freedom42
Kayıtlı Üye
En çok yokluğunu sevmişim...
Üzgünüm sevgili hem de tahmin edemeyeceğin kadar. Çoğu şeyden vazgeçeceğim beklide, artık senle uğraşmaktan da vazgeçmeliyim. Senin, benim veya başka bir hayatı kurtarmak adına.
Seni sevmekle seni özlemekle geçen her günümde biraz daha iplerini kaybettiğimi görüyorum ruhumun. Sanırım benliğimin de kaybolmasına mani olamıyorum.
Bilmiyorum sana saplanıp kalmanın sebebi; Bu sana tutundukça yavaşlıyor, sana tutundukça kendimden biraz daha uzaklaştığımı görüyorum...
Yeni başlangıçlarımı ve umutlarımı sana tutundukça feda ettiğimi görüyorum. Parçalanan yüreğimi bir araya getirmeye çalışırken bulduğum parçalarımı kaybetmek yıpratıyor beni. Anlamsızlık denizine açılan bir gemiyim anlayacağın.
Aslında suçlu sen değildin başından beri; Yön veren dümen tutan kılavuz olan bendim.
Gelişinle sevinmiş, methiyeler, kafiyeler, cinaslı cümlelerle karşılamıştım seni. Ama şimdi kendimi, seni unutma savaşımı kaybetmiş yorgun savaşçılar gibi, bir senli bir sensiz dünyalar arasında gidip gelen mecnun gibi hissediyorum.
Üşüyorum sevgili... Gelişinle ısındı sandığım vücudumu aslında yokluğunun ateşinin ısıttığını görüyorum. Belkide aşkı bu kadar bildiğimi sandığımdan, yaşamaya çalıştığımdan, yokluğundan beslendiğini gördüm duygularımın.
Acılar ve ayrılıklar olgunlaştırırmış benlikleri biliyorum. Bir çok şey varken yazılması düşünülmesi gereken aklımın bir ucunda. Ama bu yeteneğimin kör olmasına seyirci kalıyorum sevgili. Benim özlediğim sokaklar, çocukluğumun geçtiği mahalle, oturmak için uğrunda kavgalar yaptığımız köşe taşı, gecenin en karanlık yeri, bir kar tanesinin içinden güneş ışığı süzdürmek gibi, varlığında yokluğunu özlemek kadar şizofren duygular besliyorum.
Ne kadar yanlış yaptığımı da biliyorum bunları anlatarak. Bugün değilse bile yarın yine gideceksin ve ben yine kendimi geri getirmeye çalışacağım sislerle kaplı dünyandan. Bir sabah beni uyandıran sen olmayacaksın mesela. Bir gün yine ayrılmak çok acı verecek... işte o zaman ben olacağım yeniden.
Biliyorum sevgili aynı şeyleri gittiğinde gelmen için yazacağım kimbilir, bu gelgitlerden besleniyordur ruhum.
Şimdi yanımdayken , vakit kaybetmeden bide sen uyurken sana sarılmalıyım. Ve unuttuğumda tekrar hatırlat ki gittiğinde bir daha ki gelişine kadar kokunu doldurayım ciğerlerime. Biliyormusun sevgili, sen yanımdayken bile sol yanımın üşüdüğünü,
EN ÇOK YOKLUĞUNU SEVDİĞİMİ
( ÖZLEDİĞİMİ)...
Uğurtan A.
Üzgünüm sevgili hem de tahmin edemeyeceğin kadar. Çoğu şeyden vazgeçeceğim beklide, artık senle uğraşmaktan da vazgeçmeliyim. Senin, benim veya başka bir hayatı kurtarmak adına.
Seni sevmekle seni özlemekle geçen her günümde biraz daha iplerini kaybettiğimi görüyorum ruhumun. Sanırım benliğimin de kaybolmasına mani olamıyorum.
Bilmiyorum sana saplanıp kalmanın sebebi; Bu sana tutundukça yavaşlıyor, sana tutundukça kendimden biraz daha uzaklaştığımı görüyorum...
Yeni başlangıçlarımı ve umutlarımı sana tutundukça feda ettiğimi görüyorum. Parçalanan yüreğimi bir araya getirmeye çalışırken bulduğum parçalarımı kaybetmek yıpratıyor beni. Anlamsızlık denizine açılan bir gemiyim anlayacağın.
Aslında suçlu sen değildin başından beri; Yön veren dümen tutan kılavuz olan bendim.
Gelişinle sevinmiş, methiyeler, kafiyeler, cinaslı cümlelerle karşılamıştım seni. Ama şimdi kendimi, seni unutma savaşımı kaybetmiş yorgun savaşçılar gibi, bir senli bir sensiz dünyalar arasında gidip gelen mecnun gibi hissediyorum.
Üşüyorum sevgili... Gelişinle ısındı sandığım vücudumu aslında yokluğunun ateşinin ısıttığını görüyorum. Belkide aşkı bu kadar bildiğimi sandığımdan, yaşamaya çalıştığımdan, yokluğundan beslendiğini gördüm duygularımın.
Acılar ve ayrılıklar olgunlaştırırmış benlikleri biliyorum. Bir çok şey varken yazılması düşünülmesi gereken aklımın bir ucunda. Ama bu yeteneğimin kör olmasına seyirci kalıyorum sevgili. Benim özlediğim sokaklar, çocukluğumun geçtiği mahalle, oturmak için uğrunda kavgalar yaptığımız köşe taşı, gecenin en karanlık yeri, bir kar tanesinin içinden güneş ışığı süzdürmek gibi, varlığında yokluğunu özlemek kadar şizofren duygular besliyorum.
Ne kadar yanlış yaptığımı da biliyorum bunları anlatarak. Bugün değilse bile yarın yine gideceksin ve ben yine kendimi geri getirmeye çalışacağım sislerle kaplı dünyandan. Bir sabah beni uyandıran sen olmayacaksın mesela. Bir gün yine ayrılmak çok acı verecek... işte o zaman ben olacağım yeniden.
Biliyorum sevgili aynı şeyleri gittiğinde gelmen için yazacağım kimbilir, bu gelgitlerden besleniyordur ruhum.
Şimdi yanımdayken , vakit kaybetmeden bide sen uyurken sana sarılmalıyım. Ve unuttuğumda tekrar hatırlat ki gittiğinde bir daha ki gelişine kadar kokunu doldurayım ciğerlerime. Biliyormusun sevgili, sen yanımdayken bile sol yanımın üşüdüğünü,
EN ÇOK YOKLUĞUNU SEVDİĞİMİ
( ÖZLEDİĞİMİ)...
Uğurtan A.
