Neden bunu seçtin demeyin. Bence insanları en çok ilgilendiren konu aşk. Hele de birde sevdiceği uzaksa. Allah! İnsan can evinden vuruluyor. Çünkü uzaktaki birini sevmek çok zor.
Düşünsenize; adamı görmek isteyeceksiniz. Adam yok. Başlarım öyle aşka! İstesen bir otobüse binip azcık süre sonra yanına olamayacaksınız. Sana istediği zaman yazacak sonra diyecek ki kusura bakma. Oldu canım bende öyle diyordum zaten. Valla bak sen gez toz. Yazarım de yazma kusura bakmam ben. Çok sabırlıyım. He birde; yaptığı hiçbir şeyden emin olamamak var. Güvenemeyeceksiniz. Evimdeyim diyecek ama bir bakacaksın ki arkadaşları ile geziyor. Hmm tamam demek istiyorum. Ben sevdiğime güveniyorum, yapmaz o öyle şeyler. Yalan yahu! Sen bile bakıyorsun birilerine. Aşkından ölen sen(!) bile bakıyorken ondan bakmamasını nasıl bekleyeceksin? Bu yüzden had safhada fedakarlık gerektiyor. Kendinden fedakarlık vermen lazım. Sabırlı olman gerekiyor. Bir de kendine sonsuz güvenin olması gerekiyor. Tabii bunu aptallığa dönüştürmeyeceksin tabii. Yaa ben kendime güveniyorum mükemmelim deyip adamı elinden kaçırmayacaksın. Gelir vallahi şeyin biri alıverir elinde.
Bunları geçtim dayanamıyorsun birde. Geldik işin duygusal boyutuna. Özlüyorsun, özledikçe ölüyorsun. Cidden çok özlüyorsun. Şaşıyorsun oha lan ben mi özledim bu kadar diye. Böyle karnında kelebekler değil arılar uçuşuyor, sokuyor karnını. Aşka bak ne absurt şey diyorsun. Kokusu burnunda tütüyor. Ellerini ellerinde hissediyorsun. Elini tutuyorsun, aha valla bak elimi tuttu o şimdi hissine kapılıyorsun. Herkes onun gibi giyinmeye başlıyor, herkes onun gibi konuşuyor. Bir kelime duyuyorsun aa bunu ne çok kullanırdı o diyorsun. Herkes onun gibi gülüyor. Yani herkes mükemmel gülüyor. Bunu nasıl başarıyor lan bu diyorsun. Adam taa kilometreler ötende ama yanı başında. Vay be! Herkes onun parfümünü sıkıyor, sende ciğerlerin yanana kadar içine çekiyorsun. Herkes onun saç şampuanını kullanıyor. Bok varda kullansın demek istiyorum. Git başka parfüm al abi! Herkes onun gibi bakıyor. Bakmayın, öyle derinden bakmayın.. Ve sen daha çok özlüyorsun, daha çok özledikçe de daha çok ölüyorsun. Şimdi söylesene bana, bunlar böyleyken kolay mı uzaktaki kişiyi sevmek? Canından can gidiyor yahu! Ama şimdi ben daha 18 yaşındayım nereden bileyim dimi? Bak bilmeden bunları yazıyorum. Bilsem neler yazarım.
Diyeceğim o ki; uzaktaki o insanı sevmeyin. Kıskançlıktan delirirsiniz. Yapmayın. Unutun gitsin. Üzülme de. Çünkü geçiyor. Hatta hiç olmamış gibi de yapabiliyorsun. En azından buna mecbur bırakılıyorsun. Hep gül. Zaten bundan seneler sonra ismini bile hatırlamayacaksın. Böyle biri için gençliğinin en güzel zamanlarını heba etmek saçma değil mi? Sevil! Sev ama belli etme! Mutluluk karşındakini sevmekten ama belli etmemekten geçer.
Siz siz olun asla değer verdiğinizi belli etmeyin.
Düşünsenize; adamı görmek isteyeceksiniz. Adam yok. Başlarım öyle aşka! İstesen bir otobüse binip azcık süre sonra yanına olamayacaksınız. Sana istediği zaman yazacak sonra diyecek ki kusura bakma. Oldu canım bende öyle diyordum zaten. Valla bak sen gez toz. Yazarım de yazma kusura bakmam ben. Çok sabırlıyım. He birde; yaptığı hiçbir şeyden emin olamamak var. Güvenemeyeceksiniz. Evimdeyim diyecek ama bir bakacaksın ki arkadaşları ile geziyor. Hmm tamam demek istiyorum. Ben sevdiğime güveniyorum, yapmaz o öyle şeyler. Yalan yahu! Sen bile bakıyorsun birilerine. Aşkından ölen sen(!) bile bakıyorken ondan bakmamasını nasıl bekleyeceksin? Bu yüzden had safhada fedakarlık gerektiyor. Kendinden fedakarlık vermen lazım. Sabırlı olman gerekiyor. Bir de kendine sonsuz güvenin olması gerekiyor. Tabii bunu aptallığa dönüştürmeyeceksin tabii. Yaa ben kendime güveniyorum mükemmelim deyip adamı elinden kaçırmayacaksın. Gelir vallahi şeyin biri alıverir elinde.
Bunları geçtim dayanamıyorsun birde. Geldik işin duygusal boyutuna. Özlüyorsun, özledikçe ölüyorsun. Cidden çok özlüyorsun. Şaşıyorsun oha lan ben mi özledim bu kadar diye. Böyle karnında kelebekler değil arılar uçuşuyor, sokuyor karnını. Aşka bak ne absurt şey diyorsun. Kokusu burnunda tütüyor. Ellerini ellerinde hissediyorsun. Elini tutuyorsun, aha valla bak elimi tuttu o şimdi hissine kapılıyorsun. Herkes onun gibi giyinmeye başlıyor, herkes onun gibi konuşuyor. Bir kelime duyuyorsun aa bunu ne çok kullanırdı o diyorsun. Herkes onun gibi gülüyor. Yani herkes mükemmel gülüyor. Bunu nasıl başarıyor lan bu diyorsun. Adam taa kilometreler ötende ama yanı başında. Vay be! Herkes onun parfümünü sıkıyor, sende ciğerlerin yanana kadar içine çekiyorsun. Herkes onun saç şampuanını kullanıyor. Bok varda kullansın demek istiyorum. Git başka parfüm al abi! Herkes onun gibi bakıyor. Bakmayın, öyle derinden bakmayın.. Ve sen daha çok özlüyorsun, daha çok özledikçe de daha çok ölüyorsun. Şimdi söylesene bana, bunlar böyleyken kolay mı uzaktaki kişiyi sevmek? Canından can gidiyor yahu! Ama şimdi ben daha 18 yaşındayım nereden bileyim dimi? Bak bilmeden bunları yazıyorum. Bilsem neler yazarım.
Diyeceğim o ki; uzaktaki o insanı sevmeyin. Kıskançlıktan delirirsiniz. Yapmayın. Unutun gitsin. Üzülme de. Çünkü geçiyor. Hatta hiç olmamış gibi de yapabiliyorsun. En azından buna mecbur bırakılıyorsun. Hep gül. Zaten bundan seneler sonra ismini bile hatırlamayacaksın. Böyle biri için gençliğinin en güzel zamanlarını heba etmek saçma değil mi? Sevil! Sev ama belli etme! Mutluluk karşındakini sevmekten ama belli etmemekten geçer.
Siz siz olun asla değer verdiğinizi belli etmeyin.