son olamayışına ne demeli? Gerçi, kendime verdiğim sözleri tuttuğum fazla rastlanan bir şey olmadığından. Önemli değil.
Önemli olduğunu düşündüğüm, herkesten fazla önemsediğim biri vardı. O hala var ama artık ben onu eskisi gibi önemli görmüyorum. Tek sorun, onu her görüşümde halen kalp atışlarım hızlanmakta.
Kurtulmalıyım, diye düşündüm artık. Bu karşılığını hiçbir zaman bulmayacak olan bağımlılığı bırakmalıyım.
“Ben kimseyi şimdiye dek bu kadar sevmemişimdir.” gibi cümleler yazılı olan defterden kurtulmalı önce. Defteri yok edememişim ama hâlâ. Gelmesini beklemişim. “Buraya gel, seninle aynı havayı soluyalım. Yeter.” Güzel günlermiş, bol bol gülünen günler. “Senin gülüşünü görünce, güldüm. Bu kadar güzel gülmek zorunda mısın?” Sevmekten bıkmak, diye bir şey olduğunu sanıyormuşum. Sevgilerin yok olabileceğini öğrenememişim henüz. “Sen bu kadar güzel gülüyorken seni sevmekten bıkmak mümkün değil ki.”
Yeni bir şeyler katmış üstelik bana “Sen seviyorsun diye, çocuk seven bir kadın olup çıkacağım sanırım.” Bunlar en yer etmiş olanlardı.
Bir de şu var. En kötüsü ve saçması aslında. Geçen sene bu zamanlar onu görebilmek için saatlerce beklerdim. Görürdüm görmesine de ama o bekleme süresi çok uzun gelirdi.
Şimdi ise, beklemiyorum, beklememi gerektirecek hiçbir durum yok çünkü. Ama görüyorum onu sürekli. Çok fazla. Göz göze geliyorum. Bu, yoruyor beni.
Niye bazı şeyler bu kadar geç oluyor? Bilemiyorum.
Bildiğim tek şey, ben çocukları seviyorum. Çocuk seven bir kadın olmuşum demek.
Peki “son” denilen yazının son olamayışına ne demeli? Gerçi, kendime verdiğim sözleri tuttuğum fazla rastlanan bir şey olmadığından. Önemli değil.
Önemli olduğunu düşündüğüm, herkesten fazla önemsediğim biri vardı. O hala var ama artık ben onu eskisi gibi önemli görmüyorum. Tek sorun, onu her görüşümde halen kalp atışlarım hızlanmakta.
Kurtulmalıyım, diye düşündüm artık. Bu karşılığını hiçbir zaman bulmayacak olan bağımlılığı bırakmalıyım.
“Ben kimseyi şimdiye dek bu kadar sevmemişimdir.” gibi cümleler yazılı olan defterden kurtulmalı önce. Defteri yok edememişim ama hâlâ. Gelmesini beklemişim. “Buraya gel, seninle aynı havayı soluyalım. Yeter.” Güzel günlermiş, bol bol gülünen günler. “Senin gülüşünü görünce, güldüm. Bu kadar güzel gülmek zorunda mısın?” Sevmekten bıkmak, diye bir şey olduğunu sanıyormuşum. Sevgilerin yok olabileceğini öğrenememişim henüz. “Sen bu kadar güzel gülüyorken seni sevmekten bıkmak mümkün değil ki.”
Yeni bir şeyler katmış üstelik bana “Sen seviyorsun diye, çocuk seven bir kadın olup çıkacağım sanırım.” Bunlar en yer etmiş olanlardı.
Bir de şu var. En kötüsü ve saçması aslında. Geçen sene bu zamanlar onu görebilmek için saatlerce beklerdim. Görürdüm görmesine de ama o bekleme süresi çok uzun gelirdi.
Şimdi ise, beklemiyorum, beklememi gerektirecek hiçbir durum yok çünkü. Ama görüyorum onu sürekli. Çok fazla. Göz göze geliyorum. Bu, yoruyor beni.
Niye bazı şeyler bu kadar geç oluyor? Bilemiyorum.
Bildiğim tek şey, ben çocukları seviyorum. Çocuk seven bir kadın olmuşum demek.
---> » Konu "Aşk" Olunca Hepimiz Aptalız! « l Birgül
O günlerden bahsetmek istemiyordum, sana daha yazmak istemiyordum ama bunu bile beceremiyorum. Dediğin gibi dün yine gittim içtim biraz olsun dediklerini unutmaya çalıştım, biraz olsun seni sevdiğimi unutmaya çalıştım. Dünya daha hızlı dönerken senden vazgeçmeye çalıştım. Ama yine başaramadım. Her içkimi yudumlarken dediklerin geldi aklıma, o bakışların geldi. Ben ne yaptım da bana bu kadar acı yaşatıyorsun? Neden beni paramparça ediyorsun? Daha nefes alamıyorum, ağlamak istediğimde bile gözyaşlarım akmıyor artık, bittim ben anlamıyorsun. Keşke benim yerimde olsan da birazcık anlasan beni, birazcık yaşasan yaşadıklarımı..
