Konuşurken, karşımızdaki muhatabımızı inandırmak için, en sık başvurulan şey nedir diye sorsak, hemen herkes aynı cevabı verir.
Yemin!!!!!!!...
Yemin etti arkadaş, çarpılır valla diyenleri mi ararsınız??
Yemin etti, bize oy verecek diye sevinenlere bakar mı kalırsınız???
Böylesinin yeminine inanmayacaksın amma, hem ağladı hem yemin etti, galiba doğruyu söylüyor diyenleri mi dinlersiniz???
Gelin yemin etmeyede, yemin ettirmeyede aşırı derecede meraklı olduğumuzu itiraf edelim..!!
Yeminsiz günü geçmeyen bizler, günde kaç kere yemin ediyoruz acaba???
Ne diyordu Kayahan;
“ Bir yemin ettim ki dönemem!...”
Oysa biz ne yeminler ettik, nerelerden nerelere döndük değil mi, efendim?
Siyaseten ettiğimiz yeminler, ticaret için ettiğimiz yeminler, gönül maceraları için ettiğimiz yeminler, yemin ettiğimiz halde, sözümüzden dönmeler vakay-ı adiyeden oldu artık!!!
Yemin edenler neler diyorlar?
Vallahi diyorlar...
Billahi diyorlar....
Vallahi, billahi diyorlar..!!!
Anam Babam ölsün veya ölüsünün üzerine diyorlar.!!!
En çok sevdiğimin başı üstüne diyorlar...!!!
Üçten dokuza şart olsun diyorlar...!!!
En son edilecek yemin ise, getir Kuran-ı Kerim`i onun üzerine yemin edeyim deme şekli.
Bıçak kemiğe dayanınca başvuruluyor mushaf üzerine el basmalı yeminlere...
Yemin etmek bu kadar çok mu önemli yoksa.. karşımızdakinin doğru söylediğini ölçebilmek için yemin denen mihenk taşını kullanmak içimizi mi ferahlatıyor?
İşte bu soruların cevabı yok...!!
Çocukluktan başlayan yalanlarımızı, önce arkadaşlarımıza, sonra büyüklerimize kabul ettirmenin çözümü gibi gelir yemin.
Yalan yere yemin etmenin yanlış olduğu, ne olursa olsun doğruların söylenmesi gerektiği öğretilmiştir neredeyse hepimize.
Yalanın çekiciliği, azar ve suçlamanın ağırlığı arasında çırpınan küçük bedenler ve kalpler can simidi misali yemine yapışıp kalır.
Her ailede, her sülalade, her mahallede yemine sığınan, sığınmakla kalmayıp kendini kurtardığını zanneden bir çok kötü örnek vardır.
Bu kötü örneklerin teşvikleride az olmamıştır çocuklara...
Bir kere yalan söylemekle bir şey olmaz.
Küçücük bir yeminden bir şey çıkmaz.
Diye söylenmiştir.!!!
Her sıkıştığında yalan söyleyen, yalanını yeminlerle süsleyen bir çocuk, ebeveynler tarafından zamanında fark edilemediğinde, sonrası için oldukça geç kalınan psikolojik problemler ve travmalar yaşayabilir.
Ona-buna yemin eden birini kimsenin gözü tutmaz.
Böyle adamlar için “ Kırkyalan” denildi. Hızını alamaz
“Fetvaz” bunlar denildi.
Kendini bilen insanın ettiği yemin sayısı oldukça azdır.
Her iki kelimesinden biri yemin olan insanın nesine inanacaksınız..
Alıntı..
Yemin!!!!!!!...
Yemin etti arkadaş, çarpılır valla diyenleri mi ararsınız??
Yemin etti, bize oy verecek diye sevinenlere bakar mı kalırsınız???
Böylesinin yeminine inanmayacaksın amma, hem ağladı hem yemin etti, galiba doğruyu söylüyor diyenleri mi dinlersiniz???
Gelin yemin etmeyede, yemin ettirmeyede aşırı derecede meraklı olduğumuzu itiraf edelim..!!
Yeminsiz günü geçmeyen bizler, günde kaç kere yemin ediyoruz acaba???
Ne diyordu Kayahan;
“ Bir yemin ettim ki dönemem!...”
Oysa biz ne yeminler ettik, nerelerden nerelere döndük değil mi, efendim?
Siyaseten ettiğimiz yeminler, ticaret için ettiğimiz yeminler, gönül maceraları için ettiğimiz yeminler, yemin ettiğimiz halde, sözümüzden dönmeler vakay-ı adiyeden oldu artık!!!
Yemin edenler neler diyorlar?
Vallahi diyorlar...
Billahi diyorlar....
Vallahi, billahi diyorlar..!!!
Anam Babam ölsün veya ölüsünün üzerine diyorlar.!!!
En çok sevdiğimin başı üstüne diyorlar...!!!
Üçten dokuza şart olsun diyorlar...!!!
En son edilecek yemin ise, getir Kuran-ı Kerim`i onun üzerine yemin edeyim deme şekli.
Bıçak kemiğe dayanınca başvuruluyor mushaf üzerine el basmalı yeminlere...
Yemin etmek bu kadar çok mu önemli yoksa.. karşımızdakinin doğru söylediğini ölçebilmek için yemin denen mihenk taşını kullanmak içimizi mi ferahlatıyor?
İşte bu soruların cevabı yok...!!
Çocukluktan başlayan yalanlarımızı, önce arkadaşlarımıza, sonra büyüklerimize kabul ettirmenin çözümü gibi gelir yemin.
Yalan yere yemin etmenin yanlış olduğu, ne olursa olsun doğruların söylenmesi gerektiği öğretilmiştir neredeyse hepimize.
Yalanın çekiciliği, azar ve suçlamanın ağırlığı arasında çırpınan küçük bedenler ve kalpler can simidi misali yemine yapışıp kalır.
Her ailede, her sülalade, her mahallede yemine sığınan, sığınmakla kalmayıp kendini kurtardığını zanneden bir çok kötü örnek vardır.
Bu kötü örneklerin teşvikleride az olmamıştır çocuklara...
Bir kere yalan söylemekle bir şey olmaz.
Küçücük bir yeminden bir şey çıkmaz.
Diye söylenmiştir.!!!
Her sıkıştığında yalan söyleyen, yalanını yeminlerle süsleyen bir çocuk, ebeveynler tarafından zamanında fark edilemediğinde, sonrası için oldukça geç kalınan psikolojik problemler ve travmalar yaşayabilir.
Ona-buna yemin eden birini kimsenin gözü tutmaz.
Böyle adamlar için “ Kırkyalan” denildi. Hızını alamaz
“Fetvaz” bunlar denildi.
Kendini bilen insanın ettiği yemin sayısı oldukça azdır.
Her iki kelimesinden biri yemin olan insanın nesine inanacaksınız..
Alıntı..