SolTwiX
Bayan Üye
Yaşantılar bazen zorluyor insanı. Ne bileyim garip gelmeye başlıyor her şey. Yitip giden zamanların oluyor. Ama bunun bile önemi kalmıyor. Çünkü inandığın ne kadar değer yargısı varsa hepsi elinden alınıyor. Bu gerçekten kaldırması güç bir durum. Bende biliyorum tek sorunlu ben değilim. Tek dert benimki değil. Belki insanlar çok başka acılar çekiyor. Ama ben sorunların altından kalkamıyorum artık. Beynimdeki düşünceler beni ele geçiriyor. Ben insanlar için elindeki her şeyi feda edebilecek bir insanken bencil bir pisliğe dönüşüyorum. Ve bunu bile isteye yapıyorum. Buraya 2 yıl önce gelmişim. Tam iki yıl önce. Ve bu iki yıl benden çok fazla şey götürdü. Bunları düşündükçe hem hayret ediyor hem de dehşete kapılıyorum. Her şey burada başladı ve her şey burada son buluyor. Bir forum bir insanın hayatı üzerinde derin izler bırakıyor. Garip değil mi? 
Bu yaşadıklarımın bana hissettirdiği tek şey var. 2 yılımın sonunda içimdeki tek duygu derin bir pişmanlık. Ben kendimi mutlu edemiyorken kendime yetemiyorken başka insanların hayatına karıştım çünkü. Üstelik bunu öyle güzel yaptım ki. Yavaşça yanaştım. Onlara kendilerini iyi hissettireceğimi gösterdim. Hayatlarını daha güzel bir hale getireceğime inandırdım. Ve tek bir beklenti içindeydim. Yanımda kalın. Çünkü çok yalnızım. Çünkü ben sizinle iletişime geçtim (ki bunu kolay kolay yapmam.) demek ki sizi kendime yakın hissettim. Lütfen yanımda kalın ve bana bu dünyada yalnız olmadığımı gösterin. Verdiğim sözleri tuttum. Vaatlerimin hepsini yerine getirdim. Ama ben neyim şimdi biliyor musunuz? Yalnızım. Neden? Hiç bilmiyorum. Gerçekten bir insan benden neden gider zerre fikrim yok. Ama bundan sonra, sırf onlara hak vermiş olmak için kendimden gidiyorum. Bir daha geri döner miyim bilmiyorum. Belki de onların yaptığını yaparım ve dönerim. Ama onlara benzemek istiyor muyum? Bunun cevabını daha sonra göreceğim sanırım. Reklamlardaaan sonraaa.. Az sonraaaa.. Pek yakındaaa... Ve ben beklemekten nefret ediyorum. Tek bir saniyeye bile tahammülüm kalmadı. Yazdıklarımı başa dönüp okumayacağım. Çünkü kafam karmakarışık ve okusam da bir halta yarayacağına inanmıyorum. Hatta benim yaptığım, yapacağım herhangi bir eylemin bir halta yarayacağına inanmıyorum. Ben bu dünyaya mı aitim bunu bile sorguluyorum. Felsefeye dair okumalara erken yaşta başlamamalıydım evet. Her şey bir yalan üzerine kuruluymuş gibi hissediyorum. Kimseye güvenmiyorum. İnsanlardan korkuyorum ama onlara yanaşıyorum. Çünkü daha büyük bir korkum var benim. Yalnız kalmak. Ve yalnızım. Yalnız bırakıldım. Sanırım bundan sonra kendimi düşünmem gerekiyor. Kendim için bir şeyler yapmalı, kendim için yaşamalıyım. O güvenmediğim insanların büyük bir kısmı bana bunları söylüyor. Ben ne olacağını, ne yapacağımı bilmiyorum. Yaşamımı bu kadar hissederek nasıl devam ettirebileceğimi bilmiyorum. Hissetmiyorum. Bir sigara yaksam her şey hallolur mu dersiniz? Çünkü bu sıralar tutunabildiğim tek dal.
Bu yaşadıklarımın bana hissettirdiği tek şey var. 2 yılımın sonunda içimdeki tek duygu derin bir pişmanlık. Ben kendimi mutlu edemiyorken kendime yetemiyorken başka insanların hayatına karıştım çünkü. Üstelik bunu öyle güzel yaptım ki. Yavaşça yanaştım. Onlara kendilerini iyi hissettireceğimi gösterdim. Hayatlarını daha güzel bir hale getireceğime inandırdım. Ve tek bir beklenti içindeydim. Yanımda kalın. Çünkü çok yalnızım. Çünkü ben sizinle iletişime geçtim (ki bunu kolay kolay yapmam.) demek ki sizi kendime yakın hissettim. Lütfen yanımda kalın ve bana bu dünyada yalnız olmadığımı gösterin. Verdiğim sözleri tuttum. Vaatlerimin hepsini yerine getirdim. Ama ben neyim şimdi biliyor musunuz? Yalnızım. Neden? Hiç bilmiyorum. Gerçekten bir insan benden neden gider zerre fikrim yok. Ama bundan sonra, sırf onlara hak vermiş olmak için kendimden gidiyorum. Bir daha geri döner miyim bilmiyorum. Belki de onların yaptığını yaparım ve dönerim. Ama onlara benzemek istiyor muyum? Bunun cevabını daha sonra göreceğim sanırım. Reklamlardaaan sonraaa.. Az sonraaaa.. Pek yakındaaa... Ve ben beklemekten nefret ediyorum. Tek bir saniyeye bile tahammülüm kalmadı. Yazdıklarımı başa dönüp okumayacağım. Çünkü kafam karmakarışık ve okusam da bir halta yarayacağına inanmıyorum. Hatta benim yaptığım, yapacağım herhangi bir eylemin bir halta yarayacağına inanmıyorum. Ben bu dünyaya mı aitim bunu bile sorguluyorum. Felsefeye dair okumalara erken yaşta başlamamalıydım evet. Her şey bir yalan üzerine kuruluymuş gibi hissediyorum. Kimseye güvenmiyorum. İnsanlardan korkuyorum ama onlara yanaşıyorum. Çünkü daha büyük bir korkum var benim. Yalnız kalmak. Ve yalnızım. Yalnız bırakıldım. Sanırım bundan sonra kendimi düşünmem gerekiyor. Kendim için bir şeyler yapmalı, kendim için yaşamalıyım. O güvenmediğim insanların büyük bir kısmı bana bunları söylüyor. Ben ne olacağını, ne yapacağımı bilmiyorum. Yaşamımı bu kadar hissederek nasıl devam ettirebileceğimi bilmiyorum. Hissetmiyorum. Bir sigara yaksam her şey hallolur mu dersiniz? Çünkü bu sıralar tutunabildiğim tek dal. 