Sana o gün hiç bi şey söyleyemedim kızdın hatta konuşmuyorum diye ama inan karşımdaki o Burak benim bıraktığım Burak değildi. Ben konuşsam bile beni anlayacak biri değildi artık ve sırf bu yüzden o gün hep sustum. Beni anlayacak biri kalmamış karşımda dedim. Gözlerime baktığında bile artık kendimi göremedim, bana dair hiç bi şey yoktu o gözlerde. O sözcükler dudaklarının arasından çıkarken daha da canımı yakıyordu. Kimsecikler anlayamıyordu bunu. Orda ölüyordum kimse gözlerimden bile anlayamadı. Ece’ye bakıyordum anlasın diye o bile anlayamadı. Gün geçtikçe daha çok kırdın beni. Seni unutmaya çalışırken bi de dediklerini unutmaya çalışmak çıktı karşıma sanki seni unutabiliyormuşum gibi..
Tek diyebileceğim şey şu ki: Çok kırılıyorum ben.
O günlerden bahsetmek istemiyordum, sana daha yazmak istemiyordum ama bunu bile beceremiyorum. Dediğin gibi dün yine gittim içtim biraz olsun dediklerini unutmaya çalıştım, biraz olsun seni sevdiğimi unutmaya çalıştım. Dünya daha hızlı dönerken senden vazgeçmeye çalıştım. Ama yine başaramadım. Her içkimi yudumlarken dediklerin geldi aklıma, o bakışların geldi. Ben ne yaptım da bana bu kadar acı yaşatıyorsun? Neden beni paramparça ediyorsun? Daha nefes alamıyorum, ağlamak istediğimde bile gözyaşlarım akmıyor artık, bittim ben anlamıyorsun. Keşke benim yerimde olsan da birazcık anlasan beni, birazcık yaşasan yaşadıklarımı..
Sana o gün hiç bi şey söyleyemedim kızdın hatta konuşmuyorum diye ama inan karşımdaki o Burak benim bıraktığım Burak değildi. Ben konuşsam bile beni anlayacak biri değildi artık ve sırf bu yüzden o gün hep sustum. Beni anlayacak biri kalmamış karşımda dedim. Gözlerime baktığında bile artık kendimi göremedim, bana dair hiç bi şey yoktu o gözlerde. O sözcükler dudaklarının arasından çıkarken daha da canımı yakıyordu. Kimsecikler anlayamıyordu bunu. Orda ölüyordum kimse gözlerimden bile anlayamadı. Ece’ye bakıyordum anlasın diye o bile anlayamadı. Gün geçtikçe daha çok kırdın beni. Seni unutmaya çalışırken bi de dediklerini unutmaya çalışmak çıktı karşıma sanki seni unutabiliyormuşum gibi..
Tek diyebileceğim şey şu ki: Çok kırılıyorum ben.
---> » Konu "Aşk" Olunca Hepimiz Aptalız! « l Birgül
Belki yürümek için o yoldan geçmeseydim görmeyecektim bile. Hiç karşılaşmayacaktık onunla. Ama olması gerekiyor ya oradan geçtim, tam karşımdan geldiğini görünce bir an nefesimi tuttum. Vücut bazen bir anlık uyuşur ya ilk gördüğüm anda onu yaşadım.
“İşte tüm hayallerim,işte Tanrı’nın bana lütfu,o benim”
Attığım her adımda ona daha çok yaklaşıyordum. Her adımım onun sıcaklığını tüm bedenimde hissettiriyordu.
Ten rengi,dudakları,boynu,saçları..
Yıllar önce kaybettiğim hayalimi bulmuş gibi. Onlarca söylenmemiş sözün ve sayısız yaşanmamışlıklarımızın sahibi. Yaşamadığımız anılar,ona dair kurduğum tüm hayaller ve aramızdaki onun hiçbir zaman bilmeyeceği o bağ içimde fırtınalar kopardı. Vücudum uyuştu,bir kaç saniye sürerdi bu uyuşukluk,zaman geçmiyor mu yoksa durdu mu tüm saatler? Neden zaman ilerlemiyor!?
Yanındaydım. Aramızda bir nefes mesafesi vardı.
Dudaklarımı boynuna bastırmama izin verseydi.
En azından bir kere sarılsaydık. Bir kerecik. Bu mutluluğu tatsaydım
Ona “Sen benim hayallerimin başrolüsün” diyebilseydim.
Ama o öylece geçip gitti. Sadece küçük bir bakışla.
Kalbimin ona ayrılmış en güzel odasını darmadağın edip geçti.
Sayısız yaşanmamışlığımıza bir başkasını ekleyip hiçbir şey olmamış gibi yoluna devam etti,
Hiçbir şeyin farkına varmadan.
