Unutmak sonbaharda bir ağaç olmaktı,
Dökmekti tane tane yaprakları toprağa,
Ne yaprak hatırlardı ağacını, nede ağaç yaprağını,
Nede olsa gelicekti ilkbahar,
Ve yeni yapraklar dallara.
Hani sonsuzdu bizim baharımız,
Hani başıda sonuda yeşildi.
Meğersem, sonbahardaki bir ağaç olmuşuz,
Tane tane bırakmışız birbirimizi toprağa.
Bir garip şu insan oğlu,
Unutmam dediklerini bırakır toprağa,
Sonra başka bir ilkbaharda yaprak açar,
Ve sonbaharda yine döker...
