GLiKoZ ! ! !
Bayan Üye
HAYAL Mİ ?
Aksamlari çok yemek yedigimde zor uyur ve genelde kabus görürüm. Yemegi yine fazla kaçirmistim. Hiç karabasan görmedim. Ama bu yemege görürüm artik diye düsünüp uyumaya koyuldum. Sadece terliyor, bir o tarafa bir bu tarafa dönüyordum. Tam daldigim sirada, birinin bana baktigini hissettim -Biraz korkagimdir. - hemen irkildim. Odamin yarisi kadar bir gölge hafif hareketlerle bana dogru bakiyordu. En kötü yani ise bunun rüya olmadigini biliyordum. Elim lambanin dügmesini ariyordu ama bulamiyordum. Nefes alamadim ve bagiramadim. Elektrik dügmesini buldum ama açmaya çok korkuyordum. Gözlerim bana anlamsizca baktigina inandigim gölgeye dönüktü... Isigi açtigimda sandalyemin üzerine yigili elbiselerin, onlarinda üzerinde kedimin bana baktigini gördüm. Nede olsa hepsi birden kocaman bir soru isaretiydi benim için. Içim rahatlamisti. Kedimi sevmek istedim. Hirlayip yok olup gitti. Asabi bir kedi degildir. Bende tekrar yattim. Aniden tekrar birinin bana baktigini hissederek irkilip isigi açtim. Ayni manzaranin tekrari olmasi benim sinirimi bozmustu. Gülmeye basladim. Daha sonra sinirlerim yatissin diye kalkip bir kahve yapmaya karar verdim. 20 dakika sonra odama döndüm. Tüylerim diken diken olmustu. Kedim ayni pozisyonda hiç oynamadan duruyordu. Pencerem açik olmasina ragmen odamda agir bir koku vardi. O tatli kedimin hareketsizce gözlerimin içine bakmasi beni oldukça etkilemis olacak ki birden aglamaya basladim. Sinirlerim bozulmustu. Arkadasimi aradim. Hemen buraya gelmesi gerektigini ve sinirlerimin bozuldugunu söyledim. Döndügümde kedim yerinde yoktu. Koku arttikca artiyordu. Ama nereden geldigini anlayamamistim. Odayi aramaya basladim. Heryeri kokluyordum. Balkon tarafindaki camdan asagiya dogru bakarken hizla kapim çarpti. Hemen kapiya kostum fakat açmaya korkuyordum. Kapinin öteki tarafindan kedimin çikaramayacagi sesler duyuyordum. Kalbimin nasil attigini hala hatirlarim. Bagirmaya basladim. Koku, sinirbozuklugu o garip seslere bir de telefonun o yüksek sesi katilmisti. Derin bir nefes aldim, kapiyi açtim ve dogru tuvalete gittim. Yansimam beni ürkütmüstü. Sinirbozuklugunun verdigi yorgunluktan olsa gerek kendi yansimamin bana oyun oynadigini düsündüm.Tam bayilip kalacagimi sandigim sirada telefon tekrar çaldi. Açmaya cesaret edemedim önce. Sonra içeri gidip ahizeyi kaldirdim, kulagima dayadim... Telefonda arkadasimin sesini duydum. Gelemiyecegini söylerken, birden sesi degismeye basladi. Sanki sesi apartmandan ayni anda gelir gibi yakindan duyuyordum. Tüylerim ürpermisti. Ben hiç konusmadigim halde bana açiklamalar yapiyordu. Açikcasi saçmaliyordu. Bana ikide bir "gelmeyeyim ben, ama sana bisey olmayacak. O sadece alacagini alip gidecek." diyordu. Kedim etrafta gezerken normal sesler çikarip geziyordu. Eski tedirginligim kalmamisti. Neydi? Kedime ruh mu girmisti? Hayir. Ya kapi? Hava akimindan çarpmisti. Arkadasimin ise içmis olacagini düsündüm. Ama koku gerçekti..
ŞEYTANLA TANIŞMA
Balikesir'deki bi kiz lisesinde yatakhanenin birinde, kizlari gece uyku tutmayinca birbirlerine hikayeler anlatmaya baslamislar. Bunlarin çogu da okullarina ait korkunç olaylarmis. Güya seytan çok eski zamanlarda burada yasayan bir ailenin fertlerine dadanmis ve onlarin ruhlarina giriyomus. Inanisa göre seytanin ayaklari terstir ya, o insana da seytan girince dogal olarak ayaklari ters dönüyormus.
Aradan bi kaç saat geçmis. Gruptakilerin uykusu gelince herkes yatagina gitmis. Kizlardan biri accayip sikismis. Tuvalete gidecek ama anlatilanlardan epey bi korktugu için gidemiyomus. Alt ranzada yatan arkadasini dürtüp uyandirmis. Diger kiz da bu hikayelerden en çok etkileneniymis. Zaten zar zor uyudugundan hiç kalkmak istememis. Ancak arkadasi israr edince onunla tuvalete gitmek zorunda kalmis. Arkadasi tuvalete girince o da kapinin önünde beklemeye baslamis.