Sakince
Sessizce
Belki yürümek için o yoldan geçmeseydim görmeyecektim bile. Hiç karşılaşmayacaktık onunla. Ama olması gerekiyor ya oradan geçtim, tam karşımdan geldiğini görünce bir an nefesimi tuttum. Vücut bazen bir anlık uyuşur ya ilk gördüğüm anda onu yaşadım.
“İşte tüm hayallerim,işte Tanrı’nın bana lütfu,o benim”
Attığım her adımda ona daha çok yaklaşıyordum. Her adımım onun sıcaklığını tüm bedenimde hissettiriyordu.
Ten rengi,dudakları,boynu,saçları..
Yıllar önce kaybettiğim hayalimi bulmuş gibi. Onlarca söylenmemiş sözün ve sayısız yaşanmamışlıklarımızın sahibi. Yaşamadığımız anılar,ona dair kurduğum tüm hayaller ve aramızdaki onun hiçbir zaman bilmeyeceği o bağ içimde fırtınalar kopardı. Vücudum uyuştu,bir kaç saniye sürerdi bu uyuşukluk,zaman geçmiyor mu yoksa durdu mu tüm saatler? Neden zaman ilerlemiyor!?
Yanındaydım. Aramızda bir nefes mesafesi vardı.
Dudaklarımı boynuna bastırmama izin verseydi.
En azından bir kere sarılsaydık. Bir kerecik. Bu mutluluğu tatsaydım
Ona “Sen benim hayallerimin başrolüsün” diyebilseydim.
Ama o öylece geçip gitti. Sadece küçük bir bakışla.
Kalbimin ona ayrılmış en güzel odasını darmadağın edip geçti.
Sayısız yaşanmamışlığımıza bir başkasını ekleyip hiçbir şey olmamış gibi yoluna devam etti,
Hiçbir şeyin farkına varmadan.
Sakince
Sessizce
---> » Konu "Aşk" Olunca Hepimiz Aptalız! « l Birgül
Karda, kışta, zorda; baharında yazında mevsimin, sana açtım çiçeklerini içimin, hep sana soldum sonra…
Hep sana üşüdüm ayazında bu aşkın, ben bu şehrin yağmurundan hep sana aktım…
Sana doldu gözlerim şarkıların en acıklı yerlerinde;
sana bağırdım avaz avaz, sana sustum…
Seni düşündüm yarımında, eksiğinde zamanın;
sana küstüm kimse bilmeden, kimse bilmeden seninle barıştım.
Ben bütün papatyaları sana yoldum! Bildiğim bütün küfürleri sana ettim.
Sana yandım, sana soğudum, sana söndüm.
Ben bütün yollardan sana gittim, sana döndüm…
Ben hep sana yazdım ya, bütün soru işaretlerini, bütün virgülleri, bütün ünlemleri, bütün noktaları sana koydum.
Sana açtım bütün parantezleri, bütün parantez içlerini seninle doldurdum.
Ben sana, ben hep sana, ben bunu da sana yazdım…
Ben sana yazarken her şeyi, sen başka baharında mevsimin, başka zamanında hayatın, başka düşlerin, başka kolların, başka acıların koynunda, yatağında en arsız sevişmelerin;
ben sana durdum ayakta, sana düştüm…
Sana saydım yok oluşlarımı ve yeniden doğuşlarımı.
Ben bütün yaralarını içimin, sana sardım…
Sana topladım dağılan parçalarımı dağıldıkları yerlerden; sana hastalandım sana iyileştim.
Sana fırlattım oklarını hayallerimin; seni hedef aldım, seni ıskaladım, seni vurdum, sana kızdım, seni affettim. Sana içlendim, sana sabrettim; ben sana, ben hep sana, yine sana yazdım.
Ben sana yazdım ya her şeyi; aşkı, ayrılığı, en karasını cümlelerin, en kanlısını, en ihtiraslısını, en yaralısını, en acısını hatta en ağırını.
Ben uyutmak için bazen içimin canavarlarını, bozmak için aşkın kara büyülerini, yakmak için bazen sana ait kelimelerini dilimin, tuz basmak için tenimin senden kalan yerlerine; uyuyabilmek için, uyanabilmek için, unutabilmek için, unutamamak için, acıtmak için bazen senin de canını, sana yazdım…
Var olmakla yok olmak gibi, kaçmakla yakalanmak gibi, iyiyle kötü gibi, melekle şeytan gibi, atmak gibi kendi uçurumlarından kendini ama ölmemek gibi, ölememek gibi.
Aşk; ne karmaşık bir şeydi…
Karda, kışta, zorda; baharında yazında mevsimin, sana açtım çiçeklerini içimin, hep sana soldum sonra…
Hep sana üşüdüm ayazında bu aşkın, ben bu şehrin yağmurundan hep sana aktım…
Sana doldu gözlerim şarkıların en acıklı yerlerinde;
sana bağırdım avaz avaz, sana sustum…
Seni düşündüm yarımında, eksiğinde zamanın;
sana küstüm kimse bilmeden, kimse bilmeden seninle barıştım.
Ben bütün papatyaları sana yoldum! Bildiğim bütün küfürleri sana ettim.
