|
|
parpali
- Konbuyu başlatan parpali
- Başlangıç tarihi
parpali
Banned
---> parpali
teşşekkür ederim güzel yorumun için
yazdıklarım benim kadar sizlerinde yüreğine dokunuyorsa ne mutlu
seni tanidigima memnun oldum dilek hanim
bu arada kalemin cok guzel... yuregine salik. yureginden gelenleri kagida dokmesini cok iyi biliyorsun.
hayirli olsun canim kisisel sayfan
teşşekkür ederim güzel yorumun için
yazdıklarım benim kadar sizlerinde yüreğine dokunuyorsa ne mutlu
dawn0 bLoOdy
Bayan Üye
---> parpali
yaaa bnde voleybolu çok istedim ama olMadı :S
seni tanmak güzeldi diLek abLacumm =)))
yaaa bnde voleybolu çok istedim ama olMadı :S
seni tanmak güzeldi diLek abLacumm =)))
parpali
Banned
---> parpali
teşekkürler esracım
isteklerin için caba şart emin ol ben çok badire atlattım
teşekkürler esracım
isteklerin için caba şart emin ol ben çok badire atlattım
dawn0 bLoOdy
Bayan Üye
parpali
Banned
---> parpali
aslında bulunduğun şehir voleybol altyapı için cennet ben orda yetiştim
aslında bulunduğun şehir voleybol altyapı için cennet ben orda yetiştim
dawn0 bLoOdy
Bayan Üye
parpali
Banned
parpali
Banned
---> parpali
Bir zamanlar...
El bebek gül bebektim. Bazı günler külkedisi, bazı günler pamuk prensestim. Herkesten en güzeldim ben senin gözünde. Seninleydim.
Sense benim tek kahramanım. Prensimdin. Ne dersen oydu benim için. Yerle gök yer değiştirecekse bile öyleydi. Sen ne dediysen öyle bilirdim. Benimleydin.
Sonradan...
Büyümekle başladı herşey. Büyüdüm masalların rengi değişti önce. Sonra oyunlarımın şekli. Pamuk prenses yedi cücelerle kalmayı seçti. Cinderella kendi prensiyle evlendi. Masalların kullanım süresi doldu. Sen kahramanlıktan vazgeçtin.
Yaşımdan büyük oldu yüreğim çoğu zaman. Ve bir o kadar da kırılgan. Cevapsız sorularıma yenileri eklendi. Çocuk aklım ermese de pek çok gidişe, ses etmedi. Vedalar hep ağır gelmez mi yüreklere, bir tanesi yetmişti zaten. Peki sen kalkıp nereye gittin? Bilseydim gideceğini, inat eder, büyümezdim.
Şimdilerde...
Geçmişin dikişleri atıyor birer birer . Her kopan iple beraber yara biraz daha açılıyor. Biraz daha kanıyor.
Ne eski masallar kalmış artık. Ne de eskisi gibi masal dinleyen çocuklar. Kimse bana kendimi prenses gibi hissettirmedi şimdiye kadar. Masallara kanmayı özledim ben oysa. Yalan da olsa külkedisi olmayı. İçinde küçücük kaldığım oyunlar oynamayı. Ama büyüdükçe yalnızlıklarımız daha çok artıyormuş artık biliyorum.
Düşünüyorum da şimdi kimsenin git demediği ama kalmayı da istemediği bir vazgeçiş oldu bizimkisi. Et tırnağın çok battığını düşündü, tırnak etin kendini çok sıktığını. Hangi istasyonda ayrıldık birbirimizden, hangi arada edildi veda? Sallandı mı bir el arkamdan, bilemedim. Ama etle tırnak birbirinden ayrıldı. Bizim masalımızın sonu kötü bitti.
Geçen onca senenin ardından dışımda oldukça kalın bir kabuk biriktirdim. Ama içim hep aynı kaldı. Sen unuttun mu bilmiyorum. Ben unutmuş gibi yapıyorum sadece ve geçen her güne bir çentik daha atıyorum. Sensiz geçen bir seneyi daha atlattım mesela. En büyük yalanımı söylüyorum kendime. Seviniyorum.
Belki bir gün...
Gelirsin.
Prenses değil, külkedisi hiç değil ama babasının kızı olurum bende.
Babası olan bir kız. Ne dersin...
Bir zamanlar...