Diger kiz tuvaletten çiktiginda bi tuhaf bakiyomus. Bizimki anlatilanlarin etkisiyle de olsa gerek direkt kizin ayaklarina bakmis. Bi de ne görsün! Arkadasinin ayaklari ters dönmüs. Parmaklari arka tarafa bakiyomus. Kizcagiz çiglik çiglik kaçmaya baslamis. Kosarken de ara sira arkasina bakiyomus. Tam bu sirada koridorda belletmen ögretmenle çarpismis. Kiz nefes nefese basina gelenleri anlatmis. Sonunda, "Hocam inanamiyorum, ayaklari resmen ters dönmüstü" demis. Ögretmen, "Benimkiler gibi mi yani?" diyerek ayaklarini göstermis. Kiz kafasini asagi indirince belletmenin ayaklarinin da 180 derece arkaya baktigini görmüs. Napsin kizcagiz, bu manzarayla beraber oracikta aklini yitirmis..
SON YOLCULUK
Bu beraber son yolculu?umuz Dilara! Belki de son gulü?ümüz, son baky?ymyz, son el ele tutu?umuz. Syky tut ellerimi byrakma Dilara. Kocasynyn elini usulca tuttu Dilara...Parmaklarynyn arasynda hafifce sykty ellerini.
Dilara öfkeleniyordu kocasynyn bu sözlerine, belki de gerçe?i kabullenmek istemiyordu. “Neler saçmalyyorsun sen Allah a?kyna” deyip çyky?yyordu her defasynda.
”Bu devirde her ?eyin bir çaresi vardyr muhakkak, dur bakallym tahlil sonuçlary alynmady bile”. “Byrak bu saçma sapan konu?malary..Hem tercüman zamanla iyilecece?ini söylemedi mi?..” Hasan acy acy gülümsedi karysynyn söylediklerine. Sadece teselli amacyyla söylenmi? sözler oldu?unu biliyordu. Bu laanet hastaly?yn hiç bir çaresi yoktu. Kanyny emen kanser hücrelerini ?imdiye kadar de?il yok etmek, durdurabilecek bir ?ey bile bulunamamy?ty dünyada. Hem teknoloji, hem typ bunun kar?ysynda aciz kalyyordu.
Terden syrylsyklamdy Hasan’yn yüzü, alevler içinde yanyyordu vucudu. Hastaydy dalgyn ve bulanyk baky?lary, çocuklu?unun yemye?il yollarynda nazly bir kelebek gibi, son uçu?laryny yapyyordu sanki. Acy gerçe?in farkyndaydy ama karysyna asyl gerçe?i açmaya cesaret edemiyordu. Oysa doktor bir kaç aylyk ömrünün kaldy?yny tercümana söylerken, o tarzanca Hollanda’casyyla da olsa anlamaya yetmi?ti.
“Bu son yolculu?umuz olmayacak” diyordu Dilara. Son gülü?ümüz asla de?il. Biz seninle beraber ne engeller a?yp bugüne geldik dü?ünsene. Bunu da a?aca?yz evelallah inan bana. Sonra seni bensiz asla hiç bir yere kimse götüremez.
Hasan “inanmak güzel Dilara” diyordu, ümit etmek, çocuk yüzlü hayallere sy?ynmak, yayla yollarynda türküler söylemek güzel. Fakat bu son yolculu?umuz olacak Dilara, son gülü?ümüz son a?layy?ymyz, son saryly?ymyz belki. Syky tut ellerimi byrakma Dilara. – “Ne olur sus Allah a?kyna ?imdi ben ölece?im’’. deyip çyky?yyordu kocasyna her defasynda Dílara.
Televizyonda Mahsuni ?erif’in Dumanly dumanly oy bizim eller türküsüne daldylar. Do?up büyüdükleri ilk gençlik yyllarynyn geçti?i köyleri, ovalary, da?lary, yaylalary buram buram tüttü yüreklerinde. Gözlerinde iki damla ya? olup süzüldü özlemleri. Geldi?i yerler ayaklarynyn altyndaydy sanki, da?lary, tepeleri, ovalary yüreklerindeydi.
Beraber bu son yolculu?umuz olmayacak son gülü?ümüz asla de?il deyip myryldanyyordu durmadan Dilara. ‘’Ah bu geceler bir uzayyverse Allahym’’. diyordu ‘’Günlere, aylara, yyllara yayylyverse ve ben ba?ymy gö?süne yaslasam Hasan’ymyn, uyusam onun yerine bir daha hiç uyanmasam sonsuza de?in’’.
Kocasynyn hastaly?yny ve beraber geçirdikleri günleri dü?ünüyordu durmadan. Bütün evliyalar, ermi?ler, üçler, be?ler, yediler, kyrklar adyna dua ediyordu Dilara. ‘’Kocamy bana ba?y?la ey ulu Allahym’’ deyip yalvariyordu Allaha. ‘’Çyksyn aramyzda tepemize zulüm gibi dikilen bu ölüm.’’ Ne olur yine o eski günlere, eski ne?elere dönseler, alyp götürse kocasyny do?up büyüdü?ü yerlere. Ilyk bir esinti sarsa kolaryna, dindirse ate?ini Hasan’ynyn. ?efkatli bir anne, da? kokulu bir baba gibi sarylsa boynuna.. Gidip bir köy evinin sycakly?yna sy?ynyverseler, bir köy soka?yna. Varsyn olmasyndy hiç bir ?eyleri Hasan’yndan ba?ka.
Her kocasyna bakty?ynda içinde bir ?eyler kyrylmy? gibi hep gözleri bu?ulanyyordu. Bu sabah hem?irenin kendisine söyledi?i korkunç haberi bi türlü içine sindiremiyordu. Beyniyle, kalbiyle bunun kötü bir rüya olmasy için yalvaryyordu Allaha. Bütün ümidi son gün yapylan testler sonucunda bir ?ey çykmamasy idi. Bundan önce yapylanlarda bir yanly?lyk oldu?unun söylenmesiydi. Bütün kalbiyle inandyrmy?ty böyle bir sonuca kendini. Gerçe?i asla kabul edemiyor, bütün gece dü?ündü?ü gibi, bunun bir yanylgy bir hata oldu?una odaklanmy?ty.. Her ?eye ra?men yüre?inde bir umut ta?ymak zorundaydy Dilara. Gerçeklerle, hayallerin kary?ty?y bir rüya aleminde ya?yyordu ve hayaller bile acy veriyordu artyk.