Sana yandım, sana soğudum, sana söndüm.
Ben bütün yollardan sana gittim, sana döndüm…
Ben hep sana yazdım ya, bütün soru işaretlerini, bütün virgülleri, bütün ünlemleri, bütün noktaları sana koydum.
Sana açtım bütün parantezleri, bütün parantez içlerini seninle doldurdum.
Ben sana, ben hep sana, ben bunu da sana yazdım…
Ben sana yazarken her şeyi, sen başka baharında mevsimin, başka zamanında hayatın, başka düşlerin, başka kolların, başka acıların koynunda, yatağında en arsız sevişmelerin;
ben sana durdum ayakta, sana düştüm…
Sana saydım yok oluşlarımı ve yeniden doğuşlarımı.
Ben bütün yaralarını içimin, sana sardım…
Sana topladım dağılan parçalarımı dağıldıkları yerlerden; sana hastalandım sana iyileştim.
Sana fırlattım oklarını hayallerimin; seni hedef aldım, seni ıskaladım, seni vurdum, sana kızdım, seni affettim. Sana içlendim, sana sabrettim; ben sana, ben hep sana, yine sana yazdım.
Ben sana yazdım ya her şeyi; aşkı, ayrılığı, en karasını cümlelerin, en kanlısını, en ihtiraslısını, en yaralısını, en acısını hatta en ağırını.
Ben uyutmak için bazen içimin canavarlarını, bozmak için aşkın kara büyülerini, yakmak için bazen sana ait kelimelerini dilimin, tuz basmak için tenimin senden kalan yerlerine; uyuyabilmek için, uyanabilmek için, unutabilmek için, unutamamak için, acıtmak için bazen senin de canını, sana yazdım…
Var olmakla yok olmak gibi, kaçmakla yakalanmak gibi, iyiyle kötü gibi, melekle şeytan gibi, atmak gibi kendi uçurumlarından kendini ama ölmemek gibi, ölememek gibi.
Aşk; ne karmaşık bir şeydi…
---> » Konu "Aşk" Olunca Hepimiz Aptalız! « l Birgül
Karda, kışta, zorda; baharında yazında mevsimin, sana açtım çiçeklerini içimin, hep sana soldum sonra
Hep sana üşüdüm ayazında bu aşkın, ben bu şehrin yağmurundan hep sana aktım
Sana doldu gözlerim şarkıların en acıklı yerlerinde;
sana bağırdım avaz avaz, sana sustum
Seni düşündüm yarımında, eksiğinde zamanın;
sana küstüm kimse bilmeden, kimse bilmeden seninle barıştım.
Ben bütün papatyaları sana yoldum! Bildiğim bütün küfürleri sana ettim.
Sana yandım, sana soğudum, sana söndüm.
Ben bütün yollardan sana gittim, sana döndüm
Ben hep sana yazdım ya, bütün soru işaretlerini, bütün virgülleri, bütün ünlemleri, bütün noktaları sana koydum.
Sana açtım bütün parantezleri, bütün parantez içlerini seninle doldurdum.
Ben sana, ben hep sana, ben bunu da sana yazdım
Ben sana yazarken her şeyi, sen başka baharında mevsimin, başka zamanında hayatın, başka düşlerin, başka kolların, başka acıların koynunda, yatağında en arsız sevişmelerin;
ben sana durdum ayakta, sana düştüm
Sana saydım yok oluşlarımı ve yeniden doğuşlarımı.
Ben bütün yaralarını içimin, sana sardım
Sana topladım dağılan parçalarımı dağıldıkları yerlerden; sana hastalandım sana iyileştim.
Sana fırlattım oklarını hayallerimin; seni hedef aldım, seni ıskaladım, seni vurdum, sana kızdım, seni affettim. Sana içlendim, sana sabrettim; ben sana, ben hep sana, yine sana yazdım.
Ben sana yazdım ya her şeyi; aşkı, ayrılığı, en karasını cümlelerin, en kanlısını, en ihtiraslısını, en yaralısını, en acısını hatta en ağırını.
Ben uyutmak için bazen içimin canavarlarını, bozmak için aşkın kara büyülerini, yakmak için bazen sana ait kelimelerini dilimin, tuz basmak için tenimin senden kalan yerlerine; uyuyabilmek için, uyanabilmek için, unutabilmek için, unutamamak için, acıtmak için bazen senin de canını, sana yazdım
Var olmakla yok olmak gibi, kaçmakla yakalanmak gibi, iyiyle kötü gibi, melekle şeytan gibi, atmak gibi kendi uçurumlarından kendini ama ölmemek gibi, ölememek gibi.
Aşk; ne karmaşık bir şeydi
Karda, kışta, zorda; baharında yazında mevsimin, sana açtım çiçeklerini içimin, hep sana soldum sonra
Hep sana üşüdüm ayazında bu aşkın, ben bu şehrin yağmurundan hep sana aktım
Sana doldu gözlerim şarkıların en acıklı yerlerinde;
sana bağırdım avaz avaz, sana sustum
Seni düşündüm yarımında, eksiğinde zamanın;
sana küstüm kimse bilmeden, kimse bilmeden seninle barıştım.
