SuskunDervis
Kayıtlı Üye
---> İçinizde Birşey Kalmasın..
dönüşüm yok deyip son gemileri yaksan neye yarar artık geç oldu
dönüşüm yok deyip son gemileri yaksan neye yarar artık geç oldu
|
|
İçinizde Birşey Kalmasın..
- Konbuyu başlatan ParadokS
- Başlangıç tarihi
- Durum
Şu anda dönmekte olan bir düzlemin üstünde milyarlarca noktayız.
Hepimizin istekleri, ihtiyaçları ve dilekleri var.
Bin bir renkte, tende, kokuda ve çeşitteyiz. Her birimizin anlayışı ve bakışı başka.
Görünümü ve kaderi de öyle.
Dinlediği melodiler ve aldığı nefes de başka.
Fakat hepimiz aynı sona gidiyoruz.
Bilmediğimiz bir güne uyandık. Bilmediğimiz bir geceye uyuyacağız.
Her gece ölüp her gündüz yeniden doğuyoruz.
Su gibi akmakta olan bir zamanın gölgesinde yaşıyoruz.
Düşünsenize.
Dünya dediğimiz kürenin her yerinde bizlerden var. Eş zamanlı olarak bambaşka hayatlar yaşıyorlar.
Hepsi bir şeyler diliyor. Hepsi bir şeyler yapıyor.
Aklınızın sınırları ile sınırlı sayısız uğraşı.
Üstelik gözün görmediği milyarlarca canlı da besleniyor, büyüyor, renkleniyor, rüzgarda salınıyor, yağmurda ıslanıyor, güneşte serpiliyor. Yerin altında genişliyor, zirvelerde uçsuz manzaralara karşı uzanıyor. Kimimiz ağlıyor, kimimiz gülüyor.
Dünyada her an bir şeyler olup bitiyor.
Bu tam olarak ne demek oluyor?
Neden her an, bir saniye sonra yokluk alemine katılıyor?
Geriye hep hatıralar ve melodiler kalıyor.
İnsan tümünü heybesine atıyor.
Yürüdüğü yolda heybesini sürekli dolduruyor.
Ve bir gün.
Toprağa düşüyor.
Bir çiçek gibi.
Toprağa gömülüyor.
Tüm renkleri, bir zamanlar var olan enfes parlaklığı ile, şarkıları, sevdaları, hüzünleriyle.
İnsan...
Toprağa karışıyor.
Bir çiçek gibi.
Ve heybesine topladığı ne varsa onunla gidiyor.
"Aç bakalım." diyorlar, "ne getirdin?"
Ve imtihan dediğin şey böyle tamamlanıyor.
Yaşam dediğin şey.. sahip olmakla ilgili değil.
Gönül dinginliği ile ilgili.
Ruhun sükun içinde iyileşmesi, iyileştirmesiyle ilgili.
Yaşamın tek amacı bu.
"Sevebilmek..."
Layık olanı ve yaratandan ötürü sevebilmek.
Bu alemde toplayıp kendine ektiğine ne var ise.
O heybende saklı.
O heybede hayal kırıklıkları olmamalı.
Orada merhametli sevişler olmalı.
İnsan insana merhamet etmeyi öğrenmeli.
İnsan, insanın yüreğine ve sırtındaki yüklere saygı göstermeli.
İnsan; iyi veya kötü, güzel-çirkin, fakir veya zengin diye ayırt etmemeli.
Bir yaratıcının yaratmaya layık bulduğu yansımaları olarak bakabilmeli.
Ve merhamet etmeli.
Yaratılmışlara...
Hepimizin istekleri, ihtiyaçları ve dilekleri var.
Bin bir renkte, tende, kokuda ve çeşitteyiz. Her birimizin anlayışı ve bakışı başka.
Görünümü ve kaderi de öyle.
Dinlediği melodiler ve aldığı nefes de başka.
Fakat hepimiz aynı sona gidiyoruz.
Bilmediğimiz bir güne uyandık. Bilmediğimiz bir geceye uyuyacağız.
Her gece ölüp her gündüz yeniden doğuyoruz.
Su gibi akmakta olan bir zamanın gölgesinde yaşıyoruz.
Düşünsenize.
Dünya dediğimiz kürenin her yerinde bizlerden var. Eş zamanlı olarak bambaşka hayatlar yaşıyorlar.
Hepsi bir şeyler diliyor. Hepsi bir şeyler yapıyor.
Aklınızın sınırları ile sınırlı sayısız uğraşı.
Üstelik gözün görmediği milyarlarca canlı da besleniyor, büyüyor, renkleniyor, rüzgarda salınıyor, yağmurda ıslanıyor, güneşte serpiliyor. Yerin altında genişliyor, zirvelerde uçsuz manzaralara karşı uzanıyor. Kimimiz ağlıyor, kimimiz gülüyor.
Dünyada her an bir şeyler olup bitiyor.
Bu tam olarak ne demek oluyor?
Neden her an, bir saniye sonra yokluk alemine katılıyor?
Geriye hep hatıralar ve melodiler kalıyor.
İnsan tümünü heybesine atıyor.
Yürüdüğü yolda heybesini sürekli dolduruyor.
Ve bir gün.
Toprağa düşüyor.
Bir çiçek gibi.
Toprağa gömülüyor.
Tüm renkleri, bir zamanlar var olan enfes parlaklığı ile, şarkıları, sevdaları, hüzünleriyle.
İnsan...
Toprağa karışıyor.
Bir çiçek gibi.
Ve heybesine topladığı ne varsa onunla gidiyor.
"Aç bakalım." diyorlar, "ne getirdin?"
Ve imtihan dediğin şey böyle tamamlanıyor.
Yaşam dediğin şey.. sahip olmakla ilgili değil.
Gönül dinginliği ile ilgili.
Ruhun sükun içinde iyileşmesi, iyileştirmesiyle ilgili.
Yaşamın tek amacı bu.
"Sevebilmek..."
Layık olanı ve yaratandan ötürü sevebilmek.
Bu alemde toplayıp kendine ektiğine ne var ise.
O heybende saklı.
O heybede hayal kırıklıkları olmamalı.
Orada merhametli sevişler olmalı.
İnsan insana merhamet etmeyi öğrenmeli.
İnsan, insanın yüreğine ve sırtındaki yüklere saygı göstermeli.
İnsan; iyi veya kötü, güzel-çirkin, fakir veya zengin diye ayırt etmemeli.
Bir yaratıcının yaratmaya layık bulduğu yansımaları olarak bakabilmeli.
Ve merhamet etmeli.
Yaratılmışlara...
SuskunDervis
Kayıtlı Üye
---> İçinizde Birşey Kalmasın..
ülkem gidiyor sen gitmişsin çok mu Züleyha
ülkem gidiyor sen gitmişsin çok mu Züleyha
ıcımı kıpırtadıosun be adam 
Görünmezadam
Kayıtlı Üye
canım sıkılıyor
of beee
Görünmezadam
Kayıtlı Üye
zaman geçmiyor
onla konusmaak hosuma gıdıor
- Durum