Evet sen hastasyn canym Hasan’ym lanet olasy bu hastalyk seni mutlulu?umuzun ortasynda buldu... Bak göreceksin kurban oldu?um iyile?ip memleketimize dönece?iz. Varsyn hiç bir ?eyimiz olmasyn sen olduktan sonra.
Hasan Dilara nyn söylediklerinden habersiz dü? görüyordu konu?uyordu durmadan. Bak diyordu Dilara’m senin dualaryn kabul oldu iyile?tim bak.
Dalyp dalyp gidiyordu, sonsuz bir acy içindeydi. Belli belirsiz dü?ler kuruyordu durmadan. Kararan, y?yldayan belli belirsiz yanyp sönen bir tykanykly?yn, yanyp sönen yyldyzlaryn altynda yürüyordu sanki. Karanlykta bir kaybolan sonra kendini yeniden bulan bir gecenin içinde, her defasynda karysynyn yüzünü görüyordu.
Yçinde debelendi?im çaresizli?imden çekip al beni, syky tut ellerimi byrakma Dilara. Syky tut bileklerimden... A?a?ysy uçurum, dü?ersem paramparça olurum. Byrakma beni kadynym. Güzelim byrakma beni.
Aldy?y ilaçlar a?rysyny dindirince rahatlyyordu. Karysyyla konu?mak isterdi hep. Ah Dilara’m çocuklu?umun da? kokulu, e?kyn kokulu yayla zamanlaryny özlüyorum. So?uk pynarlary. Uzun ve uzak zaman dilimlerinde ya?ady?ym, kuzular pe?inde ko?an, dizleri kanayan o köylü çocuklu?umu.
Ah Dilara’m nasyl anlatylyr bir özlem bilmemki. Bir özlemki yüre?imde kor yangyny. Her gün biraz daha tutu?an, yangyny biraz daha büyüyen. Yandym kavruldum hasretin ate?iyle bu gurbet ellerde. Kavrulan bir çöle döndü yüre?im, gayri buralarda ölüp gidece?im. Ölümüme aldyrmyyorum seni ?u küçük yavrularla byrakyp gidece?ime kahroluyorum. Seni kimsiz, kimsesiz ?u küçük yavrularla byrakyp gitmek kahrediyor beni. Uzan yanyma kurban oldu?um, uzan yanyma Dilara. çocuklu?umun yyldyzlary yava? yava? kayboluyor bak, yanyma uzan tenin tenimi ok?asyn, ellerin elimi, yanyma sevgi sycakly?yny koyuver ü?üyorum. Gülümse güne?e do?ru, gülümse saçlaryn yüzümü ok?asyn.
Ben de gülümsüyorum bak köy yollarynda çocuklu?um zyplyyor. Kuzular pe?inde ko?tu?um yaylalardyr orasy. ?u köyün da?larynda, tepelerinde, ovalarynda ayak basmady?ym yer bulamazsyn Dilara. Bütün alyç, elma, armut, ceviz, erik a?açlary tanyr beni, bütün sular, dereler, pynarlar tanyr sesimi. Bütün rüzgarlar savrulan saçlarymy, bütün sevinçler, yalnyzlyklar gözya?larymy tanyr. Bütün ku?lar kelebekler, çiçekler ysly?ymy.
Çocuklu?umun yyldyzlary kayboluyor yava? yava?. Belki de geldi?imiz, gezdi?imiz yerlerde ayak izlerimiz de silinmi?tir kimbilir?. Unutmu?tur bizi dere, tepe,ceviz, kavak a?açlary, yer- gök. Elimi syky tut byrakma kadynym. Gözpynarlaryndan günlerce akan damlalar fyrat’yn kederli aky?yna kary?yyordu sanki. Daraldykça çykyp bir da? ba?yna alabildi?ine haykyrmak geliyordu içindeki ate?i. Yankyly kyyylara... Bazen de kanady kyryk bir ku? gibi uçmak istiyordu masmavi gökyüzüne...
Hasan kuruyan dudaklaryny diliyle yslatty. Asyl korkunç gerçe?i Dilara’ya anlatmak istiyordu ama Dilara bi- türlü ne dinlemek, ne de inanmak istiyordu. Bak Dilara yeni tahliller formaliteden öteye geçmez, bir farklyly?yn ortaya çykmasy imkansyz denilecek kadar az. Kemoterapinin bir yarary olaca?ynyda sanmyyorum. Ba?a gelen çekilecek, ölümden kaçmak olmuyor. Yapylacak bir ?ey yok. Ben ölümden korkmuyorum artyk. Oldukça sakin konu?uyordu, aly?tyrmy?ty kendisini, syradan ola?an bir ?ey anlatyyormu? gibi, ummarsyzca anlatyyordu her ?eyi. Artyk daha fazla ya?ayaca?ymyn bir garantisi yok, durum ortada, önemli olan senin kendini buna aly?tyrman. Belki iyi bir tedavi süreyi biraz daha uzatmaya yarar ama hepsi o kadar. Her defasynda Dilara öfkeyle ba?yryyordu Tamam be adam anladyk i?te, her ?eyin bir synyry var. Ystersen cenaze törenini de konu?allym ha ne dersin. Sen kendini buna ?artlamy? olabilirsin ama bizim bunu kabullenmemiz mümkün mü dersin? Biz buna hazyr de?iliz. Bu ?ekilde çocuklaryn yanynda konu?ursan onlaryn halini dü?ün bir de...