Ben bütün papatyaları sana yoldum! Bildiğim bütün küfürleri sana ettim.
Sana yandım, sana soğudum, sana söndüm.
Ben bütün yollardan sana gittim, sana döndüm
Ben hep sana yazdım ya, bütün soru işaretlerini, bütün virgülleri, bütün ünlemleri, bütün noktaları sana koydum.
Sana açtım bütün parantezleri, bütün parantez içlerini seninle doldurdum.
Ben sana, ben hep sana, ben bunu da sana yazdım
Ben sana yazarken her şeyi, sen başka baharında mevsimin, başka zamanında hayatın, başka düşlerin, başka kolların, başka acıların koynunda, yatağında en arsız sevişmelerin;
ben sana durdum ayakta, sana düştüm
Sana saydım yok oluşlarımı ve yeniden doğuşlarımı.
Ben bütün yaralarını içimin, sana sardım
Sana topladım dağılan parçalarımı dağıldıkları yerlerden; sana hastalandım sana iyileştim.
Sana fırlattım oklarını hayallerimin; seni hedef aldım, seni ıskaladım, seni vurdum, sana kızdım, seni affettim. Sana içlendim, sana sabrettim; ben sana, ben hep sana, yine sana yazdım.
Ben sana yazdım ya her şeyi; aşkı, ayrılığı, en karasını cümlelerin, en kanlısını, en ihtiraslısını, en yaralısını, en acısını hatta en ağırını.
Ben uyutmak için bazen içimin canavarlarını, bozmak için aşkın kara büyülerini, yakmak için bazen sana ait kelimelerini dilimin, tuz basmak için tenimin senden kalan yerlerine; uyuyabilmek için, uyanabilmek için, unutabilmek için, unutamamak için, acıtmak için bazen senin de canını, sana yazdım
Var olmakla yok olmak gibi, kaçmakla yakalanmak gibi, iyiyle kötü gibi, melekle şeytan gibi, atmak gibi kendi uçurumlarından kendini ama ölmemek gibi, ölememek gibi.
Aşk; ne karmaşık bir şeydi
---> » Konu "Aşk" Olunca Hepimiz Aptalız! « l Birgül
Er geç beni affedeceksin. Bir şey beklemeden, bir şey istemeden affedeceksin. Sevgin seni oraya götürecek. Düşe kalka ilerleyeceğin yollarda, taşlar kanatacak ayaklarını. Issız, karanlık ormanlardan geçeceksin yapayalnız. Sonra bir bataklık başlayacak gözün alabildiğine. Omuzlarına kadar yapışkan çamurlara saplanacaksın. Durmadan yağmur yağacak üstüne, iliklerine kadar ıslanacaksın, üşüyeceksin. Ahtapot elleri gibi uzun, pis sarmaşıklar dolanacak ayak bileklerine. Dört yanında kara bataklık kuşları dönecek çığlık çığlığa. Geçmiş zamanı düşüneceksin. O bir daha yaşanılmaz günleri, geceleri düşüneceksin. Bataklığın son bulduğu yerde zift gibi koyu bir gece başlayacak geçmiş gecelere benzeyen. Yürüyeceksin, ağır ağır ilerleyeceksin zamanın ve gecenin ortasında. Keskin bir rüzgar çıkacak, merhametsiz kırbaçlar gibi parçalayacak yüzünü.
Sonra bir dağ yamacına varacaksın, bitkin ve perişan.. uzaklarda cılız bir ışık göreceksin. Sen yaklaştıkça büyüyecek, sıcak kollarıyla saracak seni. Fakat, sen o ışığın olduğu yere hiç bir zaman varamayacaksın ve bu gerçeği anladığın anda yıkılacaksın, korku ve ümitsizlik saracak yüreğini, ağlayacaksın.
İşte o zaman beni düşüneceksin, çektiklerimi, senin için katlandığım şeyleri düşüneceksin. Bulutlar dağılacak. Seni nasıl sevdiğimi, nasıl yüceleştirdiğimi, nasıl erişilmez ışık haline getirdiğimi birer birer anlayacaksın.
Onun için beni affet demeyeceğim sana. Er geç anlayacak ve affedeceksin. Bunu biliyorum. Karşılaşmamız kaderdi belki. Ama çektiğimiz çiledir, bizi birbirimize yaklaştıran, o korkunç ümitsizlik, büyük çaresizliklerdir.
Acılarımızı yitirmeyelim..
