Unuttukça. .

Boş kahkahaları alkışlıyorum haberin gelince.
İçinde ne olduğunu bilmediğim,
bir hediyeyi açmak gibiydi avuçlarına dokunmak.
Gördüklerin yerine duydukların ile avunma
doğruyu güzelce bir sesten dinlemek gibi.
Her şeyden kıskanmak mı olmuş sevmek.
Oysa yaşananları izlemek,
yılgın bir cümlenin hasadında,
yağmursuz bir ağacın gölgesinde,
pişmanlıklar toplamak gibi.
Kendimi unuttukça hatırlıyorum,
fotoğrafların içinde saklı kalan bir gülümsemeyle, hoşgeliyorsun içime.
Acının çocukluğu büyümez diye buluşturmuyorum,
şimdiki günlerin yorgun soğukluğunu teninde.
Çok geç kalıyorum zamanın vakitli vakitsiz ardına bakışına.
Zamanı da umursamıyorum seni severken.
O zaman dolsun bardağıma gözlerin diyorum.
Beni sana boğsunlar çalkalanırken, seni bana.
Kırılacaksam ben kırılayım,
döküleceksem ben.
Sen habersiz dokunma tozlu kaldırımlara.
Nede olsa,
alçak bir gönülü doldururken,
nedensiz akar gözyaşları. . .
​