Yenildim sonunda...

Yenildim sonunda..

Düş’tün gönül gözümde..
Yenildim Sana..
Neden ah yâr?
Ne oldu bize?
Yenildim sana..
Düşümüzde yoktu bu..
Yenilen ‘hayat’ olacaktı kahraman ‘biz’..
Bulamıyorum seni; yittin bittin..
‘Başkalarının’ şiirlerinde kavuşuyorum sana.
‘Özlemim’ oldun kaldın. Vuslat yok önümüzde..
Korkuyorum yanıyorum ağlıyorum..
Kötüler içinde iyi kalma savaşımı kaybetmek üzereyim. Mecalim kalmadı..
Nasıl dayanıyorsun bensiz?
Rahat uyuyabiliyor musun?
Yoksa sen de ben gibi uykuya hasret misin?
Geceler yoldaşım olmaktan çıktı artık canımı yakıyor..
Gecem ”ihanet” etti bana. Çaldı kelimelerimi ‘lâl’ oldum..
Sesim yetişmedi sana ‘sus’ kaldım..
Yalnızlık yeni dilim oldu. Zaman geldi yalnızlığım da bıraktı beni. Ben bana kaldım..
sustum!
Acizdin sen..|hiç olmadığın kadar|evet hatalıyım evet suçluyum dememek için |yaLanca| sustun..
Susmalarıma susmalar ekledin..
Bunu kaldıramayacağım gelmedi hiç aklına..
Nefesimsin derdin bana..
Nefesin nefessiz kaldı
Boğuldu boğulacak
Nerdesin yâr?
Yoksun..
Huzursuzum mutsuzum..
Karanlığıma çare yok..
Söylenmemiş sözlerimi ağlıyorum içimde..
Yâr’imdin yaram oldun..
Gecem çağırıyor beni yine ”ıhanet”vakti..
Dilimde yine o şiir;
”aklımdan çıkardım aklını aklımsız kaldım..”