El bebek gül bebektim. Bazı günler külkedisi, bazı günler pamuk prensestim. Herkesten en güzeldim ben senin gözünde. Seninleydim.
Sense benim tek kahramanım. Prensimdin. Ne dersen oydu benim için. Yerle gök yer değiştirecekse bile öyleydi. Sen ne dediysen öyle bilirdim. Benimleydin.
Sonradan...
Büyümekle başladı herşey. Büyüdüm masalların rengi değişti önce. Sonra oyunlarımın şekli. Pamuk prenses yedi cücelerle kalmayı seçti. Cinderella kendi prensiyle evlendi. Masalların kullanım süresi doldu. Sen kahramanlıktan vazgeçtin.
Yaşımdan büyük oldu yüreğim çoğu zaman. Ve bir o kadar da kırılgan. Cevapsız sorularıma yenileri eklendi. Çocuk aklım ermese de pek çok gidişe, ses etmedi. Vedalar hep ağır gelmez mi yüreklere, bir tanesi yetmişti zaten. Peki sen kalkıp nereye gittin? Bilseydim gideceğini, inat eder, büyümezdim.
Şimdilerde...
Geçmişin dikişleri atıyor birer birer . Her kopan iple beraber yara biraz daha açılıyor. Biraz daha kanıyor.
Ne eski masallar kalmış artık. Ne de eskisi gibi masal dinleyen çocuklar. Kimse bana kendimi prenses gibi hissettirmedi şimdiye kadar. Masallara kanmayı özledim ben oysa. Yalan da olsa külkedisi olmayı. İçinde küçücük kaldığım oyunlar oynamayı. Ama büyüdükçe yalnızlıklarımız daha çok artıyormuş artık biliyorum.
Düşünüyorum da şimdi kimsenin git demediği ama kalmayı da istemediği bir vazgeçiş oldu bizimkisi. Et tırnağın çok battığını düşündü, tırnak etin kendini çok sıktığını. Hangi istasyonda ayrıldık birbirimizden, hangi arada edildi veda? Sallandı mı bir el arkamdan, bilemedim. Ama etle tırnak birbirinden ayrıldı. Bizim masalımızın sonu kötü bitti.
Geçen onca senenin ardından dışımda oldukça kalın bir kabuk biriktirdim. Ama içim hep aynı kaldı. Sen unuttun mu bilmiyorum. Ben unutmuş gibi yapıyorum sadece ve geçen her güne bir çentik daha atıyorum. Sensiz geçen bir seneyi daha atlattım mesela. En büyük yalanımı söylüyorum kendime. Seviniyorum.
Belki bir gün...
Gelirsin.
Prenses değil, külkedisi hiç değil ama babasının kızı olurum bende.
Babası olan bir kız. Ne dersin...
parpali
Banned
---> parpali
GÜN AYDINNNNNN......
merhaba canlar, "canım" deyip sarılanlar
yaşam dediğimiz bu yolculukta payınıza düşen herşeyin sizi tatmin etmesi dileğiyle...
Sevdigi halde inadına ısrar edenlere günaydın
Sevdigini bile , bile naza çekenlere günaydın
Umudu kırık bekleyen ve sevgi sözcügü arayanlara günaydın
Seviyorum, seviliyorum diyenlere günaydın....
Seviyorum , demeyi alışkanlık yapar sürekli kullanmayalım diyenlerede günaydın..
Seviyorum, sevgiyi verenin sevgisinden sevgilerimle günaydın
Günaydın yeniden dogan güne , sevgiyle açan güle günaydın
Ve günaydın umudu ve hasreti içinde barındıran her bir yüreğe günaydın...
Gün aydın evlatlarım gün aydınnnnnnnn...
Geceye Günaydın... ben sensizken
üşüdüğümde ısınmak için
sen giderken
gözlerinden çaldığım ateşi
gecelerin ayazına yaktım
ben sensizken
uykularımı bir dilenciye verdim
sadaka diye
ve gelen her geceye
günaydın dedim...
GÜNAYDINNNNNNNNN
Yarınlar hep güzel olacak derlerya oysa bu günlerde dünlerin
yarınları deyilmidir.?
