-Bi AnLık MeLankoLi-

nefret ediyorum hayattaki herseyden..
özgürlükten vazgememi isteyen insanlarrdan..
benii sınırlandırmaya calısan ailemden..
hatta

bütün bunlara göz yumdugum için kendimden..
hayattaki hersey bana cok saçma gelio artık
yasamak , nefes almak,uyumak,arkadaş edinmek,

dostların sahte gülüşüne cevap vermek hepsi.. hepsii .. hepsii.. işe yaramazz ..çöplük..
hepsi duygu kirliligi..

cok sıkıldım .. etrafımdaki herseyden..
televizyondaki maymunlardan,
sokaktaki gösteriş ve ccıkar peşşinde kendilerinii unutmuş insanlardan..

ve bunları normal karsılayıp devam edenlerden..
belki bende bunlardan biri haline geldim ama kendime itiraf edemiyorum..
bilmiyorum..

kendimi sadece müzik dinlerken buluyorum..
kaybediyorum ya da..
belki de bu karanlıkda bogulurken benim olan tek ışıgıgı görüyorum..

çok ilerde.. ufacık.. ama gercek! yapmacık gülmüyo bana ..
orda duruo sadece benim için...
en zor anlarımda da bunu yaparım zaten gözlerimi

kapatıp hafifce bastırırım..
ve bi süre sonra karanlıgın içinden ısıklar dans eder..
sadece benim için ..
herseyin sahte oldugu elle tutulan

seylerin daha cok önem gördügü bi anda o benim tek gercegim olur..
beni mutllu eden tek sey tek çıkış yolum olur..
ama bis üre sonra bundan da

sıkılırım..
ve yine mutsuz olurum..

bakarım etrafıma ..
önüme arkama..
sagıma soluma..
yine aynı yerde..
aynı mutsuzluk..
ve aglayan,bu anlamsızlıgı anlamaya çalışan bi çocuk...

---> -Bi AnLık MeLankoLi-

güzel emeğine sağlık