Ümit Yaşar Oğuzcan, Sahibini Arayan Mektuplar
Er geç beni affedeceksin. Bir şey beklemeden, bir şey istemeden affedeceksin. Sevgin seni oraya götürecek. Düşe kalka ilerleyeceğin yollarda, taşlar kanatacak ayaklarını. Issız, karanlık ormanlardan geçeceksin yapayalnız. Sonra bir bataklık başlayacak gözün alabildiğine. Omuzlarına kadar yapışkan çamurlara saplanacaksın. Durmadan yağmur yağacak üstüne, iliklerine kadar ıslanacaksın, üşüyeceksin. Ahtapot elleri gibi uzun, pis sarmaşıklar dolanacak ayak bileklerine. Dört yanında kara bataklık kuşları dönecek çığlık çığlığa. Geçmiş zamanı düşüneceksin. O bir daha yaşanılmaz günleri, geceleri düşüneceksin. Bataklığın son bulduğu yerde zift gibi koyu bir gece başlayacak geçmiş gecelere benzeyen. Yürüyeceksin, ağır ağır ilerleyeceksin zamanın ve gecenin ortasında. Keskin bir rüzgar çıkacak, merhametsiz kırbaçlar gibi parçalayacak yüzünü.
Sonra bir dağ yamacına varacaksın, bitkin ve perişan.. uzaklarda cılız bir ışık göreceksin. Sen yaklaştıkça büyüyecek, sıcak kollarıyla saracak seni. Fakat, sen o ışığın olduğu yere hiç bir zaman varamayacaksın ve bu gerçeği anladığın anda yıkılacaksın, korku ve ümitsizlik saracak yüreğini, ağlayacaksın.
İşte o zaman beni düşüneceksin, çektiklerimi, senin için katlandığım şeyleri düşüneceksin. Bulutlar dağılacak. Seni nasıl sevdiğimi, nasıl yüceleştirdiğimi, nasıl erişilmez ışık haline getirdiğimi birer birer anlayacaksın.
Onun için beni affet demeyeceğim sana. Er geç anlayacak ve affedeceksin. Bunu biliyorum. Karşılaşmamız kaderdi belki. Ama çektiğimiz çiledir, bizi birbirimize yaklaştıran, o korkunç ümitsizlik, büyük çaresizliklerdir.
Acılarımızı yitirmeyelim..
Ümit Yaşar Oğuzcan, Sahibini Arayan Mektuplar
---> » Konu "Aşk" Olunca Hepimiz Aptalız! « l Birgül
İlk defa göz göze geldiğimiz anı hatırlıyor musun? Kaçamak bir buluşmasıydı bu gözlerimizin. Seni istiyordum, biliyordun… bakışların duygulu, anlayışlıydı, özlemliydi zaman zaman. Bakışların bir şarkı söylüyordu hiç bilmediğim. Seni dinliyordum, bakışlarını dinliyordum. Dağbaşında apansız karşıma çıkan bir pınardı sanki gözlerin. Eğilip su içmek istiyordum kirpiklerinin arasından. İçimde yaktığın ateşi söndürmek istiyordum. Ama o ateş gitgide büyüdü işte! Şimdi biraz da sen yan artık, benim yanacak yerim kalmadı.
İnanamıyorum sen var mısın? İnanamıyorum bir türlü. Tuttuğum ellerin mi? Öptüğüm dudakların mı? Kim bilir? Belki de yoksun, ben bir rüya görüyorum, biraz sonra uyanacağım. Herşey ansızın silinecek. Ne saçların kalacak ortalıkta, ne gözlerin. Yine kahredici yalnızlığıma döneceğim. Biraz daha yıkılmış, biraz daha sensiz.
O gün ilk defa seni gördüm. Düşün sen dünyaya geleli beri kaç yıl geçmiş aradan. Düşün ne kadar çok özlemişim seni? Öyleyse hiç gitme ne olur? Vereceğin her kedere razıyım. Acıların en büyüğünü sen tattır bana, zehirlerin en şiddetlisini senin elinden içeyim. Ama gitme ne olur?
Dudaklarım kurumuştu, içim yanıyordu. Suya hasret, kurumuş bir ot gibiydim. Yağmur olup yağdın üstüme, yeşerdim, filizlendim. Sonra güneş oldun, hayat verdin bana, koku verdin, renk verdin. Şimdi bırakıp gidersen bir daha ve son defa yine kuruyacağım, dağılıp toz olacağım anlıyor musun? Çünkü senden sonra kimse gelmeyecek, biliyorum. Kimseler çalmayacak kapımı. Gidersen beni bana mahkum edeceksin, keşke ölsem diyeceğim o zaman, keşke ölsem!
Şimdi sendeyim, seninleyim, seni yaşıyorum. Beni bana bırakma! Senden bir parçayım artık, belki de baştan başa sen oldum farkında değilsin. Beni bana bırakma! Sen olduğun için mutluyum. Sen olduğum için de. İstersen ben olma. Hiç benim olma. Ama bırakma beni ne olur? Beni bırakma!