Hasan sessizce karysynyn yüzüne bakty. Bir ara karysyn baky?laryyla kar?y kar?yya geldi. Hüzünlü baky?lary yüre?ine saplandy sanki. Yüzüne bakmaya dayanamayaca?yny anlayyp görmemek için ba?yny çevirdi. Karysy haklyydy ama hiç kimse onun içinde kopan tufany, çekti?i acynyn ?iddetini ölçemiyordu, göremiyordu. Anlamyyordu ne büyük bir deh?et içinde oldu?unu. Sevdi?i insanlary, karysyny, çocuklaryny byrakyp gitme korkusu saryvermi?ti bir anda bedenini. Ölüm bütün so?uklu?uyla kar?ysyna dikilivermi?ti sanki... Sessizce soluyordu günbe gün hazan yapra?y gibi ... Gözlerinin önünde çocuklu?u, ilk gençli?i geçiyordu yyl yyl. Gitgide daralyyordu Hasan nefessiz kalyyordu. Yçi kanyyordu derinlerden da?lara, ovalara, yrmaklara akyyordu.
Kadyn içi burkularak ve minnetle bakty kocasyna. Gözlerinden ip gibi süzülen ya?lara engel olamyyordu. Kocasynyn, gözlerinin önünde her gün biraz daha erimesine tahammül edemiyordu. Uykusuz kabus gibi geçen gecelerin izleri yüzüne yansymy?ty. Sararmy? bir kaç ay içerisinde adeta 10 ya? birden çökmü?tü.
Hayatyny birle?tirdi?i, yyllaryny, mutlulu?unu, sevincini, üzüntüsünü, her ?eyini payla?ty?y, canyndan çok sevdi?i insan ölecek miydi?. Onu bir daha görememek, sesini duyamamak, gülü?ünü i?itmemek, ?akalaryny, esprilerini dinleyememek olacak i? de?ildi. dü?ündükçe çyldyryyordu Dilara. Ynanmak kabullenmek istemiyordu bi- türlü.
“Çekip gidersen her ?eyimi kaybederim” diyordu Dilara, “gülü?ümü, mutlulu?umu, ya?ama sevincimi, ya?ama dair ne varsa”. “Her ?eyim biter yerle bir olur. Biliyor musun? ansyzyn bir rüzgar gibi girmi?tin gönlüme, rüzgaryn savurdu?u yapraklar gibi çekip gidemezsin bir anda. Hayatla mücadele saflarymyn hepsini kaybederim. Bu yalancy dünyada tek dayana?ym, gerçe?im, ya?ama nedenimsin. Ya?amak bu kadar güzel ve anlamly olur muydu sen olmasaydyn.
Hasan’yn dü?lerle, dü?lerde konu?malarla günleri gelip geçiyordu. Vucudu ate?ler içindeydi. A?rylaryny dindirmek için verilen ilaçlar, serumlarda etkisiz kalyyordu artyk. Kesik kesik öksürüklerle sarsylyyordu vucudu. Titriyordu, kor gibi yanan vucudu buz kalyby i?indeymi? gibi ü?üyordu.
Her yeri korkunç a?rylarla syzlyyor, kolunu bile kaldyracak gücü bulamyyordu kendinde. Ama a?rylary, syzylary ne kadar da ?idetli olursa olsun, sykyntylaryny mümkün oldu?u kadar gizlemeye çaly?yyordu. E?ini, çocuklaryny daha fazla üzmek istemiyordu. Bilincini kontrol edemiyordu bazen, beyni, baky?lary gittikçe bulanykla?yyordu. Gözleri kararyyor, kany çekilir gibi oluyordu. Elini güç bela kaldyryp parmaklaryyla i?aret etti. Hasan Hasan iyi misin sonra var gücüyle bir çy?lyk kopardy. Hasan zorla dudaklaryny kypyrdatty. artyk seside kysylmy? bir fysylty halinde çykyyordu.
Dilara m her yer kararyyor... Byrakma ellerimi ü?üyorum Dilara diyordu son kez. Bu son yolculuklary oldu beraber, son saryly?lary, son el ele tutu?lary.
Hasan’ o hep gülen gözlerini, dost ve insana güven veren baky?laryny, her sabah özenle tarady?y saçlaryny, güzel ses tonunu, kibarly?yny, efendili?ini, dostlu?unu, üç çocukla e?ini ve dostlaryny geride gözüya?ly byrakarak, genç ya?ta göçüp gitti gitti bu dünyadan.
Hasanyn yüre?i çöl yangyny. Hasan burdan çok uzaklarda ?imdi. Hasretlerin kanady?y yerde belki. Erzurumun küçük bir da? köyünde yyldyzlara bakyp ü?üyor hergece. Çocuklaryny dü?ünüyor. Kimbilir belki bulutlaryn sularyn gitti?i yönde. Karysy çocuklaryda gitmi? olacak kyryldy?ynda gökyüzü. Gün gelir kavu?acak elbet sevdiklerine Hasan. Uzanacaklar yanyana, cancana. Hasan’yn yüre?inde yeniden kuracaklar dünyayy. Yçini sevgiyle, hasretle doldurarak. Çekti?i bütün acylary yüre?inin yangynynda yakacak.
