Çok sevdim.
Her anımı onu düşünerek geçirirken ve onunda beni düşündüğünü zannederek nefes alırken asLında başkasına hayran,başkasını inceler,başkasıyla ilgili hayaller kurar olmuştu..
Başladık daha onu deli gibi severken o akıl almaz kavgalara.
Ne gerek vardı acaba bu araya. Bu yorgunluğa. Kalbimi bu kadar yormaya,yaşlandırmaya ne gerek vardı?
Hep o başkası daha ben varken değerli olmaya başladı onun için. Ve hayrandı bana hayran olduğu ilk günlerdeki gibi. Ölmeyi mi düşünmedim? Evdeki büyük beyaz hapları içmeyi mi düşünmedim? Ah aklımdan neler geçti. Şimdi lanet ettiğim ama küçükken hayallerle dolup taşan aklımdan.. Sonuç benim için ayrılığımız değildi. İntihar,imtihan,intikam..
Nasıl oldu da o çok sevdiğim,saatlerce gözlerimi ayırmadan izlemek istediğim gözleri başkasına baktı?
Nasıl oldu da gülü ben olurken gül sandığı değersiz otları gül sanıp kokladı?
Karanlıktan kalbim yerinden çıkarcasına korkarken artık en büyük korkularımdan biri haline gelen ONSUZLUK gün çektikçe içimde daha da büyüyüp ona bi nefret haline geldi.
Ve o başkası yıllar geçse de hep içimde en büyük korkuma zirve ortaklığı ediyor. O bunu bana yaptı ama zaman geçince aynı şeyi ben ona yaptım hatta daha fazlasını.
'O başkasına ait' oldu benim için geceleri başımı yastığa koyduğumda. Ama yeni başlayan her gün aklımdaki tek düşünce buydu; 'O bana ait,BENİM!'
Şükrediyorum ki aşkın her halini öğrendim yaşaya yaşaya.
En saf,en tehlikeli,en korkunç,en zehirli,en baş edilmez,en dürüst,en gerçek,en tutkulu,en kalbimden fışkırırcasına olan halini yaşadım ben aşkın.
Olumluları sevdiğim adamla yaşandı,öğretildi bana. Olumsuz olanlarıysa BAŞKALARIYLA.
Şimdi geriye dönüp bakınca ne çok hata yapmışım onsuzken ki zamanımda.
Ne çok kirlenmişim daha 16 yaşında.
Şimdiyse bi mutlu bi mutsuz,bi küskün,bi barışığım. Hem onunla,hem kendimle,hem de hayatla.
Evet işte anlatmak istediğim bu.Yukarıdaki gibi. Kendimden,hayattan ve evrende olan her şeyden daha üstün tuttuğum sevgilim bana ne yaparsa yapsın deli gibi aşığım ona. Kendimi es geçecek kadar ona bağlıyım. Ama yine de beni dünyaya getirdiği için anneme,beni üzdüğü için bitanecik sevgilime,beni tam ona ihtiyacım varken bırakıp giden babama ve 16 yaşındayken kalbimi bu kadar acıyla tanıştıran hayata çok kızgınım. Mutluyum belki onlar sayesinde ama ben yine de kırgınım..
Her anımı onu düşünerek geçirirken ve onunda beni düşündüğünü zannederek nefes alırken asLında başkasına hayran,başkasını inceler,başkasıyla ilgili hayaller kurar olmuştu..
Başladık daha onu deli gibi severken o akıl almaz kavgalara.
Ne gerek vardı acaba bu araya. Bu yorgunluğa. Kalbimi bu kadar yormaya,yaşlandırmaya ne gerek vardı?
Hep o başkası daha ben varken değerli olmaya başladı onun için. Ve hayrandı bana hayran olduğu ilk günlerdeki gibi. Ölmeyi mi düşünmedim? Evdeki büyük beyaz hapları içmeyi mi düşünmedim? Ah aklımdan neler geçti. Şimdi lanet ettiğim ama küçükken hayallerle dolup taşan aklımdan.. Sonuç benim için ayrılığımız değildi. İntihar,imtihan,intikam..
Nasıl oldu da o çok sevdiğim,saatlerce gözlerimi ayırmadan izlemek istediğim gözleri başkasına baktı?
Nasıl oldu da gülü ben olurken gül sandığı değersiz otları gül sanıp kokladı?
Karanlıktan kalbim yerinden çıkarcasına korkarken artık en büyük korkularımdan biri haline gelen ONSUZLUK gün çektikçe içimde daha da büyüyüp ona bi nefret haline geldi.
Ve o başkası yıllar geçse de hep içimde en büyük korkuma zirve ortaklığı ediyor. O bunu bana yaptı ama zaman geçince aynı şeyi ben ona yaptım hatta daha fazlasını.
'O başkasına ait' oldu benim için geceleri başımı yastığa koyduğumda. Ama yeni başlayan her gün aklımdaki tek düşünce buydu; 'O bana ait,BENİM!'
Şükrediyorum ki aşkın her halini öğrendim yaşaya yaşaya.
En saf,en tehlikeli,en korkunç,en zehirli,en baş edilmez,en dürüst,en gerçek,en tutkulu,en kalbimden fışkırırcasına olan halini yaşadım ben aşkın.
Olumluları sevdiğim adamla yaşandı,öğretildi bana. Olumsuz olanlarıysa BAŞKALARIYLA.
Şimdi geriye dönüp bakınca ne çok hata yapmışım onsuzken ki zamanımda.
Ne çok kirlenmişim daha 16 yaşında.
Şimdiyse bi mutlu bi mutsuz,bi küskün,bi barışığım. Hem onunla,hem kendimle,hem de hayatla.
Evet işte anlatmak istediğim bu.Yukarıdaki gibi. Kendimden,hayattan ve evrende olan her şeyden daha üstün tuttuğum sevgilim bana ne yaparsa yapsın deli gibi aşığım ona. Kendimi es geçecek kadar ona bağlıyım. Ama yine de beni dünyaya getirdiği için anneme,beni üzdüğü için bitanecik sevgilime,beni tam ona ihtiyacım varken bırakıp giden babama ve 16 yaşındayken kalbimi bu kadar acıyla tanıştıran hayata çok kızgınım. Mutluyum belki onlar sayesinde ama ben yine de kırgınım..
