Seni
Seni Unutmamak İçin Hayal Kuruyorum
Delilik insana ne kadar yakın duruyor. aşk yüzünden kim bilir kaç kişi çıldırmıştır? Aslında normal kalmaya çalışmak da bir yanıyla delilik yoksa kim aşkın büyüsüne karşı bu derece kuvvetli durabilir ki?
Sabahları uyandığımda yokluğuna bahane buluyorum. Yine beni uyandırmaya kıyamadan işe gittiğini düşünüyorum. Akşam gelecekmişsin gibi geçiriyorum saatleri en azından güneşin keyfini çıkarıyorum. Sonra hava kararıyor arkadaşlarınla yemektesin diye bekliyorum. Beklemeye başladığım vakitler aklımın dengesine sahip olmak ne zor bilemezsin! Her gece gelmeyişine bir bahane bulmak babasını bekleyen çocuğu kandırmaya çalışmak kadar hüzünlü anlayamazsın.
Mutfakta bulaşık yıkarken seninle konuşuyorum. İçerde televizyon seyrediyorsun sanki bazen kendimce kavga bile ediyorum. Şu sofrayı hazırlamama yardım etsen ölür müsün? Hepsi geçiyor da uykunun vücudu yavaşça ele geçirdiği anlar yok mu tek başına yatağa gitmek öyle zor ki! Koltuğa uzanıyorum film seyrediyorum. Biliyorum yatak odasına gidersem sensizlikle yüzleşeceğim. Orada sızıp kalmak en iyisi düşünmeden kendimi acıtmadan!
Hala ayrıldığımızı bilmeyen arkadaşlarım var. Sık görüşmediklerime böyle beyaz yalanlar söylüyorum. Seni soruyorlar iyi olduğunu toplantıda olduğunu geçen akşam birlikte yemeğe gittiğimizi seyrettiğimiz filme ne kadar güldüğümüzü anlatıyorum. Selamlarını iletiyorlar.
Hepsinin bir delilik işareti olduğunun farkındayım ama aklımı kurcalayan kişi delirdiğini düşünebiliyorsa gerçekten o çizgiyi geçmiş midir? Bilmem! Ben sadece yokluğunu inkar ediyorum. Var olmadığını bilsem de dile getirmekten kaçınıyorum.
Hayal kuruyorum uykuya dalmadan birlikte gideceğimiz seyahatleri düşlüyorum. Venedik ve gondollar sarıyor odamın içini şarkı sözleri söylüyor adamlar ne dediklerini bilmesem de aşkı anlattıklarını hissediyorum. Sonra gidip sokak sokak geziyoruz şehirleri her yanımız heyecan el ele dolaşıyoruz. Seninle geçirilecek saatlerin düşlerini kuruyorum. İçinde sen ve ben olunca daha kolay oluyor bu kahrolası dünya dayanabiliyorum.
Seni unutmamak için hayal kuruyorum. Böylece kokunu duyabiliyorum yokluğunda sensizliğin ağır yükünü taşımak kolaylaşıyor ve bitmiyor aşka olan inancım. Belki biraz delirdim ama kimse anlamıyor neden taze tutuyorum seni ve anılarımızı neden böylesine sarılıyorum yokluğuna? Korkuyorum sevgilim ya gün gelir de hatırlayamazsam diye yüzünü! Bildiklerimle yüzleşmiyorsam sen varmışsın gibi davranıyorsam evin içinde hepsi bu korkudan. Ben seni unutmamak için hayallerime tutunuyorum…
Seni Unutmamak İçin Hayal Kuruyorum
Delilik insana ne kadar yakın duruyor. aşk yüzünden kim bilir kaç kişi çıldırmıştır? Aslında normal kalmaya çalışmak da bir yanıyla delilik yoksa kim aşkın büyüsüne karşı bu derece kuvvetli durabilir ki?
Sabahları uyandığımda yokluğuna bahane buluyorum. Yine beni uyandırmaya kıyamadan işe gittiğini düşünüyorum. Akşam gelecekmişsin gibi geçiriyorum saatleri en azından güneşin keyfini çıkarıyorum. Sonra hava kararıyor arkadaşlarınla yemektesin diye bekliyorum. Beklemeye başladığım vakitler aklımın dengesine sahip olmak ne zor bilemezsin! Her gece gelmeyişine bir bahane bulmak babasını bekleyen çocuğu kandırmaya çalışmak kadar hüzünlü anlayamazsın.
Mutfakta bulaşık yıkarken seninle konuşuyorum. İçerde televizyon seyrediyorsun sanki bazen kendimce kavga bile ediyorum. Şu sofrayı hazırlamama yardım etsen ölür müsün? Hepsi geçiyor da uykunun vücudu yavaşça ele geçirdiği anlar yok mu tek başına yatağa gitmek öyle zor ki! Koltuğa uzanıyorum film seyrediyorum. Biliyorum yatak odasına gidersem sensizlikle yüzleşeceğim. Orada sızıp kalmak en iyisi düşünmeden kendimi acıtmadan!
Hala ayrıldığımızı bilmeyen arkadaşlarım var. Sık görüşmediklerime böyle beyaz yalanlar söylüyorum. Seni soruyorlar iyi olduğunu toplantıda olduğunu geçen akşam birlikte yemeğe gittiğimizi seyrettiğimiz filme ne kadar güldüğümüzü anlatıyorum. Selamlarını iletiyorlar.
Hepsinin bir delilik işareti olduğunun farkındayım ama aklımı kurcalayan kişi delirdiğini düşünebiliyorsa gerçekten o çizgiyi geçmiş midir? Bilmem! Ben sadece yokluğunu inkar ediyorum. Var olmadığını bilsem de dile getirmekten kaçınıyorum.
Hayal kuruyorum uykuya dalmadan birlikte gideceğimiz seyahatleri düşlüyorum. Venedik ve gondollar sarıyor odamın içini şarkı sözleri söylüyor adamlar ne dediklerini bilmesem de aşkı anlattıklarını hissediyorum. Sonra gidip sokak sokak geziyoruz şehirleri her yanımız heyecan el ele dolaşıyoruz. Seninle geçirilecek saatlerin düşlerini kuruyorum. İçinde sen ve ben olunca daha kolay oluyor bu kahrolası dünya dayanabiliyorum.
Seni unutmamak için hayal kuruyorum. Böylece kokunu duyabiliyorum yokluğunda sensizliğin ağır yükünü taşımak kolaylaşıyor ve bitmiyor aşka olan inancım. Belki biraz delirdim ama kimse anlamıyor neden taze tutuyorum seni ve anılarımızı neden böylesine sarılıyorum yokluğuna? Korkuyorum sevgilim ya gün gelir de hatırlayamazsam diye yüzünü! Bildiklerimle yüzleşmiyorsam sen varmışsın gibi davranıyorsam evin içinde hepsi bu korkudan. Ben seni unutmamak için hayallerime tutunuyorum…