Yokluğun

Yokluğun

gece gibi çöktü yokluğun
görmedim ne ara battı güneş
gözlerimi sımsıkı yummuşum
karanlığın aydınlığıma eş

alışmışım karanlığa
güneşi kurutmuşum
alışmışım yokluğuna
varlığını unutmuşum

bir defterin yaprağında
boynu bükük ismin kalmış
yürüdüğümüz yollarda
yalın ayak izin kalmış
şehir küçülmüş yokluğunda
kulağımda sesin kalmış.