Pâye
Kayıtlı Üye
Bir Beşiktaş destanı
Beşiktaş... Tam 100 yıl önce temelleri atılmış Türk Spor Tarihinin ulu bir çınarı... Bugünlerde şampiyonluğun coşkusu yaşanıyor Siyah-Beyazlılarda...
Şampiyonluk... Sadece müzeye katılan bir kupa daha... Beşiktaşın müzesinde o kupalardan düzinelerce var oysa.
Bu öykü Ben Beşiktaşlıyım diyen herkesin büyük bir keyifle büyük bir gururla okuması gereken bir öykü...
Bu öykü Beşiktaşın sadece bir spor kulübü olmadığını bir toplumun kâbustan uyanmasına önderlik eden isimlerin bugünlere bıraktığı bir miras olduğunu anlatıyor.
Bu öyküyü kaleme alan Göksel Duyuma her Beşiktaşlının mutlaka teşekkür etmesi gerekiyor...
Boğaz bir nehir gibi akıyordu Marmaraya doğru... İstanbulun üzerine çöken o kurşuni havayımanevi ağırlığı kaldıracak bir evliya beklentisi vardı sokaklarda... Karayelden esen rüzgâr yağmur getirecekti şehit mezarlarına...
Bu dünya güzeli şehir beş yüzyıl sonra kansız savaşsız İngilizlere teslim edilmişti bir mayıs sabahı... Dolmabahçe önünde son birlik de silahlarını teslim ediyordu. Yüzbaşı Şeref ve birliği manga manga tüfeklerini tabancalarını hatta süngülerini İngiliz subaylarına makbuz karşılığında verdiler. Bu sıkıntılı işin sonu geldiğinde İngiliz çavuş Yüzbaşı Şerefe seslendi:
- Sör! Tabancanız...
Şeref hiddetle döndü elini kaldırdı çavuşa vuracak oldu. İngiliz binbaşı araya girdi ve Tabancanız kalsın mermileri boşaltınız yüzbaşı dedi.
Şeref hiddetle tabancasını çekti ateş edebileceğini düşünen İngiliz askerleri silahlarını ona doğrulttular.
Şeref altıpatlarını gökyüzüne çevirdi tambur pimini çekti pirinç kovanlı ve uçları çentikli altı mermi iki metre yükseklikten yere boşaldı. Sonra kabzası laz işi baba yadigârı tabancasını kılıfına soktuasker dönüşüyle birliğinin karşısına geçti.
Hazırolda bekleyen 120 asker yumrukları sıkılı dişleri kenetli Galiçyadan Hicaza Trablusgarptan Fizana peşinden gittikleri bu mert adamın ağzının içine bakıyordu. Bir emir verse evet o bir emir verse bir avuç züppe İngilizi elleriyle boğabilirlerdi.
- Şimdi dağılıyoruz arkadaşlar. Sizi on yıldır sabırla bekleyenlerin yanına gidin.
Ama unutmayın bu iş daha bitmedi bu millet esaretini yenmek için sizin gibi yiğitlere ihtiyaç duyacaktır. Bana hakkınızı helâl eder misiniz?
Bir an sessizlik oldu. Elleri cebinde ve avucunda yuvarlak ****l çerçeveli gözlüğü olduğu halde bekledi... Birliğin çavuşu bir adım öne çıktı:
- Bizim helâlimiz seninle şehit düşmektir komutanım.
Hiç istemediği halde Şerefin gözlerinden iki damla yaş süzüldü elinde tuttuğu gözlük tuzla buz olmuştu avuç içi kanıyordu. Daha sert bir sesle bağırdı:
- Hakkınız helâl midir bana?
Yağmur başlamıştı. Gökyüzündeki martılar birkaç dakika önce yaşadıkları gökgürültüsünden beter bir Helâl olsun! sesiyle irkildiler havalanıp kaçıştılar.
Kan damlaları Dolmabahçeden Beşiktaşa doğru birer metrelik aralıklarla takip ediyordu Yüzbaşı Şerefi...
Neden sonra elinin kanadığını fark etti. Dolmabahçe Sarayının duvarı dibinde durdu omuzundaki apoletleri söküp eline sardı. Kanı emen apoletin ipek örtülü yıldızları kıpkırmızı oluverdi. Şeref birkaç dakika sonra Beşiktaşa vardı. Balıkçı kahvesinde oturmak istedi ancak Hırpani halim bir Türk subayına yakışmaz diye düşünerek sahile indi.
Çakılların üzerine oturup teknesinin altını onaran bir balıkçıyı seyre daldı.