Bazen okadar çok özlüyorumki aydın günleri. Günümün sadece aydın olmasını istiyorum. Aydınlık bir ev, aydınlık bir bahçe, aydınlık insanlar, yüzleri aydın çocuklar, aydınlık bir güneş. Hesaplarla, tarifelerle, koşuşturmacayla, yapma gülüşlerle dolu olmayan bir gün istiyorum. Dört duvar arasında sıkışmayan bir gün istiyorum.
günler ışıltılı rengarenk...
günler sevgi kadar sıcak...
hepinizi çoook seviyorum...
sevgimle kalın, sağlıkla nefes alın!
merhaba canlar, "canım" deyip sarılanlar
yaşam dediğimiz bu yolculukta payınıza düşen herşeyin sizi tatmin etmesi dileğiyle...
Sevdigi halde inadına ısrar edenlere günaydın
Sevdigini bile , bile naza çekenlere günaydın
Umudu kırık bekleyen ve sevgi sözcügü arayanlara günaydın
Seviyorum, seviliyorum diyenlere günaydın....
Seviyorum , demeyi alışkanlık yapar sürekli kullanmayalım diyenlerede günaydın..
Seviyorum, sevgiyi verenin sevgisinden sevgilerimle günaydın
Günaydın yeniden dogan güne , sevgiyle açan güle günaydın
Ve günaydın umudu ve hasreti içinde barındıran her bir yüreğe günaydın...
Gün aydın evlatlarım gün aydınnnnnnnn...
Geceye Günaydın... ben sensizken
üşüdüğümde ısınmak için
sen giderken
gözlerinden çaldığım ateşi
gecelerin ayazına yaktım
ben sensizken
uykularımı bir dilenciye verdim
sadaka diye
ve gelen her geceye
günaydın dedim...
GÜNAYDINNNNNNNNN
Yarınlar hep güzel olacak derlerya oysa bu günlerde dünlerin
yarınları deyilmidir.?
Bazen okadar çok özlüyorumki aydın günleri. Günümün sadece aydın olmasını istiyorum. Aydınlık bir ev, aydınlık bir bahçe, aydınlık insanlar, yüzleri aydın çocuklar, aydınlık bir güneş. Hesaplarla, tarifelerle, koşuşturmacayla, yapma gülüşlerle dolu olmayan bir gün istiyorum. Dört duvar arasında sıkışmayan bir gün istiyorum.
günler ışıltılı rengarenk...
günler sevgi kadar sıcak...
hepinizi çoook seviyorum...
sevgimle kalın, sağlıkla nefes alın!
Efsunkar
Bayan Üye
parpali
Banned
---> parpali
Bir bardak suyu masmavi bir denize çevirecek kadar berrak ve güneşli bir bahar sabahına benziyordu gözleri. Sevdiğini gördüğünde eli ayağına dolaşan aşıklar gibi, kaşlarına dokunduğunda pür telâş uzaklaşan kirpikleri, küçükken çizdiğim resimlerdeki güneş ışınları misali yayılıyordu dört bir tarafa.
Oysa bulutluydu o gün hava. Kuşlar, hatırlamak istemedikleri bir anıları varmış da gökyüzünden uzakta kalmak istiyorlarmış gibi kaldırımları adımlıyorlardı durmadan, ufacık ayaklarıyla. İnsan kalabalığından ürkseler bile ayrılamıyorlardı o pembe parke taşlarından. Sağa sola kaçışıyorlardı yalnızca. "Siz kaçışmayın ben kenardan geçerim"in anlatılmaz çaresizliğiyle, onlar kadar ürkek adımlıyordum ben de kaldırımları. Gülümsesem anlarlar mıydı acaba? Gülümsüyordum.
Bugünlerde ellerimi sürekli bir yerlere çarpıp durduğumu hatırlıyordum gülümseyince. Gülümseyişim ellerimdeki kızarıklıklar, çizgiler, yara-bereler gibi ilk farkedilecek şey oluyordu yüzümde. Hani güzelliğinden değil de, belirgin olduğu için sadece. Sonra karşı konulmaz bir ağlama isteğiyle doluyordu içim böyle düşününce. Oturup ağlasam diyordum şu yol kenarında. Biri gelip "iyi misin?" diye sorsa ve ben daha çok ağlasam. Kuşlar, sevdiklerinin acısı karşısında kendi acılarını unutan insanlar gibi, bulutların bir göle benzettiği gökyüzüne doğru havalanıp uçsalar o sıra. Ve ben, sırf seni hatırlamak için dokunmasam bardaktaki suya.
