hayatının
hiçbir yerinde yokum
yeni aldığın giymeyi düşünmeyip dolaba
kaldıracağın
ama onun için fazladan askın
bile olmayan bir kıyafet
gibi
öylece odanın orta yerinde durup
gelip geçerken üzerime
basman
canımı acıtırken beni üzerken
ait olmadığım
istenmediğim,
kalabalık bir dolaba hapsedilmek üzereyken
kalamazdım anla
lütfen
içimi
dışıma çıkarıp aşmışlar bir ipe
kurutulmak üzere
dünya bana ters istikamet
dönerken
ayaklarım yerçekimine karşı
kalbim hangi mezbahanede kaldı
kim
aldı
öylece
gelip geçmelisin içimden
istasyonlar garlar limanlar yok
artık
kervansaraylar eskidendi
hiç bu kadar yenik hissetmemiştim
kendimi
hiç bu kadar savunmasız
korktum ve kaçtım
ne kazandın
dersen
kalbimi gözden çıkarmıştım zaten
belki bedenimi ruhumu
belki
aklımı bir ucundan
yakalarım sandım
ama benliğimi
kaybetmişim
neyin
sancısı bu içimdeki
senin rüzgarında
birbirine çarpan
kapılarıyla
ruhumun odaları bomboş
her
gün kendimi engellemeye çalışıyorum
bugün yeni bir gün ona yazmıcam
diyorum
gün ilerliyor ve ben yenik düşüyorum
elimi telefonda buluyorum
aklımı sende
geçiçek biliyorum geçicek ama ne zaman
kendi
limanıma demir atmış duruyordum öylece
sonra seni gördüm okyanusun ortasında
bir ada
dedim ki yelkenler fora havada fırtına
o gün bu gün dolaşıyorum
pusulam kayıp
ada bir serapmış çölde bile rastlanmıcak türden
limanımdaysa
bana yer yok artık
belki bir ay sonra söylemicem
belki de iki gün
sonra
hala kalbimin parmaklıklarından kurtulup
dilimin ucuna kadar
gelebiliyorken
hala sözüm geçiyorken beynime
ve yarının da bir garantisi
yokken bu hayatta
evet seviyorum seni
iki hayaldik
seninle
yakınlaştıkça kaybolan
gökyüzünden inen ilk kar taneleri
gibi
düştüğü yerde eriyen
gözlerinde görmek istiyorum
bittiğimi
dokunurken hissetmek
konuşurken anlamak
aklımı
inandırmak