Aksamlari çok yemek yedigimde zor uyur ve genelde kabus görürüm. Yemegi yine fazla kaçirmistim. Hiç karabasan görmedim. Ama bu yemege görürüm artik diye düsünüp uyumaya koyuldum. Sadece terliyor, bir o tarafa bir bu tarafa dönüyordum. Tam daldigim sirada, birinin bana baktigini hissettim -Biraz korkagimdir. - hemen irkildim. Odamin yarisi kadar bir gölge hafif hareketlerle bana dogru bakiyordu. En kötü yani ise bunun rüya olmadigini biliyordum. Elim lambanin dügmesini ariyordu ama bulamiyordum. Nefes alamadim ve bagiramadim. Elektrik dügmesini buldum ama açmaya çok korkuyordum. Gözlerim bana anlamsizca baktigina inandigim gölgeye dönüktü... Isigi açtigimda sandalyemin üzerine yigili elbiselerin, onlarinda üzerinde kedimin bana baktigini gördüm. Nede olsa hepsi birden kocaman bir soru isaretiydi benim için. Içim rahatlamisti. Kedimi sevmek istedim. Hirlayip yok olup gitti. Asabi bir kedi degildir. Bende tekrar yattim. Aniden tekrar birinin bana baktigini hissederek irkilip isigi açtim. Ayni manzaranin tekrari olmasi benim sinirimi bozmustu. Gülmeye basladim. Daha sonra sinirlerim yatissin diye kalkip bir kahve yapmaya karar verdim. 20 dakika sonra odama döndüm. Tüylerim diken diken olmustu. Kedim ayni pozisyonda hiç oynamadan duruyordu. Pencerem açik olmasina ragmen odamda agir bir koku vardi. O tatli kedimin hareketsizce gözlerimin içine bakmasi beni oldukça etkilemis olacak ki birden aglamaya basladim. Sinirlerim bozulmustu. Arkadasimi aradim. Hemen buraya gelmesi gerektigini ve sinirlerimin bozuldugunu söyledim. Döndügümde kedim yerinde yoktu. Koku arttikca artiyordu. Ama nereden geldigini anlayamamistim. Odayi aramaya basladim. Heryeri kokluyordum. Balkon tarafindaki camdan asagiya dogru bakarken hizla kapim çarpti. Hemen kapiya kostum fakat açmaya korkuyordum. Kapinin öteki tarafindan kedimin çikaramayacagi sesler duyuyordum. Kalbimin nasil attigini hala hatirlarim. Bagirmaya basladim. Koku, sinirbozuklugu o garip seslere bir de telefonun o yüksek sesi katilmisti. Derin bir nefes aldim, kapiyi açtim ve dogru tuvalete gittim. Yansimam beni ürkütmüstü. Sinirbozuklugunun verdigi yorgunluktan olsa gerek kendi yansimamin bana oyun oynadigini düsündüm.Tam bayilip kalacagimi sandigim sirada telefon tekrar çaldi. Açmaya cesaret edemedim önce. Sonra içeri gidip ahizeyi kaldirdim, kulagima dayadim... Telefonda arkadasimin sesini duydum. Gelemiyecegini söylerken, birden sesi degismeye basladi. Sanki sesi apartmandan ayni anda gelir gibi yakindan duyuyordum. Tüylerim ürpermisti. Ben hiç konusmadigim halde bana açiklamalar yapiyordu. Açikcasi saçmaliyordu. Bana ikide bir "gelmeyeyim ben, ama sana bisey olmayacak. O sadece alacagini alip gidecek." diyordu. Kedim etrafta gezerken normal sesler çikarip geziyordu. Eski tedirginligim kalmamisti. Neydi? Kedime ruh mu girmisti? Hayir. Ya kapi? Hava akimindan çarpmisti. Arkadasimin ise içmis olacagini düsündüm. Ama koku gerçekti..
ŞEYTANLA TANIŞMA
Balikesir'deki bi kiz lisesinde yatakhanenin birinde, kizlari gece uyku tutmayinca birbirlerine hikayeler anlatmaya baslamislar. Bunlarin çogu da okullarina ait korkunç olaylarmis. Güya seytan çok eski zamanlarda burada yasayan bir ailenin fertlerine dadanmis ve onlarin ruhlarina giriyomus. Inanisa göre seytanin ayaklari terstir ya, o insana da seytan girince dogal olarak ayaklari ters dönüyormus.
Aradan bi kaç saat geçmis. Gruptakilerin uykusu gelince herkes yatagina gitmis. Kizlardan biri accayip sikismis. Tuvalete gidecek ama anlatilanlardan epey bi korktugu için gidemiyomus. Alt ranzada yatan arkadasini dürtüp uyandirmis. Diger kiz da bu hikayelerden en çok etkileneniymis. Zaten zar zor uyudugundan hiç kalkmak istememis. Ancak arkadasi israr edince onunla tuvalete gitmek zorunda kalmis. Arkadasi tuvalete girince o da kapinin önünde beklemeye baslamis.
Diger kiz tuvaletten çiktiginda bi tuhaf bakiyomus. Bizimki anlatilanlarin etkisiyle de olsa gerek direkt kizin ayaklarina bakmis. Bi de ne görsün! Arkadasinin ayaklari ters dönmüs. Parmaklari arka tarafa bakiyomus. Kizcagiz çiglik çiglik kaçmaya baslamis. Kosarken de ara sira arkasina bakiyomus. Tam bu sirada koridorda belletmen ögretmenle çarpismis. Kiz nefes nefese basina gelenleri anlatmis. Sonunda, "Hocam inanamiyorum, ayaklari resmen ters dönmüstü" demis. Ögretmen, "Benimkiler gibi mi yani?" diyerek ayaklarini göstermis. Kiz kafasini asagi indirince belletmenin ayaklarinin da 180 derece arkaya baktigini görmüs. Napsin kizcagiz, bu manzarayla beraber oracikta aklini yitirmis..
