Sustu seven bir adam,
Baktı sadece bulutlara,
İsyan etti sessiz, sessiz.
Ağladı gökyüzü,
Bir damla düştü anlına,
Temizlemeye yetmedi acısını,
Ağladı gökyüzüyle beraber.
Kıyamadı beyaz bir kar tanesi,
Düştü avucuna,
Yaşamamın serin olduğunu anlattı,
Ama zaten sevdasında donmuştu adam,
Eridi kar tanesi avuçlarında,
Onuda kaybetti yavaş yavaş.
Bir damla daha düştü gözlerinden toprağa,
Toprak ağladı, fışkırdı umut çiçekleri,
Kopardı seven adam bir çiçeği,
Anlattı, bir umut varmı dedi çiçeğe,
Sonra oda soldu avuçlarında.
Ölmek istedi o adam,
Kimsesi kalmamıştı artık,
Hayatı avuçlarında ölmüştü,
Ölüm bile ağladı o gün,
Geldi adamın avuçlarına,
Anlattı ölüme, kurtuluşun olmadığını,
Ölüm dayanamadı yok oldu dünyadan,
Sonra oda düştü avuçlarından.
Koca dünyada yer bulamadı adam,
Sadece ağladı o gün,
Bulutlar ona ağladı,
Karlar ona yağdı,
Toprak ıslandı göz yaşlarıyla,
Ama yinede sustu o seven adam...
