Rüzgar aldı intikamını,
Yağmur olmuş yine yaveri.
Esmer bir kadın güvendi gökyüzüne,
Çıktı istanbulun baharına.
Paçaları ıslandı,
Ruhu yaralıydı.
Derin derin baktı gök kubbeye,
Gözleri gece gibiydi,
Ama saklamaktaydı gündüzleri.
Rüzgar utandı ılık esti,
Öptü esmer kadının yanaklarından,
Güneş eşlik etti, vuruldu gecesine.
O rüzgara kızgın,
Rüzgar istanbula.
Ah esmer kadın!
Sen rüzgarları sevdiğin zaman,
İstanbulun baharı biticek.
Lakin...
Paçaların hala ıslak,
Ruhunda hala yaralı.