SON YOLCULUK
Bu beraber son yolculu?umuz Dilara! Belki de son gulü?ümüz, son baky?ymyz, son el ele tutu?umuz. Syky tut ellerimi byrakma Dilara. Kocasynyn elini usulca tuttu Dilara...Parmaklarynyn arasynda hafifce sykty ellerini.
Dilara öfkeleniyordu kocasynyn bu sözlerine, belki de gerçe?i kabullenmek istemiyordu. “Neler saçmalyyorsun sen Allah a?kyna” deyip çyky?yyordu her defasynda.
”Bu devirde her ?eyin bir çaresi vardyr muhakkak, dur bakallym tahlil sonuçlary alynmady bile”. “Byrak bu saçma sapan konu?malary..Hem tercüman zamanla iyilecece?ini söylemedi mi?..” Hasan acy acy gülümsedi karysynyn söylediklerine. Sadece teselli amacyyla söylenmi? sözler oldu?unu biliyordu. Bu laanet hastaly?yn hiç bir çaresi yoktu. Kanyny emen kanser hücrelerini ?imdiye kadar de?il yok etmek, durdurabilecek bir ?ey bile bulunamamy?ty dünyada. Hem teknoloji, hem typ bunun kar?ysynda aciz kalyyordu.
Terden syrylsyklamdy Hasan’yn yüzü, alevler içinde yanyyordu vucudu. Hastaydy dalgyn ve bulanyk baky?lary, çocuklu?unun yemye?il yollarynda nazly bir kelebek gibi, son uçu?laryny yapyyordu sanki. Acy gerçe?in farkyndaydy ama karysyna asyl gerçe?i açmaya cesaret edemiyordu. Oysa doktor bir kaç aylyk ömrünün kaldy?yny tercümana söylerken, o tarzanca Hollanda’casyyla da olsa anlamaya yetmi?ti.
“Bu son yolculu?umuz olmayacak” diyordu Dilara. Son gülü?ümüz asla de?il. Biz seninle beraber ne engeller a?yp bugüne geldik dü?ünsene. Bunu da a?aca?yz evelallah inan bana. Sonra seni bensiz asla hiç bir yere kimse götüremez.
Hasan “inanmak güzel Dilara” diyordu, ümit etmek, çocuk yüzlü hayallere sy?ynmak, yayla yollarynda türküler söylemek güzel. Fakat bu son yolculu?umuz olacak Dilara, son gülü?ümüz son a?layy?ymyz, son saryly?ymyz belki. Syky tut ellerimi byrakma Dilara. – “Ne olur sus Allah a?kyna ?imdi ben ölece?im’’. deyip çyky?yyordu kocasyna her defasynda Dílara.
Televizyonda Mahsuni ?erif’in Dumanly dumanly oy bizim eller türküsüne daldylar. Do?up büyüdükleri ilk gençlik yyllarynyn geçti?i köyleri, ovalary, da?lary, yaylalary buram buram tüttü yüreklerinde. Gözlerinde iki damla ya? olup süzüldü özlemleri. Geldi?i yerler ayaklarynyn altyndaydy sanki, da?lary, tepeleri, ovalary yüreklerindeydi.
Beraber bu son yolculu?umuz olmayacak son gülü?ümüz asla de?il deyip myryldanyyordu durmadan Dilara. ‘’Ah bu geceler bir uzayyverse Allahym’’. diyordu ‘’Günlere, aylara, yyllara yayylyverse ve ben ba?ymy gö?süne yaslasam Hasan’ymyn, uyusam onun yerine bir daha hiç uyanmasam sonsuza de?in’’.
Kocasynyn hastaly?yny ve beraber geçirdikleri günleri dü?ünüyordu durmadan. Bütün evliyalar, ermi?ler, üçler, be?ler, yediler, kyrklar adyna dua ediyordu Dilara. ‘’Kocamy bana ba?y?la ey ulu Allahym’’ deyip yalvariyordu Allaha. ‘’Çyksyn aramyzda tepemize zulüm gibi dikilen bu ölüm.’’ Ne olur yine o eski günlere, eski ne?elere dönseler, alyp götürse kocasyny do?up büyüdü?ü yerlere. Ilyk bir esinti sarsa kolaryna, dindirse ate?ini Hasan’ynyn. ?efkatli bir anne, da? kokulu bir baba gibi sarylsa boynuna.. Gidip bir köy evinin sycakly?yna sy?ynyverseler, bir köy soka?yna. Varsyn olmasyndy hiç bir ?eyleri Hasan’yndan ba?ka.
Her kocasyna bakty?ynda içinde bir ?eyler kyrylmy? gibi hep gözleri bu?ulanyyordu. Bu sabah hem?irenin kendisine söyledi?i korkunç haberi bi türlü içine sindiremiyordu. Beyniyle, kalbiyle bunun kötü bir rüya olmasy için yalvaryyordu Allaha. Bütün ümidi son gün yapylan testler sonucunda bir ?ey çykmamasy idi. Bundan önce yapylanlarda bir yanly?lyk oldu?unun söylenmesiydi. Bütün kalbiyle inandyrmy?ty böyle bir sonuca kendini. Gerçe?i asla kabul edemiyor, bütün gece dü?ündü?ü gibi, bunun bir yanylgy bir hata oldu?una odaklanmy?ty.. Her ?eye ra?men yüre?inde bir umut ta?ymak zorundaydy Dilara. Gerçeklerle, hayallerin kary?ty?y bir rüya aleminde ya?yyordu ve hayaller bile acy veriyordu artyk.
