Yaşam denilen zımbırtıyla uğraşmaktan bıktım. Ne beni anlayan kulak ne beni gören göz ne sesime ses katan bir yankı var. Sesim yankısını yitirmiş bedenim kokusunu ...Artık kimseyi istemiyorum.. Kafese kilitlenmiş esir gibi yerimde dolaşıp durmaktan bıktım.....
Şimdiye kadar başım hep dik gezdim ağlamak yerine susmayı tercih ettim .Ta ki o ana kadar... Ta ki ailemin bana güvenmediğini duyduğum o ana kadar ... Lafın gelişi sevmek sözde sevmek ama yürekten sevmemenin ne olduğunu gördüğüm o ana kadarmış .İşte o an gözlerim yavaş yavaş ıslandı.. Yüreğimin yamaları yeniden açıldı. İstemedim bunları ben istemedim...
Çivinin tahtaya açtığı yaralar gibi kalbimin yaralanmasını ben hiç istemedim. Of o kadar o kadar çoktu ki üzerime yağan kurşunlar. O kadar kan almıştı ki canımdan .O kadar çoktu ki canımdan can alanlar...
Kırık vazomun parçaları kayboldu. Kimse onları bulamadı. Uhuyu yüzlerine gözlerine bulaştırdılar. Kimse birleştiremedi ... Kimse ama kimse başka bir yol düşünmedi. Off offf benim de ailem vardı oysa. Arkadaşlarım dostlarım inandıklarım uğuna nice sıkıntılar çektiğim inançlarım vardı bir zamanlar. Yaşam da hedef bildiğim hedef bulduğum ilkeler ve ideallerden örtülü bir yol vardı. Ne zaman başladı bu yabancılaşma. İlk hangi noktadan sızdı bedenime ?Sonra yavaş yavaş tüm vücuduma nasıl ziyaret etti? Hiç mi anlamadım? Oysa erken teşhis hayat kurtarır Kangrene dönüşmüş bir yara kanıyor içimde... Tedavi edemiyor hiç bir ilaç. Ve sonunda olan oldu.. Bir cinayet melodisi çaldı. Dedektifler parmak izlerinin kime ait olduğunu anlayamamıştı .. O kadar çoktu ki cinayetimin failleri... Üstlenen olmadı cinayetimi. Sahip çıkan da.... Cesedimi teşhis etmek için morga çağrılanlar tanımadıklarını söylediler. O soğuk yüzlü cesedimi timsah gözyaşları bile dökemeden ardımdan arkalarını dönüp gitmişlerdi koşarak. Yüzleşmeye cesaretleri var mıydı ki ne benimle ne de kendileriyle... Muhasebe yapılacak vicdanlarıda yoktu onların.. Kendilerince verilecek hesapları da..
Ben ise ;
Gözleri açık soğuk cesedimle ve buz kesmiş yüreğimle manşetlerdeyim artık..
Herkesin biraz faili olduğu meçhul bir cinayet olarak.....
Şimdiye kadar başım hep dik gezdim ağlamak yerine susmayı tercih ettim .Ta ki o ana kadar... Ta ki ailemin bana güvenmediğini duyduğum o ana kadar ... Lafın gelişi sevmek sözde sevmek ama yürekten sevmemenin ne olduğunu gördüğüm o ana kadarmış .İşte o an gözlerim yavaş yavaş ıslandı.. Yüreğimin yamaları yeniden açıldı. İstemedim bunları ben istemedim...
Çivinin tahtaya açtığı yaralar gibi kalbimin yaralanmasını ben hiç istemedim. Of o kadar o kadar çoktu ki üzerime yağan kurşunlar. O kadar kan almıştı ki canımdan .O kadar çoktu ki canımdan can alanlar...
Kırık vazomun parçaları kayboldu. Kimse onları bulamadı. Uhuyu yüzlerine gözlerine bulaştırdılar. Kimse birleştiremedi ... Kimse ama kimse başka bir yol düşünmedi. Off offf benim de ailem vardı oysa. Arkadaşlarım dostlarım inandıklarım uğuna nice sıkıntılar çektiğim inançlarım vardı bir zamanlar. Yaşam da hedef bildiğim hedef bulduğum ilkeler ve ideallerden örtülü bir yol vardı. Ne zaman başladı bu yabancılaşma. İlk hangi noktadan sızdı bedenime ?Sonra yavaş yavaş tüm vücuduma nasıl ziyaret etti? Hiç mi anlamadım? Oysa erken teşhis hayat kurtarır Kangrene dönüşmüş bir yara kanıyor içimde... Tedavi edemiyor hiç bir ilaç. Ve sonunda olan oldu.. Bir cinayet melodisi çaldı. Dedektifler parmak izlerinin kime ait olduğunu anlayamamıştı .. O kadar çoktu ki cinayetimin failleri... Üstlenen olmadı cinayetimi. Sahip çıkan da.... Cesedimi teşhis etmek için morga çağrılanlar tanımadıklarını söylediler. O soğuk yüzlü cesedimi timsah gözyaşları bile dökemeden ardımdan arkalarını dönüp gitmişlerdi koşarak. Yüzleşmeye cesaretleri var mıydı ki ne benimle ne de kendileriyle... Muhasebe yapılacak vicdanlarıda yoktu onların.. Kendilerince verilecek hesapları da..
Ben ise ;
Gözleri açık soğuk cesedimle ve buz kesmiş yüreğimle manşetlerdeyim artık..
Herkesin biraz faili olduğu meçhul bir cinayet olarak.....