Yanık yara. .

Düşünceli merdivenler çıkıyorum gidişinin ardından.
Yokluğunun yorgunluğunu,
her nebze daha da arttıran bir telaşa susuyor dilimin ucu.
Söylemişmiydim sana ben,
her şeye rağmen sabahım oluşunu.
Hangi derine daldıysa uykularım,
rüyaların, uyanırken sesini duyuşunu.
Haketmeseydi keşke insan,
haklı olduğu keşkelerin, çarelere kayboluşunu.
Öyle ya, ikimize de lutfetti hayat,
yaşayan yaşadıklarımıza utandırmayı gönlümüzü
Oysa sen ayrılık parantezinin,
kapanmamış tarafına düşürüyorsun yükünü.
Yanağına dokunup, dudağına oturuyor acının düğümü.
Kaç hasretten çıkarsam adını,
dönüyorsun ıraklara yüzünü.
Hiç olmamış gibi davranmaya ne gerek,
yarasında yanmış tuzun erimez içindeki kavgası. . .
​