Bir bardak suyu masmavi bir denize çevirecek kadar berrak ve güneşli bir bahar sabahına benziyordu gözleri. Sevdiğini gördüğünde eli ayağına dolaşan aşıklar gibi, kaşlarına dokunduğunda pür telâş uzaklaşan kirpikleri, küçükken çizdiğim resimlerdeki güneş ışınları misali yayılıyordu dört bir tarafa.
Oysa bulutluydu o gün hava. Kuşlar, hatırlamak istemedikleri bir anıları varmış da gökyüzünden uzakta kalmak istiyorlarmış gibi kaldırımları adımlıyorlardı durmadan, ufacık ayaklarıyla. İnsan kalabalığından ürkseler bile ayrılamıyorlardı o pembe parke taşlarından. Sağa sola kaçışıyorlardı yalnızca. "Siz kaçışmayın ben kenardan geçerim"in anlatılmaz çaresizliğiyle, onlar kadar ürkek adımlıyordum ben de kaldırımları. Gülümsesem anlarlar mıydı acaba? Gülümsüyordum.
Bugünlerde ellerimi sürekli bir yerlere çarpıp durduğumu hatırlıyordum gülümseyince. Gülümseyişim ellerimdeki kızarıklıklar, çizgiler, yara-bereler gibi ilk farkedilecek şey oluyordu yüzümde. Hani güzelliğinden değil de, belirgin olduğu için sadece. Sonra karşı konulmaz bir ağlama isteğiyle doluyordu içim böyle düşününce. Oturup ağlasam diyordum şu yol kenarında. Biri gelip "iyi misin?" diye sorsa ve ben daha çok ağlasam. Kuşlar, sevdiklerinin acısı karşısında kendi acılarını unutan insanlar gibi, bulutların bir göle benzettiği gökyüzüne doğru havalanıp uçsalar o sıra. Ve ben, sırf seni hatırlamak için dokunmasam bardaktaki suya.
parpali
Banned
---> parpali
Az gittim. Uz gittim. Dere tepe düzdü çoğu zaman. Akıl veren çok oldu. Ben hep yüreğimin izinden gittim.
Virajlara denk geldim. Tali yollara saptım. Otobüsleri kaçırdığım oldu. Yanlış duraklarda indim. Mola yerlerinde unutuldum.
Erken vardım, kuşluk vakti olmadan. Çok bekledim. Bekletildim. Vardığımda herkesin gitmiş olduğunu gördüm bazen de. Kimse tarafından beklenilmedim.
İçimdeki çocukla inatlaştım. O ağladı. Ben güldüm. Taviz vermedim. Büyüdüm.
Pantalonumu çıkardım. Etek, elbise giydim. Makyaj yaptım. Kadın oldum. Evet dedim. Kabul ettim. Onay gördüm. Melek dendim. “Hayır”larım istenmedi. Yanlış anlaşıldım. Dinlenmedim. Şeytan bilindim.
Aklın hep bir karış havada derdin ya bana lise yıllarındayken. Aklım yerine indi, anne. Ama yüreğimi indiremedim. Yüreğim bir karış havada kaldı.
Ya eksik kaldım ya fazla sevdim. Ortayı tutturamadım bir türlü. Çok ağladım. Ağlattım belki de. Uykuyla uyanıklık arasında gidip gidip gelmeler yaşadım. Kendimi verdim. Kendimden geçtim. Ama sevmekten asla vazgeçmedim.
Eski güleç yüzlü rakı sofraları kalmadı artık anne. Seni gururla tanıştırdığım, senin sevgiyle kadeh tokuşturduğun yüzlerin çoğu albüm sayfalarında kaldı. Onlar başka masaların konuğu artık. Yaşım parmakla sayamadığım kadar çoğaldıkça etrafımdaki insanlar, kalan yıllarım kadar azaldı.
Ama ben yenilmedim. Çünkü sen vardın. Unutulduğum duraklarda beni tek bekleyendin. Karşılıksız tek sevenim oldun. Ağladığımda gözümden boşalan yaş, şen kahkaham, zafer çığlığım, pürtelaş sevincimdin. Aşklarımın sınırsız heyecanı, ayrılıklarımın sessiz ve derin hüznü...Çocukluğumun annesi, kadınlığımın örneğiydin.
