AySe^^
Bayan Üye
Köşe yazısı yazmaya ara verdiğim süre içinde haber izlemedim, gazete okumadım, gündemde ne olup bittiğiyle ilgilenmedim.
Hatta ne yalan söyleyeyim İnternet haber’i dahi açmadım.
Kısaca dünyadan bi haber yaşadım.
Şimdi düşünüyorum da, hiç de fena yapmamışım.
Birkaç gündür yine haberleri izliyorum, gazeteleri okuyorum, köşe yazılarını takip ediyorum ve bakıyorum da her şey aynı.
Hiçbir şey değişmemiş.
Hiçbir şey değişmemiş çünkü hala televizyon kanallarında aynı adamlar ve aynı kadınlar var.
Bu aynı adamlar ve aynı kadınlar hala aynı şeylerin kavgasını yapıyorlar ve aynı şeyleri söyleyip duruyorlar.
Başka başka cümlelerle belki ama aynı şeyleri işte…
Belki sadece konu başlıkları değişmiş.
Kısaca çok sıkılıyorum.
Ne zaman “ne yazsam acaba, ne var ne yok gündemde” diye takip edecek olsam, kendimi biraz sonra tamamen ortam dışı başka şeyler yaparken ya da düşünürken buluyorum.
Ya da çikolatalı bir şeyler yerkenJ
Kısaca üç beş dakika içinde “gündem” yazamayacak kıvama geliyorum.
Çünkü ben de başka başka cümlelerle hep aynı şeyleri yazmak istemiyorum.
“Ne yazsam, ne yazsam” diye düşünüyorum; düşünüyorum, düşünüyorum, hala düşünüyorum...
Şu an sehpanın üzerinde duran papatyaları yazmak istiyorum.
En azından “şu an!”
Hep yukarı doğru hareket eden bir enerji sistemimiz varken, bu ters istikamete giden yolları anlamıyorum.
Hep ileriye doğru hareket eden bir zamanımız varken, hep geçmiş zamanda yaşama ısrarını da…
“aynı kalma” durumu işte; aynı yerde durma, hiç yerinden kıpırdamama, her neye sıkı sıkıya bağlıysan yine ona tutunma, bırakamama…
Sanırım bu yüzden zamanın gerisinde kalıyoruz ve belki de bu yüzden zamanı hiç kontrol edemiyoruz.
Çünkü biz duruyoruz, zaman geçiyor.
Bizim durduğumuz yerden, geçip gidiyor…
Zamanla birlikte hareket etmemek yani akmamak yüzünden de hep bir şeylere, bir yerlere ya da birilerine geç kalıyoruz.
Ve korkarım ki zamanla uzlaşmadan da hiçbir randevumuza zamanında gidemeyeceğiz.
Hep bir şeylere, bir yerlere ya da birilerine geç kalacağız; didişirken, tartışırken, çekişirken, koşturup dururken…
Koşturarak durmak da en fenası olsa gerek!
Hatta ne yalan söyleyeyim İnternet haber’i dahi açmadım.
Kısaca dünyadan bi haber yaşadım.
Şimdi düşünüyorum da, hiç de fena yapmamışım.
Birkaç gündür yine haberleri izliyorum, gazeteleri okuyorum, köşe yazılarını takip ediyorum ve bakıyorum da her şey aynı.
Hiçbir şey değişmemiş.
Hiçbir şey değişmemiş çünkü hala televizyon kanallarında aynı adamlar ve aynı kadınlar var.
Bu aynı adamlar ve aynı kadınlar hala aynı şeylerin kavgasını yapıyorlar ve aynı şeyleri söyleyip duruyorlar.
Başka başka cümlelerle belki ama aynı şeyleri işte…
Belki sadece konu başlıkları değişmiş.
Kısaca çok sıkılıyorum.
Ne zaman “ne yazsam acaba, ne var ne yok gündemde” diye takip edecek olsam, kendimi biraz sonra tamamen ortam dışı başka şeyler yaparken ya da düşünürken buluyorum.
Ya da çikolatalı bir şeyler yerkenJ
Kısaca üç beş dakika içinde “gündem” yazamayacak kıvama geliyorum.
Çünkü ben de başka başka cümlelerle hep aynı şeyleri yazmak istemiyorum.
“Ne yazsam, ne yazsam” diye düşünüyorum; düşünüyorum, düşünüyorum, hala düşünüyorum...
Şu an sehpanın üzerinde duran papatyaları yazmak istiyorum.
En azından “şu an!”
Hep yukarı doğru hareket eden bir enerji sistemimiz varken, bu ters istikamete giden yolları anlamıyorum.
Hep ileriye doğru hareket eden bir zamanımız varken, hep geçmiş zamanda yaşama ısrarını da…
“aynı kalma” durumu işte; aynı yerde durma, hiç yerinden kıpırdamama, her neye sıkı sıkıya bağlıysan yine ona tutunma, bırakamama…
Sanırım bu yüzden zamanın gerisinde kalıyoruz ve belki de bu yüzden zamanı hiç kontrol edemiyoruz.
Çünkü biz duruyoruz, zaman geçiyor.
Bizim durduğumuz yerden, geçip gidiyor…
Zamanla birlikte hareket etmemek yani akmamak yüzünden de hep bir şeylere, bir yerlere ya da birilerine geç kalıyoruz.
Ve korkarım ki zamanla uzlaşmadan da hiçbir randevumuza zamanında gidemeyeceğiz.
Hep bir şeylere, bir yerlere ya da birilerine geç kalacağız; didişirken, tartışırken, çekişirken, koşturup dururken…
Koşturarak durmak da en fenası olsa gerek!