Şarkılar dinliyorum yine bir başıma.
Koskoca evrendeki milyonlarca yıldızın arasında yalnızlığıma ağlıyorum.
Dileklerim kalmamış artık kimseyi beklemiyorum.
Sitemlerimin gücü tükenmiş hiçbir şeye kahredemiyorum..
Güneşlerim doğmuyor yağmurlarım dinmiyor.
Kalanların ardından gidenlere gün olmuyor.
Uykusuzum susuzum ve yaralıyım.
Kim saracak yaralarımı diye bekliyorumkimse gelmiyor
ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..
Aşklarımı yaşayamadan parçalanıp gitmelerine izin veriyorum
her kaybettiğimde
yeniden ve hiç durmadan giden mi sürgün kalan mı diyorum.
Ama yine ses yok ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..
Sevmek eskiden daha güzelmiş gibi geliyor
daha acısız daha sade daha yalın.
Hakkı bu mudur yaşamanın
ya da sevdanın ya da hayatın ya da güneşli sıcak yarınların ?..
Bu mudur acaba hak ettiğimiz
bu mudur acaba değer biçildiğimiz
bu mudur bir daha dönmemek üzere çekip gittiğimiz.
İşte bunlar birer birer işledi kalbime de acaba geç mi kalındı
acaba hiç olmamaları gerekiyordu da hepsi başlı başına birer hata mıydı ?..
Yıllar neleri aldı götürdü benden kim bilir.
Aldığım ahlar yaşadığım aşklar aldığım yaralar.
İnsan hatalarından ders almalı derler ya işte o söz tümden yalan!..
Gecelerin ateşi yakmaz oldu artık beni
savunmasızlık gitmemeye ısrar ediyor
her âşık olmak istediğimde gözüm korkuyor..
içim her yeniden yandığında
dağlamaktan ciğerim yanıyor ama çare yok
ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..
Beklemek ne kadar kötü!
Zaman geçmez oluyor bir süre sonra
gitme diye yalvarasın geliyor gitmesin o
gitmesinde yalnız kalmayayım diye..
içinde yaşamayı başarabilen son umut ışığı belkide
belki hiçbir zaman gelmeyecek olan
ama ömrümüz boyunca bekleyebileceğimiz sevgili o!
Sonuç ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..
Annelerin gözleri neden parlar çocuklarına bakınca ?..
Acaba bu duygu kendileri doğduklarında mı onlara verildi
yoksa hep içlerinde bir yerlerde saklıydı da çocukları olunca mı zikredildi ?..
Artık annem de sahiplenemez beni
ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..
Unutulmak istemediğim kesin!
Yıllarca çabaladım didindim durdum insanları kırmamak için.
Belki de öldüğümde gözlerimi açık bırakacak içimde kalan tek ukde.
Gitmek istiyorum sebepsiz amaç yok.
Gitmek ve kayıp olmak.
Bir daha dönmemecesine yitirilmek bitmek ve gitmek.
Ucu yanmış bir fotoğrafta hatırlanmak değil istediğim
karamsarlıkta değil düşündüklerim
unutulmak ve gitmek tek dileğim
ve ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..
NOT : Bu şiir DüşlerForumda verilmiş fakat resimsiz. Bence resimlisi de olunca dahada güzel olur
Koskoca evrendeki milyonlarca yıldızın arasında yalnızlığıma ağlıyorum.
Dileklerim kalmamış artık kimseyi beklemiyorum.
Sitemlerimin gücü tükenmiş hiçbir şeye kahredemiyorum..
Güneşlerim doğmuyor yağmurlarım dinmiyor.
Kalanların ardından gidenlere gün olmuyor.
Uykusuzum susuzum ve yaralıyım.
Kim saracak yaralarımı diye bekliyorumkimse gelmiyor
ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..
Aşklarımı yaşayamadan parçalanıp gitmelerine izin veriyorum
her kaybettiğimde
yeniden ve hiç durmadan giden mi sürgün kalan mı diyorum.
Ama yine ses yok ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..
Sevmek eskiden daha güzelmiş gibi geliyor
daha acısız daha sade daha yalın.
Hakkı bu mudur yaşamanın
ya da sevdanın ya da hayatın ya da güneşli sıcak yarınların ?..
Bu mudur acaba hak ettiğimiz
bu mudur acaba değer biçildiğimiz
bu mudur bir daha dönmemek üzere çekip gittiğimiz.
İşte bunlar birer birer işledi kalbime de acaba geç mi kalındı
acaba hiç olmamaları gerekiyordu da hepsi başlı başına birer hata mıydı ?..
Yıllar neleri aldı götürdü benden kim bilir.
Aldığım ahlar yaşadığım aşklar aldığım yaralar.
İnsan hatalarından ders almalı derler ya işte o söz tümden yalan!..
Gecelerin ateşi yakmaz oldu artık beni
savunmasızlık gitmemeye ısrar ediyor
her âşık olmak istediğimde gözüm korkuyor..
içim her yeniden yandığında
dağlamaktan ciğerim yanıyor ama çare yok
ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..
Beklemek ne kadar kötü!
Zaman geçmez oluyor bir süre sonra
gitme diye yalvarasın geliyor gitmesin o
gitmesinde yalnız kalmayayım diye..
içinde yaşamayı başarabilen son umut ışığı belkide
belki hiçbir zaman gelmeyecek olan
ama ömrümüz boyunca bekleyebileceğimiz sevgili o!
Sonuç ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..
Annelerin gözleri neden parlar çocuklarına bakınca ?..
Acaba bu duygu kendileri doğduklarında mı onlara verildi
yoksa hep içlerinde bir yerlerde saklıydı da çocukları olunca mı zikredildi ?..
Artık annem de sahiplenemez beni
ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..
Unutulmak istemediğim kesin!
Yıllarca çabaladım didindim durdum insanları kırmamak için.
Belki de öldüğümde gözlerimi açık bırakacak içimde kalan tek ukde.
Gitmek istiyorum sebepsiz amaç yok.
Gitmek ve kayıp olmak.
Bir daha dönmemecesine yitirilmek bitmek ve gitmek.
Ucu yanmış bir fotoğrafta hatırlanmak değil istediğim
karamsarlıkta değil düşündüklerim
unutulmak ve gitmek tek dileğim
ve ben yine yalnızlığıma ağlıyorum..
NOT : Bu şiir DüşlerForumda verilmiş fakat resimsiz. Bence resimlisi de olunca dahada güzel olur