BODRUM
Kayıtlı Üye
Ben aslında uzaklara gitmiyorum
Sana gelebilmek için hep senden uzaklara gittim. ne zaman sana gelsem, sana
gurbet oluyorum ve senden uzaklaşıyorum ama ne zaman senden kilometrelerce
uzaklara gitsem soluğunu başucumda hissediyorum...
O uzaklardayken hep seninle doluyorum, aslında ben senden uzaklara
gitmiyorum, uzaklardan sana, seni getiriyorum... insanlar kendilerini yada
başkalarını ama çoğunlukta sevdiklerini, ya kendilerinde yada karşılarında
ki kişilerde ararlar. aslında bu arayış, arayışta değildir, kendi görmek
istediğini görene kadar hep aynı noktada takılır kalırlar. ama ben sana
haksızlık yapamam sevgili... sana ilk baktığımda gözlerinde denizi,
avuçlarında patikaları ve teninde buğday tarlalarını gördüm. ağlayınca
geceydin, gülünce gündüz... ben ise hep yanında yağmur olmak isterdim
saçlarına dokunmak için; rüzgar olmak isterdim seni sarabilmek için...
Sende doğayı gördüm. ya doğada seni görebilecek miyim?
Yanındayken sadece bedenine yakınım, ama ruhum hep o uzaklarda bana “gel”
şiirleri okuyan ruhunun kayıplığında...sustuğun zamanlarda sesinin peşinden,
ağladığın zamanlarda umudunun peşinden gidiyorum ve her gidişimde, her
senden uzaklaşışımda o uzakları sana getiriyorum...
Acaba umudu yanlış yerde mi arıyoruz sevgili? geçen sen ağlarken
gözyaşlarının peşinden gittim. göz pınarlarından kopup, yanaklarından
süzüldükten sonra melankolik bir meltem ile çukurova’ya savruldu. elleri
havada bir çiftçinin dua’sı olup, platonik bir pamuğun, köküne düştü
yavaş,yavaş filizlenmeye başlayan pamuk, gamzelerinde sen şavkıyan
gülümsemesi umut oldu anadolu’ya... yani sen açtın sevgili.... daha sonra
alın terini, toprağın göznuru’nu, gözyaşlarının sen açan pamuğunu, nasırlı
elleri
İle dalından koparıp, ruhunu bulması için uzaklara gönderdi. şuan kanayan
yüreğine bastığın senin ruhundur sevgili... bir yerde hüzünün gözyaşları
olmasa başka bir yerde umut nasıl yeşerir sevgili?
Hatırlıyor musun sevgili? bu sabah uyandığımda yanımda bir yaşlı sen
yatıyordun. gece yatarken yıllara, asırlara sarılmıştın, zemheri yokluğunda
üşüyen, bana değil... hemen o uzaklara gidip sana kucak dolusu çocukluğunu
getirdim.
Ne zamandan senden uzaklaşsam hep sana geliyorum aslında ben... ne zaman
sana gelsem, hep yüreğimin bir tarafından uzakları taşıyorum ben...
İkimizde yalnızdık dün gece, ben senden uzakta “seni” sana getirirken, sen
yeni başlamış bir yağmurun, ritmik bir şekilde camı yoklayan arsızlığında
bir su tanesi olup, yalnızlığın kayıp kentlerine düşüyordun... sana seni
uzattım sana ama senin korkun kaybolmaktan değil, tüm çıplaklığı bir hayat
denizinden çırılçıplak sana gelen sensin...
Sen aslında ben değil, kendini kaybediyorsun sevgili...hatam, senden kopan
sesini mi toplamak? çocukluğunu mu kucaklamak? umudunu mu getirmek? seni mi
aramak? bunlar mı benim hatam sevgili....
Kayboluyorsam, sensizlikte kayboluyorum, uzaklarda değil! ...
Aşk bir arayış değil midir sevgili? ben aşkın kayıplığında seni aramıyorum!
...
Ben yağmur sonrası toprağın kokusunda, iklimin dört duvarında, renklerin
bilinmeyen dünyasında, bir gülün utangaç kırmızılığında, o gülü titreten
arsız çiğ tanesinde be bir yakamozun dilsiz güzelliğinde arıyorum seni...
zaten seni bulunca aşkı da bulacağım...
Aslında ben uzaklara gitmiyorum, uzakları sana getiriyorum. bir gün sana
kendi yokluğumu getirirsem, bil ki; ruhunu yani gerçek seni bulmuşumdur,
sende sessizliğini ve kayıplığını dinleyip, ruhunun yürüdüğü yollardan,
patikalardan, gökyüzünde ki adımların olan bulutlardan, yağmur sonrası
toprak teninin kokusundan ve uzandığın gökkuşağından, ruhunun çizdiği
yakamozlardan iz tutup gel bize...
