SuskunDervis
Kayıtlı Üye
Üsküdarda Serçe Hatun Mescidi var. Ay Vaktine giderken cadde üzerinde kalıyor. Önünden her geçmemde vicdanımla başbaşa kalıyorum. Büyük bir levha asmışlar: Bugün Allah için ne yaptın? Hem soruyu hem de türevlerini düşünüyorum her seferinde: Bugün hakikat arzun için ne yaptın? Bugün daha adil bir dünya için ne yaptın? Ama şimdi aklıma geldi. Esas soruyu Sezai Karakoç türetmiş, buyurun: Bu dünyada olup bitenlerin olup bitmemiş olması için ne yapıyorsun? İşte şair. Ne kadar narin değil mi? Nasıl da zarif bir bakış açısı var. Olup bitenlerin olup bitmemesini diliyor şair. Bir yerden başlayıp düzeltmekten, iyileştirmekten de öte bir bakış açısı sunuyor. Yaşanan acı ve üzüntüleri dahi kotarabilirmişçesine bir yaklaşımı var.
Sorular vardır insanı can damarından yakalayan. Serçe Hatun Mescidinde asılı olan soru da insanı can damarından yakalayan sorulardan. İnsanın sürekli bir şekilde kendisiyle, Rabbiyle ve kâinatla hemdem olabilmesini hatırlatan, sürekli bir bilinç ve inşayı hatırlatabilen bir soru bu. Her şeyin temelinde insanın hakikat arzusunu gerçekleştirebilmesi için yüklenmesi gereken sorumluluğu anımsatıyor insana. Tıpkı ezan gibi Ezanlar da insana ne olduğunu, ne yaptığını, ne yapması gerektiğini ve nereye doğru gittiğini hatırlatıyor. Tabi anlayabilen alıyor bu mesajları. Kalbini iyilik ve güzelliklere kapatanlar, yeryüzünde kötülük işlemeye, işlemeseler dahi işlenen kötülüklere ses çıkarmayıp tepki vermeyerek kötülükleri teşvik etmeye devam ediyorlar.
Kâinata perdenin arkasındaki görmeye çalışarak bakmak, güzelliklerin sırlarını ortaya çıkaracak, eşyanın özgünlüğünü ve zenginliğini gösterecektir. İnsan, uhrevi hayatını anlamlaştırarak mutluluğu tadar, güzelliğin farkına varır. İnsanın simasının güzelliği, müşahhas bir güzelliktir ve bu güzellik genellikle, cemal kelimesiyle ifade edilir. İnsanın ahlâkî güzelliği ise mücerred bir güzelliktir ve İslam medeniyetinde hüsün kelimesinde ifadesini bulur. Mücerret güzellik gözle görülemez, ancak bir üstündeki anlamla tecelliyi hissettirir. Dolayısıyla kâinatı mücerret gözle temaşa etmemeli, anlamın sırrına ermeye çalışılmalıdır. O vakit Süleymaniye Camiinin sırrı ortaya çıkacak, o vakit ağaçların sallanışı anlaşılacak, suyun gürül gürül akması, taşların aşkından dolayı yuvarlanması, güneşin secde etmeye gidişi görülecektir.
Önce söz vardı der mutasavvıflar. Söze ol dendi ve söz oluverdi. Sonrasında sözün vesilesiyle emredildikçe oluş gerçekleşti. Kâinatın her an yaratılması, her an oluşun gerçekleşmesi, her hûnun Onu zikretmesi, kelamı zirveye taşıdı. Söz, oluşun vesilesi oldu hep. Sözün en yüce derecesi kelam, insanın göğün sırlarını anlamasına da vesile oldu hep. Uçurtma uçurmanın metafizik olarak insana yansıyan yönünü kelam ifşa etti ruhumuza. Ruhumuzun bir gün uçurtmanın göğe ulaştığı gibi miraca yükseleceğini kâinata kelam fısıldadı.
Avatar filminin hatırlattığı Papalagi: Göğü Delen Adamda, Scheuermannin Samoa reisinin dilinden beyaz adamı anlattığı kitabı meşhurdur. Göğü delerek gelen bir beyaz adam, tabiatın dengesini bozmuş, kâinatla hemhal olarak yaşayan, iyilikler ve güzelliklerle hayatlarını sürdüren topluluğun düzenini altüst etmiştir. Güzelliğin ne olduğunu bilmeyen beyaz adam, kâinatla bütünleşmiş, aile olmuş bir toplumun topraklarına ayak basmıştır. Bu ayak basış, bir süre sonra kâinatla bütünleşmiş toplumun mutluluk bağını kesecek, huzuru ortadan kaldıracaktır. Varlığın güzelliklerle dolu hayat süren kabileye bağışladıklarının hiçbirini, göğü delen adamın getirdikleri karşılamayacaktır. Çünkü göğü delen adam, uçurtma uçurmayı bilmez. Uçurtma uçururken insanın da ruhunun birgün göğe yükseleceğini hissedemez.
