Ağır kokulu bir hazan , hüznünü omuzlarıma,
Yorgun güller renklerini topraklara bırakıp gittiler.
Şimdi yalnızlığımla ben,
Güneşe serdik hayatımızın kirli, küflü gözyaşı ıslaklığını,
Acılarımızı kurutacak yeni rüzgarlar bekliyoruz.
Ellerini tuttukça buz kesen parmaklarımı,
Birgün, karayağız bir umut gelip ısıtacak elbet.
Artık sorgulamayacağım, hataları.
Kaç gidenin, kaç geleni heba ettiğini saymayacağım.
Sadece;
Bari onlar ayrı kalmasınlar diye,
Yalnızlığımı, yalnızlığının yanıbaşında uyutacağım
Söz!..