Kan çanağına dönen gözlerini uzaklara dikmişti bahar yağmurunun anlatılmaz hüznüne... İçinde fırtınalar kopuyordu. Sırtına dokunan bir elle irkildi. Kafasını kaldırdı. Biraz önce teknesini onarırken seyrettiği denizci bir şeyler söylüyordu.
Ama Şeref duyamıyordu onu. Sararmış dişlerine bakarak denizcinin anlamaya çalıştı söylediklerini.
- Asker ağa asker ağa...
- Efendim.
- Okuman yazman var mıdır?
- Evet. Hayrola?
- Ağam be teknenin adını yazsan olur mu?
- Tamam. Nedir teknenin adı?
- Kardelen
- Yavuklunun adı mı?
- Hee... Nerden bildin?
Harp Okulunda aldığı hat dersi ilk kez işine yarıyordu. Şeref kardelen şekline benzer bir motifle yazdı tekneye denizcinin sevgilisinin adını...
- Ya ağam çok güzel oldu. Sana borçlandım şimdi ben.
- Olsun bir gün ödersin. Nerelisin sen?
- İneboluluyum. İstanbuldaki Rum meyhanelerine tuza basılmış torik getiririz biz. Feneri dönerken teknenin altını vurdum. Burada onarıyorum. Kısmetse öğlen namazı tekneyi indirip İneboluya yelken basacağım.
Yüzbaşı Şeref Akaretler Yokuşunu tırmandı Osmanoğlu Konağının kapısını çaldı.
- Hoşgelmişsin Şeref Beyim.
Şeref Beşiktaş Jimnastik Kulübünün Divan Kurulu üyesiydi. Eskrim takımında kılıç hocasıydı ve futbol takımında da kalecilik yapıyordu. Konağın ahşap merdivenlerini hışımla çıkıp çatıdaki malzeme deposuna girdi. Tabancasını çıkardı. Cepkenindeki enfiye kutusunu eline aldı. Kutuyu kulağına götürüp iki salladı.
Sedef kakmalı enfiye kutusu tıkırdamaya başladı. Kutuyu açtı içinden pamuğa sarılmış gümüş bir kurşun çıktı. Kurşunu çizme derisine süre süre iyice parlattı. Kurşunu tabancasının tamburuna sürdütamburu hızla çevirip kapattı. Kırlaşmaya başlayan şakaklarına götürdü. Affet dedi.
Tık! Boş...
Tık! Boş...
Tık! Yine boş...
Tam o sırada kapı hiddetle açıldı. Ahmet Fetgeri içeri girip 4. Kez tetiğe basmak üzere olan Şerefin elindeki silahı kaptı. Şeref kendinden geçmiş ağlamaya başlamıştı.
- Ne yapıyorsun sen delirdin mi?
Cevap yerine tavanarasını dolduran hıçkırıklar vardı. Sarıldılar. Ahmet Fetgeri Şerefi ayağa kaldırdıkoluna girip aşağıya indirdi. Sade kahve ile birer sigara içtiler. Her şey bitti dedi Şeref.
- Daha değil. Dün akşam Mustafa Kemal ve arkadaşları Anadoluda mücadeleyi başlatmak için gemiyle Samsuna doğru yola çıktılar.
Gözleri parladı Şerefin. Birkaç dakika önce Azraille Rus ruleti oynayan o değildi sanki... Bir kuş olup o gemiye yetişmeyi geçirdi aklından...
- Ben de gitmek istiyorum.
- Çok zor. Salmazlar seni İstanbuldan.
Birden Kardelen geldi Şerefin aklına. Kardelen vardı ya İneboluya giden. Neden olmasın? diye söylendi. Dur celallenme hemen diyen Fetgeriye Kardeleni anlattı.
Artık Şerefi durdurmanın imkânı yoktu. Yukarı çıktı üç beş parça eşyasını bez asker torbasına sıkıştırdı. İki dost sarıldılar. Şu torbayı da al lazım olur belki dedi Fetgeri.
Nedir bu? diye sordu Şeref. Denize açılıncaya kadar sakın açma cevabını aldı.
Kardelen denize inmişti. Tam yelken açmaya hazırlanırken bir sesle irkildi denizci:
- Tayfa lazım mı?
- Buyur ağam. Hayırdır nereye?
- Senin gittiğin yere. Hatırlarsan bana borcun vardı ödeşmiş oluruz.
Kardelen Anadolu Fenerini geçip Karadenize açılırken; Şeref Boğazın süsü erguvanlara son kez baktı. Bu güzelim renkleri İngilizlere bırakıyordu. Yaralı elini Karadenizin az tuzlu sularında yıkadı. Temiz bir bez parçası aradı sarmak için... Fetgerinin verdiği çantanın düğümünü açtı.