Öğrettiğin yoldan yürümeye devam ediyorum ben de şimdi. Hergün aynı otobüste karşılaştığım esmer tenli kıza, adını bilmediğim halde günaydın diyorum mesela. Her bahar gelişinde yeniden aşık olmayı bekliyorum. Evimin kapısı davetsiz misafirlere her zaman açık. Gökyüzüne her baktığımda, söylediğin gibi, maviyi görüyorum. Yeniliyorum her seferinde umudumu. Eksik yanlarımı tamamlamaya çalışıyorum. “Keşke”lerime takılmadan hep önüme bakıyorum.
Kızgınlıklarım geçici, öfkelerim asılsız. Sevgilerim sağlam. Saygım sınırsız...
Çünkü ben senin kızınım anne. Yüzünün güzelliğini alamadım belki ama yüreğimin büyüklüğünü senden edindim. Ve bununla da gurur duyuyorum...
Yanımdasın. Ne mutlu bana. Kutlu olsun. Bu günün...Yarının...Pazarın...Her günün...
Az gittim. Uz gittim. Dere tepe düzdü çoğu zaman. Akıl veren çok oldu. Ben hep yüreğimin izinden gittim.
Virajlara denk geldim. Tali yollara saptım. Otobüsleri kaçırdığım oldu. Yanlış duraklarda indim. Mola yerlerinde unutuldum.
Erken vardım, kuşluk vakti olmadan. Çok bekledim. Bekletildim. Vardığımda herkesin gitmiş olduğunu gördüm bazen de. Kimse tarafından beklenilmedim.
İçimdeki çocukla inatlaştım. O ağladı. Ben güldüm. Taviz vermedim. Büyüdüm.
Pantalonumu çıkardım. Etek, elbise giydim. Makyaj yaptım. Kadın oldum. Evet dedim. Kabul ettim. Onay gördüm. Melek dendim. “Hayır”larım istenmedi. Yanlış anlaşıldım. Dinlenmedim. Şeytan bilindim.
Aklın hep bir karış havada derdin ya bana lise yıllarındayken. Aklım yerine indi, anne. Ama yüreğimi indiremedim. Yüreğim bir karış havada kaldı.
Ya eksik kaldım ya fazla sevdim. Ortayı tutturamadım bir türlü. Çok ağladım. Ağlattım belki de. Uykuyla uyanıklık arasında gidip gidip gelmeler yaşadım. Kendimi verdim. Kendimden geçtim. Ama sevmekten asla vazgeçmedim.
Eski güleç yüzlü rakı sofraları kalmadı artık anne. Seni gururla tanıştırdığım, senin sevgiyle kadeh tokuşturduğun yüzlerin çoğu albüm sayfalarında kaldı. Onlar başka masaların konuğu artık. Yaşım parmakla sayamadığım kadar çoğaldıkça etrafımdaki insanlar, kalan yıllarım kadar azaldı.
Ama ben yenilmedim. Çünkü sen vardın. Unutulduğum duraklarda beni tek bekleyendin. Karşılıksız tek sevenim oldun. Ağladığımda gözümden boşalan yaş, şen kahkaham, zafer çığlığım, pürtelaş sevincimdin. Aşklarımın sınırsız heyecanı, ayrılıklarımın sessiz ve derin hüznü...Çocukluğumun annesi, kadınlığımın örneğiydin.
Öğrettiğin yoldan yürümeye devam ediyorum ben de şimdi. Hergün aynı otobüste karşılaştığım esmer tenli kıza, adını bilmediğim halde günaydın diyorum mesela. Her bahar gelişinde yeniden aşık olmayı bekliyorum. Evimin kapısı davetsiz misafirlere her zaman açık. Gökyüzüne her baktığımda, söylediğin gibi, maviyi görüyorum. Yeniliyorum her seferinde umudumu. Eksik yanlarımı tamamlamaya çalışıyorum. “Keşke”lerime takılmadan hep önüme bakıyorum.
Kızgınlıklarım geçici, öfkelerim asılsız. Sevgilerim sağlam. Saygım sınırsız...
Çünkü ben senin kızınım anne. Yüzünün güzelliğini alamadım belki ama yüreğimin büyüklüğünü senden edindim. Ve bununla da gurur duyuyorum...
Yanımdasın. Ne mutlu bana. Kutlu olsun. Bu günün...Yarının...Pazarın...Her günün...