Kalemin hakikati yazdığı muhakkak
Hakikati yazan kalem, insanın miracını da yazıyor.
Hatta ben size bir şey söyleyeyim,
Uçurtmaya selam verdirmenin kâinata selam vermek olduğunu da yazıyor kalem.
Yunus Emre Tozal
Sorular vardır insanı can damarından yakalayan. Serçe Hatun Mescidinde asılı olan soru da insanı can damarından yakalayan sorulardan. İnsanın sürekli bir şekilde kendisiyle, Rabbiyle ve kâinatla hemdem olabilmesini hatırlatan, sürekli bir bilinç ve inşayı hatırlatabilen bir soru bu. Her şeyin temelinde insanın hakikat arzusunu gerçekleştirebilmesi için yüklenmesi gereken sorumluluğu anımsatıyor insana. Tıpkı ezan gibi Ezanlar da insana ne olduğunu, ne yaptığını, ne yapması gerektiğini ve nereye doğru gittiğini hatırlatıyor. Tabi anlayabilen alıyor bu mesajları. Kalbini iyilik ve güzelliklere kapatanlar, yeryüzünde kötülük işlemeye, işlemeseler dahi işlenen kötülüklere ses çıkarmayıp tepki vermeyerek kötülükleri teşvik etmeye devam ediyorlar.
Kâinata perdenin arkasındaki görmeye çalışarak bakmak, güzelliklerin sırlarını ortaya çıkaracak, eşyanın özgünlüğünü ve zenginliğini gösterecektir. İnsan, uhrevi hayatını anlamlaştırarak mutluluğu tadar, güzelliğin farkına varır. İnsanın simasının güzelliği, müşahhas bir güzelliktir ve bu güzellik genellikle, cemal kelimesiyle ifade edilir. İnsanın ahlâkî güzelliği ise mücerred bir güzelliktir ve İslam medeniyetinde hüsün kelimesinde ifadesini bulur. Mücerret güzellik gözle görülemez, ancak bir üstündeki anlamla tecelliyi hissettirir. Dolayısıyla kâinatı mücerret gözle temaşa etmemeli, anlamın sırrına ermeye çalışılmalıdır. O vakit Süleymaniye Camiinin sırrı ortaya çıkacak, o vakit ağaçların sallanışı anlaşılacak, suyun gürül gürül akması, taşların aşkından dolayı yuvarlanması, güneşin secde etmeye gidişi görülecektir.
Önce söz vardı der mutasavvıflar. Söze ol dendi ve söz oluverdi. Sonrasında sözün vesilesiyle emredildikçe oluş gerçekleşti. Kâinatın her an yaratılması, her an oluşun gerçekleşmesi, her hûnun Onu zikretmesi, kelamı zirveye taşıdı. Söz, oluşun vesilesi oldu hep. Sözün en yüce derecesi kelam, insanın göğün sırlarını anlamasına da vesile oldu hep. Uçurtma uçurmanın metafizik olarak insana yansıyan yönünü kelam ifşa etti ruhumuza. Ruhumuzun bir gün uçurtmanın göğe ulaştığı gibi miraca yükseleceğini kâinata kelam fısıldadı.
Avatar filminin hatırlattığı Papalagi: Göğü Delen Adamda, Scheuermannin Samoa reisinin dilinden beyaz adamı anlattığı kitabı meşhurdur. Göğü delerek gelen bir beyaz adam, tabiatın dengesini bozmuş, kâinatla hemhal olarak yaşayan, iyilikler ve güzelliklerle hayatlarını sürdüren topluluğun düzenini altüst etmiştir. Güzelliğin ne olduğunu bilmeyen beyaz adam, kâinatla bütünleşmiş, aile olmuş bir toplumun topraklarına ayak basmıştır. Bu ayak basış, bir süre sonra kâinatla bütünleşmiş toplumun mutluluk bağını kesecek, huzuru ortadan kaldıracaktır. Varlığın güzelliklerle dolu hayat süren kabileye bağışladıklarının hiçbirini, göğü delen adamın getirdikleri karşılamayacaktır. Çünkü göğü delen adam, uçurtma uçurmayı bilmez. Uçurtma uçururken insanın da ruhunun birgün göğe yükseleceğini hissedemez.
Kalemin hakikati yazdığı muhakkak
Hakikati yazan kalem, insanın miracını da yazıyor.
Hatta ben size bir şey söyleyeyim,
Uçurtmaya selam verdirmenin kâinata selam vermek olduğunu da yazıyor kalem.
Yunus Emre Tozal