anaToL!aFiRe
Kayıtlı Üye
Ay gökyüzüne her yükseldiğinde,
Karanlık İstanbul'u her örttüğünde,
İstanbul'a korku oluyorsun.
Bana kimsesiz-lik...
Her hikaye bitip tekrar başladığında,
Bir insan ölüp bir insan doğduğunda,
İstanbul'a dert oluyorsun.
Bana umut...
Kör karanlıkta bir el gördüğümde,
Kalın ama bir o kadar dertli bir ses duyduğumda,
İstanbul'a gitmek oluyorsun.
Bana cesaret...
Bir anne feryadıyla irkildiğimde,
Evladının düşman kurşununa yenik düştüğünde,
İstanbul'a şehit oluyorsun.
Bana sabretmek...
Güneş gökyüzünü aydınlattığında,
Beni uyutmayıp yüzüme doğduğunda,
İstanbul'a dert oluyorsun.
Bana umut...
