Yeni bir gün..
Yeni saatler..
Yapabileceğimiz yeni şeyler..
Ama eski düşünceler. Dünden kalmış , çoğu fazla düşünmekten yıpranmış i aa hala düşünmekte ısrar ettiğimiz , bize dünü hatırlatan düşünceler..
Sanki dünü ve daha öncesini çok hatırlamak istiyormuşum gibi hiç bir zaman çıkaramayız bu düşünceleri aklımızdan. Düşünmek istemeyiz bazen , elimizde değildir. Düşünmek bir insanı rahatsız edebiliyormuş demek ki. Ne kadar rahatsız olsamda düşünmek zorundayım. Dünü ve öncesini unutabilmem için , dünden ve öncesinden nefret etmek zorundayım. Bunun içinde düşünmem şart !
Nedenler ve niçinler..
Hayatımda yerlerini hiçbir zaman kaybetmeyen soru sözcükleri...
Nedenlerim ve niçinlerimle yaşıyorum. Mutlumuyum bilmiyorum. Kendime soru sormak hoşuma gitmiyor. Kendie vermem gereken bir çok hesabım var. Ama hesap vermesini sevmiyorum.
Kendimle yüzleşmekten korkuyorum. Bunun sorumlusuda yine benım. Bir insan neden kendinden korkar ? Neden sorunları çözmek varken sorunlarla yaşar ? Hiçbirinin cevabını bilmiyorum. Ya da bilmiyor olmak işime geliyor. Bundan da emin değilim.
Peki insan neden sever ? Niçin sevilmez ?
Acaba cevabı bilseydi böylesine severmiydim diye düşünüyorum. Sanırım severdim. Sevmek benim elimde olan bir şey olsaydı ''o''nu seviyor olmazdım zaten. ''O''nu niye seviyorum onu da bilmiyorum. Bu kadar kırılmama rağmen kalbim hala onun için atıyor. Kalbimin onun için atmasını istemiyorum.! Her atışında söylediği şeyler geliyor aklıma. Her atışında içimde tarif edemediğim bir acı hissediyorum. Kalbimi bedenımden ayırıyorlar sanki. İşte o zaman nefret ediyorum ondan. Daha sonra nefret ettiği için kızıyorum kalbime. Nefret ettiği için söküp atmak geliyor içimden. Nefret edemiyorum. Bununda nedenini bilmiyorum.
Kırgınım.. Kızgınım..
Kırgın olmam neyi değiştiriyor ? Kızgın oldum da noldu ?
Kendimi üzdüm. Kendime zarar verdim. Onun üzülebileceğini düşündüm yine üzüldüm.
Üzülmek hoşuma gitmiyor. Ağlamayı sevmiyorum , istemiyorum. Ama ufacık bir sözüne ağlayabiliyorum. Pişmanlıkta duymuyorum. Onun için yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim.
Ben anladım ki sevmek ;
Bir gün gelir diye beklemek değil.
Gelmesinin imkansız olduğunu bildiğin halde beklemektir !
Gelmesinin imkansız olduğunu bildiğim halde bekliyorum.
Düşünüyorum da ne kadar inkar etsem de ben onu çok seviyorum.
Yeni saatler..
Yapabileceğimiz yeni şeyler..
Ama eski düşünceler. Dünden kalmış , çoğu fazla düşünmekten yıpranmış i aa hala düşünmekte ısrar ettiğimiz , bize dünü hatırlatan düşünceler..
Sanki dünü ve daha öncesini çok hatırlamak istiyormuşum gibi hiç bir zaman çıkaramayız bu düşünceleri aklımızdan. Düşünmek istemeyiz bazen , elimizde değildir. Düşünmek bir insanı rahatsız edebiliyormuş demek ki. Ne kadar rahatsız olsamda düşünmek zorundayım. Dünü ve öncesini unutabilmem için , dünden ve öncesinden nefret etmek zorundayım. Bunun içinde düşünmem şart !
Nedenler ve niçinler..
Hayatımda yerlerini hiçbir zaman kaybetmeyen soru sözcükleri...
Nedenlerim ve niçinlerimle yaşıyorum. Mutlumuyum bilmiyorum. Kendime soru sormak hoşuma gitmiyor. Kendie vermem gereken bir çok hesabım var. Ama hesap vermesini sevmiyorum.
Kendimle yüzleşmekten korkuyorum. Bunun sorumlusuda yine benım. Bir insan neden kendinden korkar ? Neden sorunları çözmek varken sorunlarla yaşar ? Hiçbirinin cevabını bilmiyorum. Ya da bilmiyor olmak işime geliyor. Bundan da emin değilim.
Peki insan neden sever ? Niçin sevilmez ?
Acaba cevabı bilseydi böylesine severmiydim diye düşünüyorum. Sanırım severdim. Sevmek benim elimde olan bir şey olsaydı ''o''nu seviyor olmazdım zaten. ''O''nu niye seviyorum onu da bilmiyorum. Bu kadar kırılmama rağmen kalbim hala onun için atıyor. Kalbimin onun için atmasını istemiyorum.! Her atışında söylediği şeyler geliyor aklıma. Her atışında içimde tarif edemediğim bir acı hissediyorum. Kalbimi bedenımden ayırıyorlar sanki. İşte o zaman nefret ediyorum ondan. Daha sonra nefret ettiği için kızıyorum kalbime. Nefret ettiği için söküp atmak geliyor içimden. Nefret edemiyorum. Bununda nedenini bilmiyorum.
Kırgınım.. Kızgınım..
Kırgın olmam neyi değiştiriyor ? Kızgın oldum da noldu ?
Kendimi üzdüm. Kendime zarar verdim. Onun üzülebileceğini düşündüm yine üzüldüm.
Üzülmek hoşuma gitmiyor. Ağlamayı sevmiyorum , istemiyorum. Ama ufacık bir sözüne ağlayabiliyorum. Pişmanlıkta duymuyorum. Onun için yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim.
Ben anladım ki sevmek ;
Bir gün gelir diye beklemek değil.
Gelmesinin imkansız olduğunu bildiğin halde beklemektir !
Gelmesinin imkansız olduğunu bildiğim halde bekliyorum.
Düşünüyorum da ne kadar inkar etsem de ben onu çok seviyorum.
