Yastayım

sevgi denen şu altüst oluşla
ben baş edemedim
zaten sevilmedim
önemsenmedim ,
zaten bilmiyordu
ve gözümün önünde
gözümün içine baka baka
uzaklaşıyordu..

nereye baktımsa hep karanlıktı
güneş hiç doğmuyordu sabahlarıma
ve bulutlar bile
yetmiyordu artık acılarımı ıslatmaya..

sıradan hayaller taşıyordum
hep bir avuntu yaratıyordum ,
sevdiğim kadar
hiç sevilmedim
en çok da bunu biliyordum..

sancısını söndüremiyorum bu hayal kırıklığımın
hayaller hayatımın üstünde yaşıyordu
ve en ufak bir yalnızlıkta
hayallerim bile
beni terkedebiliyordu..

ne bileyim
böyle bir şey işte ,
umutlarımın tamamen bittiği gün
zaten hiç olmayacağım
isyan değil bu
sadece yastayım..

biz ne zaman sevsek
yağmur ıslaklığında
cümleler yağarız ,
biz ne zaman sevmek istesek
yalnızlığımız olur
son durağımız.