Ümit Yaşar Oğuzcan, Sahibini Arayan Mektuplar
İlk defa göz göze geldiğimiz anı hatırlıyor musun? Kaçamak bir buluşmasıydı bu gözlerimizin. Seni istiyordum, biliyordun… bakışların duygulu, anlayışlıydı, özlemliydi zaman zaman. Bakışların bir şarkı söylüyordu hiç bilmediğim. Seni dinliyordum, bakışlarını dinliyordum. Dağbaşında apansız karşıma çıkan bir pınardı sanki gözlerin. Eğilip su içmek istiyordum kirpiklerinin arasından. İçimde yaktığın ateşi söndürmek istiyordum. Ama o ateş gitgide büyüdü işte! Şimdi biraz da sen yan artık, benim yanacak yerim kalmadı.
İnanamıyorum sen var mısın? İnanamıyorum bir türlü. Tuttuğum ellerin mi? Öptüğüm dudakların mı? Kim bilir? Belki de yoksun, ben bir rüya görüyorum, biraz sonra uyanacağım. Herşey ansızın silinecek. Ne saçların kalacak ortalıkta, ne gözlerin. Yine kahredici yalnızlığıma döneceğim. Biraz daha yıkılmış, biraz daha sensiz.
O gün ilk defa seni gördüm. Düşün sen dünyaya geleli beri kaç yıl geçmiş aradan. Düşün ne kadar çok özlemişim seni? Öyleyse hiç gitme ne olur? Vereceğin her kedere razıyım. Acıların en büyüğünü sen tattır bana, zehirlerin en şiddetlisini senin elinden içeyim. Ama gitme ne olur?
Dudaklarım kurumuştu, içim yanıyordu. Suya hasret, kurumuş bir ot gibiydim. Yağmur olup yağdın üstüme, yeşerdim, filizlendim. Sonra güneş oldun, hayat verdin bana, koku verdin, renk verdin. Şimdi bırakıp gidersen bir daha ve son defa yine kuruyacağım, dağılıp toz olacağım anlıyor musun? Çünkü senden sonra kimse gelmeyecek, biliyorum. Kimseler çalmayacak kapımı. Gidersen beni bana mahkum edeceksin, keşke ölsem diyeceğim o zaman, keşke ölsem!
Şimdi sendeyim, seninleyim, seni yaşıyorum. Beni bana bırakma! Senden bir parçayım artık, belki de baştan başa sen oldum farkında değilsin. Beni bana bırakma! Sen olduğun için mutluyum. Sen olduğum için de. İstersen ben olma. Hiç benim olma. Ama bırakma beni ne olur? Beni bırakma!
Ümit Yaşar Oğuzcan, Sahibini Arayan Mektuplar
---> » Konu "Aşk" Olunca Hepimiz Aptalız! « l Birgül
-Konuşmak istemiyorum.
+Ama ben duymak istiyorum.
-Sensiz çok daha mutluyum. Çok.
+Güldürme.
-Öyleyim.
+Olmadığını ikimizde biliyoruz, seni tanıdığımı da.
-Öyl.. değilim ama olabilirim.
+Neden bana dönmüyorsun?
-Bana acı çektirmekten vazgeç. Dönemem. Çünkü dönersem beni bu kadar istemeyeceksin, bana bu kadar ihtiyacın olmayacak. Dönersem beni sevmeyeceksin. Çünkü biz bir kere bittik, bir daha eskisi gibi olmayacağız. Çünkü benden sonra birçok kişiye dokundun, onların izleri varken sana dokunamam. Acıtıyor. Çünkü ben ağlarken sen onlara sarılıyordun. Sen artık eskisi gibi değilsin. Eskisi gibi. Duyguların yok artık senin. Kendine bir dünya kurmuşsun ve yaşıyorsun. Kaybedecek birşeyin yok. Önceden olsa olurdu. Önceden bendim. Kaybettin ve değiştin. Belki de ben değiştirdim seni ama değişmemeliydin. Değiştin. Çünkü büyüdün. Şimdi çok daha güzelsin. Ellerini bir başkası tutuyordu. Bir başkaları. Çok kişi. Ben bunu görüyordum ve canım acıyordu. Dönemem. İsteme bunu benden. Yapamam. Gücüm yok. Aşık olamam ben. Olursam kendimi kaybediyorum. Sonra seni. Olamam. Bu yüzden de dönemem. Bunu bekleme
-Konuşmak istemiyorum.
+Ama ben duymak istiyorum.
-Sensiz çok daha mutluyum. Çok.
+Güldürme.
-Öyleyim.
+Olmadığını ikimizde biliyoruz, seni tanıdığımı da.
-Öyl.. değilim ama olabilirim.
+Neden bana dönmüyorsun?
