BoldPilot
Kayıtlı Üye
Nefrete akan gözyaşı, gökyüzünde kayan yıldızdan farksızdır.
Milyonlarcası akıp gider, kayar sonsuza. Nefret baki kalır, gökyüzü kalır yine sonunda. Ağzımdaki tadı silemiyor hiçbir şey. Gözyaşım ıslatmıyor bile değdiği yerleri. Biraz daha sigara, biraz daha küfür. Maskeler neden hep oyunun sonunda düşer? Neden yalan söylemek daha kolaydır “Ben buyum!” demekten? Neden bir gün yağmur yağacağını bile bile boyar insanlar yüzlerini? Kötü kalpli kurt bilir çünkü anneannesi kılığına girmeden kırmızı başlıklı kızın yanına gelmeyeceğini. Bilir beyni ile penisi yer değiştirmiş erkek bozuntuları özlerinin beş para etmediğini, ondandır dillerine yapışmış yalanlar ve her gece uyumadan önce ertesi gün için rollerini ezberleyişleri. Eğer bir dişi yaralamak istiyorsa sizi, önce kolunuza girer arkanız güvenle dönebilmeniz için. Eğer sizi sadece bedeniniz için sevdiğini söylüyorsa bir adam, arkanızdan atıp tuttuğu gibi yüzünüze de sayabiliyorsa her şeyi bir hatun, eğer sizden nefret ettiğini bağıra çağıra haykırabiliyorsa biri yüzünüze, önce dürüstlüğünü takdir edip, sonra nefret edebilmelisiniz. Çünkü en güvendiğinizdir size en çok zarar verebilecek olan. En takdir ettiğinizdir aslında en aşağılık hayatı yaşayan. Babana bile güvenme diyen adamı öpmek istemek, elimde değil şu anda. Doğru söze ne hacet? Yine de, bilirim vardır beyazımı gören gözler de bu dünyada. Bilirim beni sevdiğini söylerken tek ayağını gizlice kaldırmayacak masumlukta insanların da var olduğunu etrafımda. Oysa keşke yalanla gerçeği ayırt etmemi sağlayacak bir cihaz olsaydı. O zaman yüzde kaçı dimdik durabilirdi karşımda, yüzde kaçı arkasına bakmadan kaçardı, merak ediyorum inadına. Şimdi biraz pembe olsa gökyüzüm, biraz bahar koksa her yer… Olmaz! Aşk kadar abes durur üzerimde. Sevgi kadar pot. Neden? Çünkü bataklığa adım attıktan sonra kurtulmak zordur. Kurtulsan da kokusu çıkmaz inatla üzerinden. Hangi parfüm gizleyebilir hayal kırıklığının kokusunu, küf gibi, ceset gibi? Hangi terzi dikebilir kalbimin yırtılan köşelerini?
Hiçbiri.
İşte bu yüzden tükürüyorum üzerine tüm yaşanmışlıkların. Hayatıma ucundan kıyısından girip, bir parça koparmaya çalışan herkesin, beni benden uzaklaştırmaya çalışan, kendimden soğutan her şeyin. Görmek istediğini görürsün elbet gözlerime baktığında, ama senin gördüğünle benim olduğum bir değildir her zaman, unutma. İnsanların alkışlarla karşıladığı cümleler, ezikliğini gizlemek için günlerce düşünerek, oradan buradan keserek kurduklarınsa, bırak alkışlamasınlar. Eğer sen olduğun için yüzünde patlıyorsa tokatlar, inan acıtmaz bu canını, hak etmediğin ıslıklarda izleyicilerine selam vermek kadar.
Biliyorum, bugün bana, yarın bir başkasına.
Ama kader, yetiştirdiğin zehirli elmaları bir gün hiç anlamadan yedirir afiyetle sana.
İlahi adalet diye buna diyoruz biz.
Unutma.
Milyonlarcası akıp gider, kayar sonsuza. Nefret baki kalır, gökyüzü kalır yine sonunda. Ağzımdaki tadı silemiyor hiçbir şey. Gözyaşım ıslatmıyor bile değdiği yerleri. Biraz daha sigara, biraz daha küfür. Maskeler neden hep oyunun sonunda düşer? Neden yalan söylemek daha kolaydır “Ben buyum!” demekten? Neden bir gün yağmur yağacağını bile bile boyar insanlar yüzlerini? Kötü kalpli kurt bilir çünkü anneannesi kılığına girmeden kırmızı başlıklı kızın yanına gelmeyeceğini. Bilir beyni ile penisi yer değiştirmiş erkek bozuntuları özlerinin beş para etmediğini, ondandır dillerine yapışmış yalanlar ve her gece uyumadan önce ertesi gün için rollerini ezberleyişleri. Eğer bir dişi yaralamak istiyorsa sizi, önce kolunuza girer arkanız güvenle dönebilmeniz için. Eğer sizi sadece bedeniniz için sevdiğini söylüyorsa bir adam, arkanızdan atıp tuttuğu gibi yüzünüze de sayabiliyorsa her şeyi bir hatun, eğer sizden nefret ettiğini bağıra çağıra haykırabiliyorsa biri yüzünüze, önce dürüstlüğünü takdir edip, sonra nefret edebilmelisiniz. Çünkü en güvendiğinizdir size en çok zarar verebilecek olan. En takdir ettiğinizdir aslında en aşağılık hayatı yaşayan. Babana bile güvenme diyen adamı öpmek istemek, elimde değil şu anda. Doğru söze ne hacet? Yine de, bilirim vardır beyazımı gören gözler de bu dünyada. Bilirim beni sevdiğini söylerken tek ayağını gizlice kaldırmayacak masumlukta insanların da var olduğunu etrafımda. Oysa keşke yalanla gerçeği ayırt etmemi sağlayacak bir cihaz olsaydı. O zaman yüzde kaçı dimdik durabilirdi karşımda, yüzde kaçı arkasına bakmadan kaçardı, merak ediyorum inadına. Şimdi biraz pembe olsa gökyüzüm, biraz bahar koksa her yer… Olmaz! Aşk kadar abes durur üzerimde. Sevgi kadar pot. Neden? Çünkü bataklığa adım attıktan sonra kurtulmak zordur. Kurtulsan da kokusu çıkmaz inatla üzerinden. Hangi parfüm gizleyebilir hayal kırıklığının kokusunu, küf gibi, ceset gibi? Hangi terzi dikebilir kalbimin yırtılan köşelerini?
Hiçbiri.
İşte bu yüzden tükürüyorum üzerine tüm yaşanmışlıkların. Hayatıma ucundan kıyısından girip, bir parça koparmaya çalışan herkesin, beni benden uzaklaştırmaya çalışan, kendimden soğutan her şeyin. Görmek istediğini görürsün elbet gözlerime baktığında, ama senin gördüğünle benim olduğum bir değildir her zaman, unutma. İnsanların alkışlarla karşıladığı cümleler, ezikliğini gizlemek için günlerce düşünerek, oradan buradan keserek kurduklarınsa, bırak alkışlamasınlar. Eğer sen olduğun için yüzünde patlıyorsa tokatlar, inan acıtmaz bu canını, hak etmediğin ıslıklarda izleyicilerine selam vermek kadar.
Biliyorum, bugün bana, yarın bir başkasına.
Ama kader, yetiştirdiğin zehirli elmaları bir gün hiç anlamadan yedirir afiyetle sana.
İlahi adalet diye buna diyoruz biz.
Unutma.