Tüm Annelerimize Armağan Olsun

Biz daha çok küçükken, hatırlamak dahi hayalken
Çiçek ekmeklerin henüz üretildiği zamanlar hani
Topraktan koparılıp soframıza konulduklarını sanırdık
Yüklü bir bulut kümesi geçerdi o kırgın mavi gözlerinden
Elem müfredatımın ilk konusu olurdu haliyle, ağlaşık kümeler!

Gözyaşlarıyla oluşturduğu havuzu gösteriyor çocukluğum
“-Bu kadar su biriktirebildim ancak, derin değil fazla.” derken
Çoktan boğulduğumu fark ediyorum, o üveylik okyanusunda…

Hiçbir şey için kararı tutturamıyorum artık
Sütünü helal etmiyor denizanaları
Bu menfaat tufanından nemalanan, haram yiyenlere
Dalgalar haylaz birer velet, dinlemiyorlar ebeveynlerini
Akşam ezanında dönen olmuyor evine!

Hayati bir karardır sana seslenmek bazen, ben Anne derim
Bilinen tüm tabiat vakitli-vakitsiz uyanır tam o anda
Ruh sağlığıma duacısın biliyorum bunu elbette
Ceninim ve seninim hâlâ…
Avuç kadarım daha ben, özgürlük kadar bir canım var
O da sana emanet, en ufak bir esaret söz konusu olursa!

Hadi tüm dünya çocuklarını emzir memelerinle
Katiyen hak geçmesin, bana da payıma düşen neyse!
Sana şiir yazamam Anne
Henüz o denli saf harflere rastlamadım…

Beni doğuracağına aşk doğursaydın keşke!​