Adını Koyamıyorum...

Anlayamadım...
Anlayamıyorum...
Alışkındım ben yalnızlığa...
Artık alışamıyorum...
Beceremiyorum galiba...
Bir dengesizlik var bu işte...
Bazen çok huzurlu oluyorum,
Bazen hiç olmadığım kadar suçlu...
Bu yalnızlık bazen beni ürkütüyor,
Bazen çok ilginç bir şekilde cesaret veriyor...
Anlayamadığım bir dengesizlik işte...
Kahretmek geliyor içimden bazen,
Bazen haykırmak ona sevdiğimi ...
Ağlamak saatlerce,
Saatlerce gülmek,
Sonsuza kadar susmak,
Ya da nedensiz bir çığlık atmak hayata...
Bazen çığlıklar atıyorum sessizce
Ya da haykırırcasına susuyorum...
Bütün şarkılarda onu buluyorum bazen,
Bazen hiçbir şarkıyı yakıştıramıyorum...
Anlamadım...
Anlayamıyorum...
Dedim ya bir dengesizlik var bu işte geç fark ettiğim...
Onu hayal ederim diye
Gözlerimi kapamaya korkuyorum...
Ama yine de bu korku o kadar çekici ki,
Kapılıyorum ve açamıyorum gözlerimi...
Açmıyorum işte...
Gülüyorum, konuşuyorum, yürüyorum
Fakat aslında ben yokum...!!!
Bu öyle bir dengesizlik ki adını koyamıyorum...
Yaşıyorum ama ölüyüm...
​