Yeşil ve mavi. .

Seyrede kaldım etrafı ve dinleye durdum.
Sonra anladım ki, boş sokaklara benzeyemem ben.
Kimin yürüdüğü belli olmalı kalp atışlarımda.
Ve sonra baktım ki, nereye koşuşturuyor bu kadar insan.
Hangi düşüncelerin intiharında yoruluyor ilk adımlar.
Umutların, pişmanlıkların ardından yola çıktığını,
göremiyor, anlayamıyor mu hiç kimse. .
Duygularımızı yazdığımız kalemin gölgesi var da,
yazdıklarımızı okuyan gözlerin gölgesi nerede?
Benimkiler tam karşında melek, benimkiler tamamen üzerinde.
Seni buldum ya, yanıma oturdun ya,
içten dışa vurdun ya kaderi geleceğe,
geceyi bile unutturdun ya gündüze;
artık gece de pişman üzerimdeki karanlık duruşuna,
gündüz de kıskanç,
senin yanında herkese ondan daha aydın görünüşüme.
Hayaller, sen geldin diye gerçek,
rüyalar, sen varsın diye aralıksızlar.
Mutluluk, dosttan daha bağlı gülüşüme,
ayrılık, geçmişimden daha uzak. .
Sığmıyorum camların buğulu harflerine.
O kadar dolusun ki içime,
annemin gözyaşının, elleri çizgisinde süzülüp,
yüreğimde var oluşu kadar sıkı tutuyorum seni.
Yaprağın yeşilindeki güzellikleri, gözlerinin mavisine açıp,
toprağın kokusu gibi, yağmuru sevdirebilirim artık herkese. . .
​