Evet sen hastasyn canym Hasan’ym lanet olasy bu hastalyk seni mutlulu?umuzun ortasynda buldu... Bak göreceksin kurban oldu?um iyile?ip memleketimize dönece?iz. Varsyn hiç bir ?eyimiz olmasyn sen olduktan sonra.
Hasan Dilara nyn söylediklerinden habersiz dü? görüyordu konu?uyordu durmadan. Bak diyordu Dilara’m senin dualaryn kabul oldu iyile?tim bak.
Dalyp dalyp gidiyordu, sonsuz bir acy içindeydi. Belli belirsiz dü?ler kuruyordu durmadan. Kararan, y?yldayan belli belirsiz yanyp sönen bir tykanykly?yn, yanyp sönen yyldyzlaryn altynda yürüyordu sanki. Karanlykta bir kaybolan sonra kendini yeniden bulan bir gecenin içinde, her defasynda karysynyn yüzünü görüyordu.
Yçinde debelendi?im çaresizli?imden çekip al beni, syky tut ellerimi byrakma Dilara. Syky tut bileklerimden... A?a?ysy uçurum, dü?ersem paramparça olurum. Byrakma beni kadynym. Güzelim byrakma beni.
Aldy?y ilaçlar a?rysyny dindirince rahatlyyordu. Karysyyla konu?mak isterdi hep. Ah Dilara’m çocuklu?umun da? kokulu, e?kyn kokulu yayla zamanlaryny özlüyorum. So?uk pynarlary. Uzun ve uzak zaman dilimlerinde ya?ady?ym, kuzular pe?inde ko?an, dizleri kanayan o köylü çocuklu?umu.
Ah Dilara’m nasyl anlatylyr bir özlem bilmemki. Bir özlemki yüre?imde kor yangyny. Her gün biraz daha tutu?an, yangyny biraz daha büyüyen. Yandym kavruldum hasretin ate?iyle bu gurbet ellerde. Kavrulan bir çöle döndü yüre?im, gayri buralarda ölüp gidece?im. Ölümüme aldyrmyyorum seni ?u küçük yavrularla byrakyp gidece?ime kahroluyorum. Seni kimsiz, kimsesiz ?u küçük yavrularla byrakyp gitmek kahrediyor beni. Uzan yanyma kurban oldu?um, uzan yanyma Dilara. çocuklu?umun yyldyzlary yava? yava? kayboluyor bak, yanyma uzan tenin tenimi ok?asyn, ellerin elimi, yanyma sevgi sycakly?yny koyuver ü?üyorum. Gülümse güne?e do?ru, gülümse saçlaryn yüzümü ok?asyn.
Ben de gülümsüyorum bak köy yollarynda çocuklu?um zyplyyor. Kuzular pe?inde ko?tu?um yaylalardyr orasy. ?u köyün da?larynda, tepelerinde, ovalarynda ayak basmady?ym yer bulamazsyn Dilara. Bütün alyç, elma, armut, ceviz, erik a?açlary tanyr beni, bütün sular, dereler, pynarlar tanyr sesimi. Bütün rüzgarlar savrulan saçlarymy, bütün sevinçler, yalnyzlyklar gözya?larymy tanyr. Bütün ku?lar kelebekler, çiçekler ysly?ymy.
Çocuklu?umun yyldyzlary kayboluyor yava? yava?. Belki de geldi?imiz, gezdi?imiz yerlerde ayak izlerimiz de silinmi?tir kimbilir?. Unutmu?tur bizi dere, tepe,ceviz, kavak a?açlary, yer- gök. Elimi syky tut byrakma kadynym. Gözpynarlaryndan günlerce akan damlalar fyrat’yn kederli aky?yna kary?yyordu sanki. Daraldykça çykyp bir da? ba?yna alabildi?ine haykyrmak geliyordu içindeki ate?i. Yankyly kyyylara... Bazen de kanady kyryk bir ku? gibi uçmak istiyordu masmavi gökyüzüne...
Hasan kuruyan dudaklaryny diliyle yslatty. Asyl korkunç gerçe?i Dilara’ya anlatmak istiyordu ama Dilara bi- türlü ne dinlemek, ne de inanmak istiyordu. Bak Dilara yeni tahliller formaliteden öteye geçmez, bir farklyly?yn ortaya çykmasy imkansyz denilecek kadar az. Kemoterapinin bir yarary olaca?ynyda sanmyyorum. Ba?a gelen çekilecek, ölümden kaçmak olmuyor. Yapylacak bir ?ey yok. Ben ölümden korkmuyorum artyk. Oldukça sakin konu?uyordu, aly?tyrmy?ty kendisini, syradan ola?an bir ?ey anlatyyormu? gibi, ummarsyzca anlatyyordu her ?eyi. Artyk daha fazla ya?ayaca?ymyn bir garantisi yok, durum ortada, önemli olan senin kendini buna aly?tyrman. Belki iyi bir tedavi süreyi biraz daha uzatmaya yarar ama hepsi o kadar. Her defasynda Dilara öfkeyle ba?yryyordu Tamam be adam anladyk i?te, her ?eyin bir synyry var. Ystersen cenaze törenini de konu?allym ha ne dersin. Sen kendini buna ?artlamy? olabilirsin ama bizim bunu kabullenmemiz mümkün mü dersin? Biz buna hazyr de?iliz. Bu ?ekilde çocuklaryn yanynda konu?ursan onlaryn halini dü?ün bir de...
