ashli
Bayan Üye
“Zi Gung, Han Irmağı’nın kuzey yakasından geçerken bostanda çalışan yaşlı bir adam gördü. Adam bostana sulama arkları açmıştı. Kuyuya kendisi iniyor ve elleriyle çıkardığı bir kova suyu arka döküyordu. Bütün yorgunluğuna rağmen çok kötü bir sonuç elde ediyordu.
“Zi Gung: ‘Bir günde yüz arkı sulamanın bir yolu var. Az bir yorgunlukla büyük sonuçlara ulaşılıyor. Sen de yapmak istemez misin? dedi.
Bostancı ayağa kalktı, ona baktı: ‘Nasıl bir yol?’ dedi.
“Zi Gung: ‘Arkası ağır, önü hafif ağaç bir levye alırsın. Böylece bol bol su çekebilirsin. Bunun adı zincirli kuyudur.’ dedi.
“Yaşlı adamın suratı öfkeyle gerildi, sonra gülerek şöyle dedi: ‘Ustan der ki: Makine kullanan kişi bütün işlerini makine gibi görür; işlerini makine gibi gören kişinin makine gibi bir yüreği olur. Ve göğsünde makine gibi bir yürek olan kişi masumiyetini kaybeder.
Saf masuniyetini kaybeden kişi ruhunun hareketlerine kararsız kalır. Ruh karasızlığı doğru anlamla uyuşamaz. Bu şeyleri bilmediğimden değil, kullanmaktan utanırım.”
Galiba bizde tam böyle bir yerde şaşırıp kalıyoruz! Hız elbette lazım, başarı için zamana ayak uydurmak zorundayız ama, her şey bu kadar hızlı giderken duygular, düşüncelerde bu hız içinde yer alıyor, her şeyi hızlı bir şekilde yapar ve yaşar olduk…
Gün geçmiyor ki teknoloji hızımızı arttırmasın, ama ruhumuz bu hızla örtüşüyor mu? Benim örtüşmüyor! Şu anda bile elim klavyenin tuşlarındayken “ben o yaşlı adam gibi düşünüyorum” dersem çok mu abes olur!
Ama gerçekten öyle düşüyorum.
Bu kadar hızlı giderken kendi iç sesimizi bile duyamaz hale geldik. Yada duyup, kulak asmadan koşuyoruz…koşuyoruz…koşuyoruz…
Yorulduk!
her şeyi bu kadar hızlı yaşamaktan yorulduk, mutsuz, asık suratlı bir toplum olduk. Ama durmuyoruz ki…
Durduğumuz an’da her şey ters yüz olacak çünkü. Günümüzde psikiyatrlar bile duran ve “pes” diyeni yeniden hayata katmak için bir sürü ilaçlar veriyor…
Duran pes eden hasta sayılıyor düşünsenize! Nedeni sorulmuyor bile. Çünkü pes edene hasta gözüyle bakılıyor. Yani herkes bu hıza dahil olmalı başka yolu yok!
Hepimiz o yaşlı adam gibi düşünsek de, ötüşmüyoruz, örtüşemiyoruz. Yüzeysel tavrımız, benciliğimiz duygusal dibe vuruşlarımızı engelledi. Hep bu yüzden peşine düşülecek, emek verilecek hisleri, kişileri ıskalayıp durduk!
Ne zaman duracağız?
Ben durmak ve hasta olmak istiyorum!
Artık hiçbir duyguyu unutmak istemiyorum.
Paylaşmayı da…
alıntı
“Zi Gung: ‘Bir günde yüz arkı sulamanın bir yolu var. Az bir yorgunlukla büyük sonuçlara ulaşılıyor. Sen de yapmak istemez misin? dedi.
Bostancı ayağa kalktı, ona baktı: ‘Nasıl bir yol?’ dedi.
“Zi Gung: ‘Arkası ağır, önü hafif ağaç bir levye alırsın. Böylece bol bol su çekebilirsin. Bunun adı zincirli kuyudur.’ dedi.
“Yaşlı adamın suratı öfkeyle gerildi, sonra gülerek şöyle dedi: ‘Ustan der ki: Makine kullanan kişi bütün işlerini makine gibi görür; işlerini makine gibi gören kişinin makine gibi bir yüreği olur. Ve göğsünde makine gibi bir yürek olan kişi masumiyetini kaybeder.
Saf masuniyetini kaybeden kişi ruhunun hareketlerine kararsız kalır. Ruh karasızlığı doğru anlamla uyuşamaz. Bu şeyleri bilmediğimden değil, kullanmaktan utanırım.”
Galiba bizde tam böyle bir yerde şaşırıp kalıyoruz! Hız elbette lazım, başarı için zamana ayak uydurmak zorundayız ama, her şey bu kadar hızlı giderken duygular, düşüncelerde bu hız içinde yer alıyor, her şeyi hızlı bir şekilde yapar ve yaşar olduk…
Gün geçmiyor ki teknoloji hızımızı arttırmasın, ama ruhumuz bu hızla örtüşüyor mu? Benim örtüşmüyor! Şu anda bile elim klavyenin tuşlarındayken “ben o yaşlı adam gibi düşünüyorum” dersem çok mu abes olur!
Ama gerçekten öyle düşüyorum.
Bu kadar hızlı giderken kendi iç sesimizi bile duyamaz hale geldik. Yada duyup, kulak asmadan koşuyoruz…koşuyoruz…koşuyoruz…
Yorulduk!
her şeyi bu kadar hızlı yaşamaktan yorulduk, mutsuz, asık suratlı bir toplum olduk. Ama durmuyoruz ki…
Durduğumuz an’da her şey ters yüz olacak çünkü. Günümüzde psikiyatrlar bile duran ve “pes” diyeni yeniden hayata katmak için bir sürü ilaçlar veriyor…
Duran pes eden hasta sayılıyor düşünsenize! Nedeni sorulmuyor bile. Çünkü pes edene hasta gözüyle bakılıyor. Yani herkes bu hıza dahil olmalı başka yolu yok!
Hepimiz o yaşlı adam gibi düşünsek de, ötüşmüyoruz, örtüşemiyoruz. Yüzeysel tavrımız, benciliğimiz duygusal dibe vuruşlarımızı engelledi. Hep bu yüzden peşine düşülecek, emek verilecek hisleri, kişileri ıskalayıp durduk!
Ne zaman duracağız?
Ben durmak ve hasta olmak istiyorum!
Artık hiçbir duyguyu unutmak istemiyorum.
Paylaşmayı da…
alıntı