İçinde beyaz bir beze sarılı yuvarlak bir şey vardı. Açtı bezi ve o anda Kardelenin içine bir futbol topu yuvarlandı. Gözlerine inanamadı. Bu top mahalli ligde gol yemeden şampiyon oldukları ve hatıradır diyerek sakladıkları Erthold marka içten lastikli pahalı futbol topuydu. Ah be Fetgeri! dedi içinden. Gülümsedi...
Ara sıra esen sert rüzgâr ve serpiştiren yağmura rağmen Şile açıklarını neşeyle geçtiler hava kararırken Ağva limanında demirlediler. Torik lakerdanın satılmamış kısmıyla mısır ekmeği akşam yemekleriydi. Erik rakısı da çilingir sofrasını tamamladı.
Şeref gece denizci gence Beşiktaşı can arkadaşı Ahmet Fetgeriyi ve futbol topunun hikâyesini anlattı hiç susmadan... Sonra bir köşeye kıvrıldı. Sabah yüzüne doğan yakıcı güneşle uyandı. Kardelen Pazarbaşı burnunu aşmış yelkenlerini Karasuya doğru dolduruyordu.
Teknenin genç reisi Asiye türküsünü söylüyor bir yandan da yanıbaşlarındaki yunuslara mısır ekmeği atıyordu. Arasıra da Kardelenim... Sevdiğim... gibi mırıldanmalarla yavuklusunu anıyordu. O gece Akçakoca ertesi gece Amasra limanında yattılar.
Amasra limanı çıkışı denizci gözlerini ufka dikerek Hava patlayacak ağam dedi. Şeref baktı baktı... Keyifli ve güneşli bir 19 Mayıs sabahından başka bir şey göremiyordu. Önemsemedi.
Öğlene doğru deniz kararmıştı. Karadan neden bu kadar uzaklaştık? diye sordu Şeref.
- Ağam kaba dalga vuruyor burnu çevirdim.
Bir süre sonra öyle bir fırtına başladı ki Şerefin içi dışına çıktı. Yelken ipinden uzak dur ağamayağına dolanmasın dedi reis. Bir büyük dalga geçti üzerlerinden. Sonra bir daha... Dümen tutan avuçları ezilmişti denizcinin.
Şeref yelken ipini tutmaya çalışsa da direk kopup denize düştü. Denizcinin çığlığı yağmura karıştı.
- Ağam ipi sal!
Şeref duyamadı boyunun neredeyse beş katı bir dalga sancak tarafından tekneyi alabora etti. Dalga çukurunun dibindeki tekne denizin altında kaldı.
Denizci büyük bir çeviklikle kendini yukarı itip sudan çıktı. Yüzbaşı Şeref su çekmiş asker üniformasının ağırlığı ve çizmesine dolanan yelken ipiyle hızla dibe batıyordu. Yarım dakika kadar süren bu dalış ayağından çözülen iple durdu. Artık teknenin ağırlığından kurtulmuştu ama üzerindeki büyük mavilikle boğuşacak gücü kalmamıştı.
Bulanık denizin derinliklerinde gözleri açık çırpınıp dururken yanından geçen beyaz bir şey gördü. Bu yukarı doğru hızla çıkan Erthold marka futbol topuydu. Beşiktaşın gol yemez kalecisi Şeref topa doğru uzandı uzandı...
Kerempe Burnunda baygın yatan denizcinin genç bedeni kumsalda dalgalarla birlikte salınıyordu. Hemen yanında bir futbol topu vardı. Genç denizci yüzünü paramparça eden kayalıkların üzerine çıkıp bağırdı:
- Ağam! Ağam!
Cevap gelmedi. Yüzbaşı Şeref hayatının golünü Karadenizin soğuk sularında yemişti. Yanından geçip su yüzüne doğru yükselen topa yetişememiş ve karanlıklar birkaç saniye sonra onu dibe çekmişti.
1924 yılında bir gün Fetgerinin Akaretlerdeki konağına bir kadın geldi.
Elinde bir torba vardı. Ahmet bey bu beklenmedik misafirin getirdiği torbadan çıkan futbol topuna uzun uzun baktıktan sonra sordu:
- Nedir bu bacım nerden buldun bu topu?
- İstiklal Savaşında şehit düşen kocamın vasiyetiydi ona bir şey olursa bu topu mutlaka size vermemi istemişti.
- Senin adın ne bacım?
- Kardelen...