|
|
Günün Fotoğrafı.
- Konbuyu başlatan Sim
- Başlangıç tarihi
---> Günün Fotoğrafı.
Böyle bi hikayeyi tv de görmüştüm, bu o sandım da değil. Ağlatmıştı hatta beni çok etkilendim ya. Allah kimseye bunu yaşatmasın.
okuyunca içim tuhaf oldu
ne kadar kötü bir şey yaaa
Böyle bi hikayeyi tv de görmüştüm, bu o sandım da değil. Ağlatmıştı hatta beni çok etkilendim ya. Allah kimseye bunu yaşatmasın.
---> Günün Fotoğrafı.
Bir sabah uyandığında ellerinin olmadığını düşün mesela.Telefonunu eline alamıyorsun, birinin yardımı olmadan yemek yiyemediğini. Kitabın sayfalarını değiştiremediğini, içinden yazmak geldiğini ama ellerin olmadığı için kalemi tutamayacağını.
Bir bakıyorsun ki bacağın protez veya hiç yok. Yatağının tam yanında tekerlekli sandalye duruyor, senin için. Arkadaşların telefon açıyor, nasıl gideceğini düşünüyorsun kara kara. Tuvalete dâhi gidemiyorsun kendi başına. Pencerenin önüne gidip dışarıya bakamıyorsun. Dışarıda bir dünya akıyor ve sen olduğun yerde o dünyanın yalnızca akışını düşünebiliyorsun, içine dahil olamıyorsun.
Annen mutfaktan seslendiğinde duymadığını, hiçbir zaman duymayacağını düşün. Dünyada var olan bütün seslerden, kuş seslerinden, çok sevdiğin yağmur seslerinden, uğultuyla esen rüzgar sesinden, hatta aşık olduğun sevgilinin, sevdiğinin sesini bir daha duyamayacağını, en sevdiğin sanatçıları dinleyemeyeceğini düşün.
Kalktığında dünyan karanlığa gömülmüş olsun bakalım, görmenin bile sana huzur verdiği her şey bir anda yok oldu. Bulutları göremiyorsun, gökyüzünün maviliğini, ağaçların bir sağa bir sola hareket edişini, güneşin doğuşuyla birlikte aydınlanmaya başlayan dünyayı, güneşin batışındaki o muhteşem manzarayı. Hiçbirini göremiyorsun. Çünkü gözlerin görmüyor.
Ve kimsenin seni umursamadığını düşün. Bulunduğun ülkenin devleti seni özürlü, sakat, çürük gibi kavramlarla tanımlıyor. Hiç incinmez misin? O sıfatlar canını yakmaz mı? İnsanlar sana farklı bir gözle baktığında ağlayasın gelmez mi hiç? Acırmış gibi, farklı bir canlıymışsın gibi, yaratıkmışsın gibi.
Onlar gibi değilsin çünkü, senin engellerin var.
Ne kadar korkutucu geliyor değil mi görememek? Duyamamak? Yürüyememek? Şu an günlük hayatında sana önemsiz ve basit gelen ama onlarla bir bütün olduğun hiçbir şeyi yapamamak? İnsan gibi yaşayamamak? Herkes günlük hayatına devam ederken, arkadaşlarıyla gezerken, sevgilisiyle öpüşürken, ailesiyle tatile giderken, o yalnızca kitaplarda okuduğun, filmlerde gördüğün hayatı yaşarken, senin sadece bunları düşünmekten ya da izlemekten ibaret oluşun?
Onlar bu hayatı yaşıyorlar, bâzı mutlu, bâzı göründüğü kadar korkunç.
Üzülme, sadece anla.
Bir sabah uyandığında ellerinin olmadığını düşün mesela.Telefonunu eline alamıyorsun, birinin yardımı olmadan yemek yiyemediğini. Kitabın sayfalarını değiştiremediğini, içinden yazmak geldiğini ama ellerin olmadığı için kalemi tutamayacağını.
Bir bakıyorsun ki bacağın protez veya hiç yok. Yatağının tam yanında tekerlekli sandalye duruyor, senin için. Arkadaşların telefon açıyor, nasıl gideceğini düşünüyorsun kara kara. Tuvalete dâhi gidemiyorsun kendi başına. Pencerenin önüne gidip dışarıya bakamıyorsun. Dışarıda bir dünya akıyor ve sen olduğun yerde o dünyanın yalnızca akışını düşünebiliyorsun, içine dahil olamıyorsun.
Annen mutfaktan seslendiğinde duymadığını, hiçbir zaman duymayacağını düşün. Dünyada var olan bütün seslerden, kuş seslerinden, çok sevdiğin yağmur seslerinden, uğultuyla esen rüzgar sesinden, hatta aşık olduğun sevgilinin, sevdiğinin sesini bir daha duyamayacağını, en sevdiğin sanatçıları dinleyemeyeceğini düşün.
Kalktığında dünyan karanlığa gömülmüş olsun bakalım, görmenin bile sana huzur verdiği her şey bir anda yok oldu. Bulutları göremiyorsun, gökyüzünün maviliğini, ağaçların bir sağa bir sola hareket edişini, güneşin doğuşuyla birlikte aydınlanmaya başlayan dünyayı, güneşin batışındaki o muhteşem manzarayı. Hiçbirini göremiyorsun. Çünkü gözlerin görmüyor.
Ve kimsenin seni umursamadığını düşün. Bulunduğun ülkenin devleti seni özürlü, sakat, çürük gibi kavramlarla tanımlıyor. Hiç incinmez misin? O sıfatlar canını yakmaz mı? İnsanlar sana farklı bir gözle baktığında ağlayasın gelmez mi hiç? Acırmış gibi, farklı bir canlıymışsın gibi, yaratıkmışsın gibi.
Onlar gibi değilsin çünkü, senin engellerin var.
Ne kadar korkutucu geliyor değil mi görememek? Duyamamak? Yürüyememek? Şu an günlük hayatında sana önemsiz ve basit gelen ama onlarla bir bütün olduğun hiçbir şeyi yapamamak? İnsan gibi yaşayamamak? Herkes günlük hayatına devam ederken, arkadaşlarıyla gezerken, sevgilisiyle öpüşürken, ailesiyle tatile giderken, o yalnızca kitaplarda okuduğun, filmlerde gördüğün hayatı yaşarken, senin sadece bunları düşünmekten ya da izlemekten ibaret oluşun?
Onlar bu hayatı yaşıyorlar, bâzı mutlu, bâzı göründüğü kadar korkunç.
Üzülme, sadece anla.
