Efsunkar
Bayan Üye
Nasılda esiyor bahar yelleri... Neler getiriyor uzaklardan? Tomurcuklar patladı haberin var mı? Baktın mı hiç yakından? Dokundun mu? Dayanıp bir ağaca, koyup elini gövdesine hissettin mi? Duydun mu yeniden canlanışını doğanın? Kuytularda kekikler yeni doğmuş bebektir şimdi ve dereler mırıldanıyor yüksek karlı dağların aşk türküsünü...
Şimdi sen yürürken kafanda hayatın bin bir türlü derdi-yüküyle bükme öyle başını, çıkartma kamburunu ne olur. Bakma öyle ayak uçlarına herşey bitmiş gibi. Belki de düşündüğün gibi ters gitmeyecek, haydi kaldır başını, haydi bırak endişelenmeyi de YÜKSELT SEVGİNİN MEŞALESİNİ!
Yalnızlığını hissediyorum, tam da baharın bu ılık esintileri içinde elele geçerken önünden aşıklar. Hep koşullu aşklara dayanmış tecrübelerin, bitmiş ilişkilerin mi acıyor şimdi içinde? Duyumsuyorum yüreğinin tenden öte bir aşka olan özlemini. Hatıraların canlanırken ruhun kaçıyor acısından geçmişin... Ya da belki... birlikteyken, onunlayken dahi yalnız hissedişin kendini... ruhunu anlamayan bir sevgili hiç olmasa daha iyiydi belki... Acırken şimdi için, tam da bu zamanda bütün hatıraların içinden fışkırıp gelsin, ayakta kalmanın gururu ile kalkıp dans et ulu orta, haydi YÜKSELT SEVGİNİN MEŞALESİNİ!
İşler ters gidiyor bazen evet... Kayıplar veriyoruz sevgili. Tutunduğumuz şeyler bir bir kayıyor elimizden... Eşler gidiyor, işler gidiyor, para gidiyor, sağlık gidiyor ve ulu orta burdayız işte... Eriyen sabundur hayat, bitecek elbet... Ama giderken, bir bir kaybolurken sahip olduklarımız, geriye adam olmuş bir biz kalıyoruz. Biliyorsun işte, tutunacak bir tek şey var, o da kendinsin. Bak ne kadar hayırlı bir şey bu, artık bilmişken tutunacak hiç bir şeyin olmadığını, bulmuşken kendini bütün kuvvetinle, sarılabileceğin bir tek kendin olduğunu anladığında uyanıveriyorsun. Farkındalığının kutsallığına sıkıca sarılarak YÜKSELT SEVGİNİN MEŞALESİNİ!
Şimdi salya sümük içinde, bir simite hasret çocuklar var yurdumda. Ve Afrika'da kocaman başları, şiş karınlarıyla mama bulamayan bebeler. Evsiz barksız kalmışlar karda kıyamette, sana ne oluyor, hiç değilse başında bir çatı, altında yatak var. Ve vururken dalgalar çekik gözlü
kardeşlerini, ve deprem canlı canlı gömerken aile fertlerini toprağa, ve savaş cığlıklarıyla yükselirken dualitenin azgın sesi, biraz daha, biraz daha YÜKSELT SEVGİNİN MEŞALESİNİ!
Sen umudusun dünya ananın, güneşin, ayın, evrenin. Bütün duygu
ve hislerinle neyi seçersen o olacak. Kıyametse kıyamet, barışsa barış,
dramsa dram... Mutluluksa mutluluk. Senin ellerinde bahar yelleri, senin
iradende oynayacak çocuklar, senin yüreğinde gün ve gece...
Tek bir yürek tek bir canız, ne eksik ne fazla ne de azız... Asya'da atar bir yanımız ana toprağı... bir yanımız Afrika beşiği insanlığımızın, sarıya çalar kimimiz; kuzenindir Avrupa. Amerika öte taraf, hepsi hısım akraba. Dik tut başını, sağlam bas ayaklarını yere. Şimdi tam zamanıdır:
YÜKSELTELİM SEVGİNİN MEŞALESİNİ!
Şimdi sen yürürken kafanda hayatın bin bir türlü derdi-yüküyle bükme öyle başını, çıkartma kamburunu ne olur. Bakma öyle ayak uçlarına herşey bitmiş gibi. Belki de düşündüğün gibi ters gitmeyecek, haydi kaldır başını, haydi bırak endişelenmeyi de YÜKSELT SEVGİNİN MEŞALESİNİ!
Yalnızlığını hissediyorum, tam da baharın bu ılık esintileri içinde elele geçerken önünden aşıklar. Hep koşullu aşklara dayanmış tecrübelerin, bitmiş ilişkilerin mi acıyor şimdi içinde? Duyumsuyorum yüreğinin tenden öte bir aşka olan özlemini. Hatıraların canlanırken ruhun kaçıyor acısından geçmişin... Ya da belki... birlikteyken, onunlayken dahi yalnız hissedişin kendini... ruhunu anlamayan bir sevgili hiç olmasa daha iyiydi belki... Acırken şimdi için, tam da bu zamanda bütün hatıraların içinden fışkırıp gelsin, ayakta kalmanın gururu ile kalkıp dans et ulu orta, haydi YÜKSELT SEVGİNİN MEŞALESİNİ!
İşler ters gidiyor bazen evet... Kayıplar veriyoruz sevgili. Tutunduğumuz şeyler bir bir kayıyor elimizden... Eşler gidiyor, işler gidiyor, para gidiyor, sağlık gidiyor ve ulu orta burdayız işte... Eriyen sabundur hayat, bitecek elbet... Ama giderken, bir bir kaybolurken sahip olduklarımız, geriye adam olmuş bir biz kalıyoruz. Biliyorsun işte, tutunacak bir tek şey var, o da kendinsin. Bak ne kadar hayırlı bir şey bu, artık bilmişken tutunacak hiç bir şeyin olmadığını, bulmuşken kendini bütün kuvvetinle, sarılabileceğin bir tek kendin olduğunu anladığında uyanıveriyorsun. Farkındalığının kutsallığına sıkıca sarılarak YÜKSELT SEVGİNİN MEŞALESİNİ!
Şimdi salya sümük içinde, bir simite hasret çocuklar var yurdumda. Ve Afrika'da kocaman başları, şiş karınlarıyla mama bulamayan bebeler. Evsiz barksız kalmışlar karda kıyamette, sana ne oluyor, hiç değilse başında bir çatı, altında yatak var. Ve vururken dalgalar çekik gözlü
kardeşlerini, ve deprem canlı canlı gömerken aile fertlerini toprağa, ve savaş cığlıklarıyla yükselirken dualitenin azgın sesi, biraz daha, biraz daha YÜKSELT SEVGİNİN MEŞALESİNİ!
Sen umudusun dünya ananın, güneşin, ayın, evrenin. Bütün duygu
ve hislerinle neyi seçersen o olacak. Kıyametse kıyamet, barışsa barış,
dramsa dram... Mutluluksa mutluluk. Senin ellerinde bahar yelleri, senin
iradende oynayacak çocuklar, senin yüreğinde gün ve gece...
Tek bir yürek tek bir canız, ne eksik ne fazla ne de azız... Asya'da atar bir yanımız ana toprağı... bir yanımız Afrika beşiği insanlığımızın, sarıya çalar kimimiz; kuzenindir Avrupa. Amerika öte taraf, hepsi hısım akraba. Dik tut başını, sağlam bas ayaklarını yere. Şimdi tam zamanıdır:
YÜKSELTELİM SEVGİNİN MEŞALESİNİ!