Sana gelebilmek için hep senden uzaklara gittim. ne zaman sana gelsem, sana
gurbet oluyorum ve senden uzaklaşıyorum ama ne zaman senden kilometrelerce
uzaklara gitsem soluğunu başucumda hissediyorum...
O uzaklardayken hep seninle doluyorum, aslında ben senden uzaklara
gitmiyorum, uzaklardan sana, seni getiriyorum... insanlar kendilerini yada
başkalarını ama çoğunlukta sevdiklerini, ya kendilerinde yada karşılarında
ki kişilerde ararlar. aslında bu arayış, arayışta değildir, kendi görmek
istediğini görene kadar hep aynı noktada takılır kalırlar. ama ben sana
haksızlık yapamam sevgili... sana ilk baktığımda gözlerinde denizi,
avuçlarında patikaları ve teninde buğday tarlalarını gördüm. ağlayınca
geceydin, gülünce gündüz... ben ise hep yanında yağmur olmak isterdim
saçlarına dokunmak için; rüzgar olmak isterdim seni sarabilmek için...
Sende doğayı gördüm. ya doğada seni görebilecek miyim?
Yanındayken sadece bedenine yakınım, ama ruhum hep o uzaklarda bana “gel”
şiirleri okuyan ruhunun kayıplığında...sustuğun zamanlarda sesinin peşinden,
ağladığın zamanlarda umudunun peşinden gidiyorum ve her gidişimde, her
senden uzaklaşışımda o uzakları sana getiriyorum...
Acaba umudu yanlış yerde mi arıyoruz sevgili? geçen sen ağlarken
gözyaşlarının peşinden gittim. göz pınarlarından kopup, yanaklarından
süzüldükten sonra melankolik bir meltem ile çukurova’ya savruldu. elleri
havada bir çiftçinin dua’sı olup, platonik bir pamuğun, köküne düştü
yavaş,yavaş filizlenmeye başlayan pamuk, gamzelerinde sen şavkıyan
gülümsemesi umut oldu anadolu’ya... yani sen açtın sevgili.... daha sonra
alın terini, toprağın göznuru’nu, gözyaşlarının sen açan pamuğunu, nasırlı
elleri
İle dalından koparıp, ruhunu bulması için uzaklara gönderdi. şuan kanayan
yüreğine bastığın senin ruhundur sevgili... bir yerde hüzünün gözyaşları
olmasa başka bir yerde umut nasıl yeşerir sevgili?
Hatırlıyor musun sevgili? bu sabah uyandığımda yanımda bir yaşlı sen
yatıyordun. gece yatarken yıllara, asırlara sarılmıştın, zemheri yokluğunda
üşüyen, bana değil... hemen o uzaklara gidip sana kucak dolusu çocukluğunu
getirdim.
Ne zamandan senden uzaklaşsam hep sana geliyorum aslında ben... ne zaman
sana gelsem, hep yüreğimin bir tarafından uzakları taşıyorum ben...
İkimizde yalnızdık dün gece, ben senden uzakta “seni” sana getirirken, sen
yeni başlamış bir yağmurun, ritmik bir şekilde camı yoklayan arsızlığında
bir su tanesi olup, yalnızlığın kayıp kentlerine düşüyordun... sana seni
uzattım sana ama senin korkun kaybolmaktan değil, tüm çıplaklığı bir hayat
denizinden çırılçıplak sana gelen sensin...
Sen aslında ben değil, kendini kaybediyorsun sevgili...hatam, senden kopan
sesini mi toplamak? çocukluğunu mu kucaklamak? umudunu mu getirmek? seni mi
aramak? bunlar mı benim hatam sevgili....
Kayboluyorsam, sensizlikte kayboluyorum, uzaklarda değil! ...
Aşk bir arayış değil midir sevgili? ben aşkın kayıplığında seni aramıyorum!
...
Ben yağmur sonrası toprağın kokusunda, iklimin dört duvarında, renklerin
bilinmeyen dünyasında, bir gülün utangaç kırmızılığında, o gülü titreten
arsız çiğ tanesinde be bir yakamozun dilsiz güzelliğinde arıyorum seni...
zaten seni bulunca aşkı da bulacağım...
Aslında ben uzaklara gitmiyorum, uzakları sana getiriyorum. bir gün sana
kendi yokluğumu getirirsem, bil ki; ruhunu yani gerçek seni bulmuşumdur,
sende sessizliğini ve kayıplığını dinleyip, ruhunun yürüdüğü yollardan,
patikalardan, gökyüzünde ki adımların olan bulutlardan, yağmur sonrası
toprak teninin kokusundan ve uzandığın gökkuşağından, ruhunun çizdiği
yakamozlardan iz tutup gel bize...
