uykunda opuyorum seni
Uykunda agliyorsun...
Uykunda opuyorum seni... Korkmadan agliyorum
seninle...
Senin icin bir sey yapamayisima, seni bu dunyada
yapayalniz, kimsesiz birakisima agliyorum...
Senin icin gerceklik yok, bu hayat, bu hayatin
kurallari yok... Kendine nasil derinden ve katiksiz
inaniyorsan, bu hayata, bu insanlara da oyle
inaniyorsun... Bunu sana ben anlatamam. Bak bu sensin,
bak bu da hayat, bu da kurallari; bak, insanlar seni
aslinda nasil goruyor, yok bu hayatta duygularinin
karsiligi, diyemem. Seni sevginden uyandiramam...
Yillar once senin oldugun yerdeydim ben de. Tam orta
yerde. Benim de saclarim sevecen bir kardeslik
kokardi.
Herkese kosarken acikta kalirdi oldurulmeye en acik,
en savunmasiz yanlarim. Nereme bicak saplanirdi
bilmezdim, ama hep yersiz kanayan o zavalli saclarima
dostluklara golge dusuruyor, diye kizardim...Umudu
urkutuyor diye yaralarima kizardim... Ben en cok beni
yaralayanlara kosar; bir suc, bir yanilgi varsa,
cogunu omuzlamak icin kendimden vazgecerdim...
Sirf sevgiler bitmesin, sirf hayatin sevinci
golgelenmesin, dostluklarin son gunu gelmesin diye
ustume alirdim butun gunahlari, butun yanilgilari,
gecmis ve gelecek butun kotulukleri... Sevginin
umutlari sursun diye, goze alirdim kalbime akitilacak
zehirleri... Goze alirdim eksIk yasanmis butun
sevgilerin tanigi ve surgunu olmayi...
Sonra baktim kimsesiz ve tesellisiz oluyorum... Gordum
kendimi nasilsa. Gordum anisiz ve habersiz oldugumu...
Son kez baktim etrafima, bir yakin, bir icten ses, bir
kardes kokusu aradim kendime. Baglanmak istedikce
oylesine kopmustum ki insanlardan, oylesine cok
sevmis, oylesine cok inanmistim ki, nasil oldu
bilmiyorum, icimden bir kotuluk, bir acimasizlik;
icimden zavalli bir intikam duygusu cikartip, o yarali
kendimi, beni ben yapan o kimsesiz sevgimi o bosluktan
cekip aldim... Aldim onu ve korumaya basladim.. O
yarali, o parcalanmis, o kimsesiz sevgimi, kotulukle,
acimasizlikla, hirsla, kiskanclikla korumaya
basladim... O da yetmedi, yazmaya basladim sevgili.
Yazmaya... Ne hissedersem, ne hissedeceksem, hayatimda
ne varsa, her seyi yazmaya basladim...
Yazmak, acilardan, asklardan, yitirislerden, itilip
kakilmalardan kurtulmanin en gecerli yolu oldu benim
icin...
..........
..........
cezmi ersoz