Yeter DÖn Artik

Yatağım soğuk geceler eskisi gibi kısa değil artık
bedenim böyle sensiz uçurumun kenarında
adım atsam sen, kaçsam hayalin
ve umudun bittiği yerdeyim
ve sana çarpan kalbim
yorgun…
paramparça yokluğunda…

artık hayat sana ağlamak
köşe bucak kaçmak…
artık hayat sensiz günlerda saklanmak
karanlıkta yaşamak…
artık hayat bir kayanın üzerinde sabahlamak
yaşadığını hissettirmemek…
hiç sevmedim ben
hiç sevmedim yokluğunda ruhumu mahküm eden
acı boşluğu…

pişmanlık denizinde boğulurken
farkındayım artık doğruyu
oysa son kez gözlerinde sevgiyi göreli
o kadar uzak ki artık
hayali bile karıncalandı
ellerimi bırakıp arkana bakmadan gidişinin

şimdi gene bir köşede yapayalnız
sarhoş vucudumun iğrençliğiyle
bir başımayım
yalvarıyorum yıldızlara ağlayarak
denize haykırdıkça
yeter dön artık geriye
yüzüme çarpan dalga damlaları
gözyaşlarımıda alıp gidiyor senin gibi
arkada zamandan bi haber
seni bekleyen beni…