Hasan sessizce karysynyn yüzüne bakty. Bir ara karysyn baky?laryyla kar?y kar?yya geldi. Hüzünlü baky?lary yüre?ine saplandy sanki. Yüzüne bakmaya dayanamayaca?yny anlayyp görmemek için ba?yny çevirdi. Karysy haklyydy ama hiç kimse onun içinde kopan tufany, çekti?i acynyn ?iddetini ölçemiyordu, göremiyordu. Anlamyyordu ne büyük bir deh?et içinde oldu?unu. Sevdi?i insanlary, karysyny, çocuklaryny byrakyp gitme korkusu saryvermi?ti bir anda bedenini. Ölüm bütün so?uklu?uyla kar?ysyna dikilivermi?ti sanki... Sessizce soluyordu günbe gün hazan yapra?y gibi ... Gözlerinin önünde çocuklu?u, ilk gençli?i geçiyordu yyl yyl. Gitgide daralyyordu Hasan nefessiz kalyyordu. Yçi kanyyordu derinlerden da?lara, ovalara, yrmaklara akyyordu.
Kadyn içi burkularak ve minnetle bakty kocasyna. Gözlerinden ip gibi süzülen ya?lara engel olamyyordu. Kocasynyn, gözlerinin önünde her gün biraz daha erimesine tahammül edemiyordu. Uykusuz kabus gibi geçen gecelerin izleri yüzüne yansymy?ty. Sararmy? bir kaç ay içerisinde adeta 10 ya? birden çökmü?tü.
Hayatyny birle?tirdi?i, yyllaryny, mutlulu?unu, sevincini, üzüntüsünü, her ?eyini payla?ty?y, canyndan çok sevdi?i insan ölecek miydi?. Onu bir daha görememek, sesini duyamamak, gülü?ünü i?itmemek, ?akalaryny, esprilerini dinleyememek olacak i? de?ildi. dü?ündükçe çyldyryyordu Dilara. Ynanmak kabullenmek istemiyordu bi- türlü.
“Çekip gidersen her ?eyimi kaybederim” diyordu Dilara, “gülü?ümü, mutlulu?umu, ya?ama sevincimi, ya?ama dair ne varsa”. “Her ?eyim biter yerle bir olur. Biliyor musun? ansyzyn bir rüzgar gibi girmi?tin gönlüme, rüzgaryn savurdu?u yapraklar gibi çekip gidemezsin bir anda. Hayatla mücadele saflarymyn hepsini kaybederim. Bu yalancy dünyada tek dayana?ym, gerçe?im, ya?ama nedenimsin. Ya?amak bu kadar güzel ve anlamly olur muydu sen olmasaydyn.
Hasan’yn dü?lerle, dü?lerde konu?malarla günleri gelip geçiyordu. Vucudu ate?ler içindeydi. A?rylaryny dindirmek için verilen ilaçlar, serumlarda etkisiz kalyyordu artyk. Kesik kesik öksürüklerle sarsylyyordu vucudu. Titriyordu, kor gibi yanan vucudu buz kalyby i?indeymi? gibi ü?üyordu.
Her yeri korkunç a?rylarla syzlyyor, kolunu bile kaldyracak gücü bulamyyordu kendinde. Ama a?rylary, syzylary ne kadar da ?idetli olursa olsun, sykyntylaryny mümkün oldu?u kadar gizlemeye çaly?yyordu. E?ini, çocuklaryny daha fazla üzmek istemiyordu. Bilincini kontrol edemiyordu bazen, beyni, baky?lary gittikçe bulanykla?yyordu. Gözleri kararyyor, kany çekilir gibi oluyordu. Elini güç bela kaldyryp parmaklaryyla i?aret etti. Hasan Hasan iyi misin sonra var gücüyle bir çy?lyk kopardy. Hasan zorla dudaklaryny kypyrdatty. artyk seside kysylmy? bir fysylty halinde çykyyordu.
Dilara m her yer kararyyor... Byrakma ellerimi ü?üyorum Dilara diyordu son kez. Bu son yolculuklary oldu beraber, son saryly?lary, son el ele tutu?lary.
Hasan’ o hep gülen gözlerini, dost ve insana güven veren baky?laryny, her sabah özenle tarady?y saçlaryny, güzel ses tonunu, kibarly?yny, efendili?ini, dostlu?unu, üç çocukla e?ini ve dostlaryny geride gözüya?ly byrakarak, genç ya?ta göçüp gitti gitti bu dünyadan.
Hasanyn yüre?i çöl yangyny. Hasan burdan çok uzaklarda ?imdi. Hasretlerin kanady?y yerde belki. Erzurumun küçük bir da? köyünde yyldyzlara bakyp ü?üyor hergece. Çocuklaryny dü?ünüyor. Kimbilir belki bulutlaryn sularyn gitti?i yönde. Karysy çocuklaryda gitmi? olacak kyryldy?ynda gökyüzü. Gün gelir kavu?acak elbet sevdiklerine Hasan. Uzanacaklar yanyana, cancana. Hasan’yn yüre?inde yeniden kuracaklar dünyayy. Yçini sevgiyle, hasretle doldurarak. Çekti?i bütün acylary yüre?inin yangynynda yakacak.
