Tarih yine 5 Mayıs, yıl 1996. Sezonun 32. haftasında şampiyonluk yarışının ayakta kalan iki takımı Trabzonspor ve Fenerbahçe'yi buluşturan karşılaşma oynanıyor. Şampiyonluğun iki adayından Fenerbahçe'nin 6 yıllık, Trabzonspor'un ise 11 yıllık şampiyonluk hasretini bitirmek için önlerindeki en kritik maç birbirleriyle oynayacakları bu karşılaşma.
Beraberliğin bile Trabzonspor'u son iki haftaya lider taşıyacağı maça ev sahibi Trabzonspor hızlı başlıyor. Sağlı sollu ataklar ve kaleye etkili şutlar ile golü yoklamaya başlıyorlar. Rüştü ise kariyerinin en başarılı maçlarından birini çıkarıyor. Bu baskının verimini almaları ise fazla sürmüyor ve Abdullah'ın ceza sahası dışından yaptığı düzgün vuruşla Trabzonspor 1-0 öne geçiyor. Devre arasına kadar da Trabzonspor atakları geliştiren ve kaleyi yoklayan ekip olarak maça ağırlığını koyuyor.
İkinci yarıda ise yine Türk futbolunun en kritik ve efsanevi geri dönüşlerinden birini yaşatıyor Fenerbahçe. Önce 55. dakikada Oğuz'un serbest vuruştan attığı gol ile maça denge geliyor, sonrasında ise 84. dakikada Erol'un arka direğe kestiği ortayı Aykut Kocaman gole çeviriyor ve Fenerbahçe aldığı bu galibiyet ile şampiyonluğu bu maçta cebine koyup gitmiş oluyor.
Bu maçın şampiyonluğun haricinde başka anlamları da var elbette. Özellikle yıllar geçtikçe bunları görüyor, anlıyoruz. Bu maç Trabzonspor-Fenerbahçe rekabetinin sembol karşılaşması olarak tarihe geçti ve iki takım için de geçmişe bakılarak elde edilen bir motivasyon ve hırs kaynağı oldu. O dönemin futbolcuları, bugünün ise teknik direktörleri Şenol Güneş ve Aykut Kocaman'ın da aralarındaki rekabeti kişiselleştiren bir maç oldu bu karşılaşma. Trabzonspor şampiyonluk hasretine bu kadar yaklaşmasına rağmen son veremeyince yıllarca geriye gitti, Fenerbahçe ise bu hasretine son vermesine rağmen 90'lı yıllardaki şampiyonluğu yalnızca bu yıldan ibaret kaldı.
Tüm bunlardan daha önemli bir olaya da vesile oldu bu maç. Yenilginin üzüntüsüyle hayatına son veren Trabzonsporlu bir taraftar oldu. Şampiyonluğu kaybeden şehir bir de böylesi dramatik bir haberle sarsıldı. Ateş düştüğü yeri yakar dense de içinde insaniyet olan herkes bu olaydan etkilendi, bu duruma üzüldü. O üzülenlerden biri de şampiyonluğu Trabzon'un elinden alıp giden Aykut Kocaman idi.
"Bütün sezon uğraşıyorsunuz, bütün emekleriniz tek maçla heba oluyor, kendi galibiyetimize seviniyorum ama Trabzonlu arkadaşlarım için de üzülüyorum" gibisinden bir açıklama yaptı Aykut Kocaman, hem Trabzonsporlu meslektaşlarını hem de intihar eden o vatandaşı umursayarak. Sonrasında ise Ali Şen, insanlıktan nasibini en iyi şekilde almış dönemin başkanı, onu ve Oğuz'u takımdan kovar. Çünkü Fenerbahçe'nin galibiyetine sevinmeyenin Fenerbahçe'de işi yoktur, olamaz. Çünkü bu Fenerbahçelilik değildir (!)
İşte Fenerbahçe'yi de yıllarca geriye götüren karar bu olur, Fenerbahçe 90'lı yıllarda kazandığı tek şampiyonluğu o yıl yaşar, 6 yıllık hasreti bitirip 4 yıllık hasret daha çeker, o yıllarda da arkası gelmez bir kaos ortamının içinde takılı kalır. Tarih ise bunların yanında Aykut Kocaman'ın adamlığını ve insaniyetini yazar, şampiyonluklar gelir geçer, bazen kaçar gider, ama o hep hatırlanır, ve hatırlanacaktır.