-Bana acı çektirmekten vazgeç. Dönemem. Çünkü dönersem beni bu kadar istemeyeceksin, bana bu kadar ihtiyacın olmayacak. Dönersem beni sevmeyeceksin. Çünkü biz bir kere bittik, bir daha eskisi gibi olmayacağız. Çünkü benden sonra birçok kişiye dokundun, onların izleri varken sana dokunamam. Acıtıyor. Çünkü ben ağlarken sen onlara sarılıyordun. Sen artık eskisi gibi değilsin. Eskisi gibi. Duyguların yok artık senin. Kendine bir dünya kurmuşsun ve yaşıyorsun. Kaybedecek birşeyin yok. Önceden olsa olurdu. Önceden bendim. Kaybettin ve değiştin. Belki de ben değiştirdim seni ama değişmemeliydin. Değiştin. Çünkü büyüdün. Şimdi çok daha güzelsin. Ellerini bir başkası tutuyordu. Bir başkaları. Çok kişi. Ben bunu görüyordum ve canım acıyordu. Dönemem. İsteme bunu benden. Yapamam. Gücüm yok. Aşık olamam ben. Olursam kendimi kaybediyorum. Sonra seni. Olamam. Bu yüzden de dönemem. Bunu bekleme
---> » Konu "Aşk" Olunca Hepimiz Aptalız! « l Birgül
Hava soğuk.
Tak kulaklıkları.
Dışarı çık.
Üşü.
Yürü.
Daha çok üşü.
Daha çok yürü.
Üşüdükçe yürü.
Yürüdükçe, düşün.
Olmak istediğin kişiyi düşün.
Olduğun kişiyi düşün.
Sahip olduklarını düşün.
Senin olmayanları düşün.
Sevdiklerini, sevmediklerini düşün.
Kazandıklarını, kaybettiklerini düşün.
Söylediğin, söylenen yalanları düşün.
Seni terk edenleri, terk ettiklerini düşün.
Artık hayalini kurmadığın o hayatı düşün.
Ne kadar kolay vazgeçtiğini düşün.
Bir daha kimseyi sevemeyeceğini düşün.
Saatlerce düşün ama hiçbir şey düşünmediğini fark et.
Eve dön.
Aynaya bak.
Sol gözün kızarmış.
Demek ki ağlamak istemişsin farkında olmadan.
Ne zaman ağlamak istesen, sol gözün kızarır çünkü.
Aç sıcak suyu, gir altına.
Soğuktan donan vücudun sıcak suyun altında uyuşsun.
Kemiklerin sızlasın.
Acıya aldırma.
Düşün.
Yeniden düşün.
Ardından el salladığın otobüsleri düşün.
İnsanları düşün.
İhanetleri düşün.
Bir zamanlar hayallerin olduğunu düşün.
Bir zamanlar mutlu olduğunu düşün.
Mutluluğun nasıl bir his olduğunu unuttuğunu düşün.
O adamı düşün.
O adama asla sarılamayacağını düşün.
Şimdi çık sıcak suyun altından.
Çık ve yaşa.
Ve yaşadığın bu şeye ‘hayat’ de.
Hep aynı şarkı çalsın kulaklarında.
Hep aynı yerden yansın canın.
Ama sen yine de hep, ‘hayat’ de.
Çünkü hayat, güzel rüyalarından haricinde kalan acımtrak zaman dilimi.
Çünkü hayat, hayat işte.
Çünkü hayat, hep böyle.
Hava soğuk.
Tak kulaklıkları.
Dışarı çık.
Üşü.
Yürü.
Daha çok üşü.
Daha çok yürü.
Üşüdükçe yürü.
Yürüdükçe, düşün.
Olmak istediğin kişiyi düşün.
Olduğun kişiyi düşün.
Sahip olduklarını düşün.
Senin olmayanları düşün.
Sevdiklerini, sevmediklerini düşün.
Kazandıklarını, kaybettiklerini düşün.
Söylediğin, söylenen yalanları düşün.
Seni terk edenleri, terk ettiklerini düşün.
Artık hayalini kurmadığın o hayatı düşün.
Ne kadar kolay vazgeçtiğini düşün.
Bir daha kimseyi sevemeyeceğini düşün.
Saatlerce düşün ama hiçbir şey düşünmediğini fark et.
Eve dön.
Aynaya bak.
Sol gözün kızarmış.
Demek ki ağlamak istemişsin farkında olmadan.
Ne zaman ağlamak istesen, sol gözün kızarır çünkü.
Aç sıcak suyu, gir altına.
Soğuktan donan vücudun sıcak suyun altında uyuşsun.
Kemiklerin sızlasın.
Acıya aldırma.
Düşün.
Yeniden düşün.
Ardından el salladığın otobüsleri düşün.
İnsanları düşün.
İhanetleri düşün.
Bir zamanlar hayallerin olduğunu düşün.
Bir zamanlar mutlu olduğunu düşün.
Mutluluğun nasıl bir his olduğunu unuttuğunu düşün.
O adamı düşün.
O adama asla sarılamayacağını düşün.
Şimdi çık sıcak suyun altından.
Çık ve yaşa.
Ve yaşadığın bu şeye ‘hayat’ de.
Hep aynı şarkı çalsın kulaklarında.
Hep aynı yerden yansın canın.
Ama sen yine de hep, ‘hayat’ de.
Çünkü hayat, güzel rüyalarından haricinde kalan acımtrak zaman dilimi.
Çünkü hayat, hayat işte.
Çünkü hayat, hep böyle.