freedom42
Kayıtlı Üye
Tan vakti rengi olmalı bizim rengimiz...
Beyazın saflığına sığınmıştı her şey. Beyazın saflığındaydı kelimeler. Ve sevmek hayal mi diye düşünmek geçerdi içinden. Acıyı sevdaya karanlığı güneşe boğdurmak gibi. İlk yalnızlığın, ilk hayal kırıklığın, ilk kaybedişlerin gölgelemeye çalışsa da tüm güzellikleri Yağmur ayak seslerin olurdu bu şehirde ağır ağır gezerdi silerdi her şeyi.
Çoğu zamanlar dokunmaya çalışırdın aşk denilen bilinen ama görülmeyene, kelimelere yüklemeye çalışırdın içindeki o tarifsiz uçsuz bucaksız sevgiyi. Tarifi olmayan bir şeyin tavsiyesi de olmazmış diye düşünür için için hayıflanırdın günlerce.Ama sevgili öylesine bensin, öylesine bendesin ki hissedebileceğin kadar gerçek , dokunabileceğin kadar yakınındayım.Bir tebessümün içine milyonlarca anlam katıp Aydınlığın en derinine gözlerini yerleştirmek, kar ile güneşi akşam sefası gibi aynı anda sana sunmak gibi sürprizlerim de oldu yalansız.Her sabah günaydının oluyordum gözlerinle güne ilk merhabanda, bakar iken gördüğün, düşünür iken bulduğun, solur iken nefesin, için ürperdiğinde hislerin, güneşin oluyordum gizlice...
Sevgi insanıyız, sevda insanıyız sevgili..Hissetmek ve hissedilmek için değil, bizim için ibadet gibi kutsal olduğundan bağlandık gönülden.Sevdikçe sevildikçe parladı hayat çizgimiz. İçimize gömüp yok olmasını beklemedik, konuştuk. Anlatılanlarla değil yaşanılanlarla, olumsuzluklarla değil pozitif sevgiyle, kavgayla, hırsla sarıldık sevdamıza. Yüreğimizin ışıltısıydı aslında yüzümüzü aydınlatan. Küllenmiş ruhsuz bedenler, halden anlamayan kararmış kömürleşmiş kalpler ve çıkarcı insancıkların bize bakar iken gözlerinin kamaşması sırf bu yüzdendir sevgili…
Papatya yaprağına düşen çiğ tanesini, gökyüzünde bulutların rüzgarla dansını kim hissedebilir, kim anlatabilir bize bizden başka ? Keşke yılgınlıkların keşke kaybedişlerin, keşke yok oluşun diğer adıdır , düşünsene bizim hiç keşke miz olmadı sevgili…Ömür denilen süre çok kısa ama her saniyesinden milyarlarca haz alarak yaşamak ve yaşayabilmek , varoluşun dayanılmaz hafifliğiyle yenden doğmuşçasına saf duygularla yaşamak ne kadar güzel sevgili.
Her kelimesi sen olmalı, her başlangıcı ben olmalı, ana fikri biz, yüklemi öznesi velhasıl hayatın diğer adı biz olmalıyız sevgili. Loş ışıksız boşluklar değil, ışık çağlayanları olmalı mesela hiç sonu gelmeyen cinsinden. Bizim rengimiz Tan vakti rengi olmalı mesela, hayatın rengidir, içimizin rengidir o herkesiz duyup bildiği ama bizim gibi yakalayıp yüreğine hapsedemediğidir. Hayallerin rengini de pembeden sarıya değiştirelim mesela.Dışarıdakiler yine pembe bilsinler ulaşamasınlar sevgili.Tüm çocuksu sadeliğimiz ve kararlılığımızla sarılalım tüm varlığımızla sahip çıkalım. Hatta kelimelerimiz hazır dursun kafamızın bir tarafında tokat olsun kendini bilmezlerin suratına.
Bir avucumuzda mavi deniz bir avucumuzda taç yapraktan papatyalar olsun sevgili. Gün tükenip ufukta solarken güneş ay geç kalmasın randevusuna parlasın karanlığın ortasında Gözlerimizle buluşalım gecenin bir vakti.Sözümüz var sevdaya sevgili… Hadi tut ellerimi…
Uğurtan A.
Beyazın saflığına sığınmıştı her şey. Beyazın saflığındaydı kelimeler. Ve sevmek hayal mi diye düşünmek geçerdi içinden. Acıyı sevdaya karanlığı güneşe boğdurmak gibi. İlk yalnızlığın, ilk hayal kırıklığın, ilk kaybedişlerin gölgelemeye çalışsa da tüm güzellikleri Yağmur ayak seslerin olurdu bu şehirde ağır ağır gezerdi silerdi her şeyi.
Çoğu zamanlar dokunmaya çalışırdın aşk denilen bilinen ama görülmeyene, kelimelere yüklemeye çalışırdın içindeki o tarifsiz uçsuz bucaksız sevgiyi. Tarifi olmayan bir şeyin tavsiyesi de olmazmış diye düşünür için için hayıflanırdın günlerce.Ama sevgili öylesine bensin, öylesine bendesin ki hissedebileceğin kadar gerçek , dokunabileceğin kadar yakınındayım.Bir tebessümün içine milyonlarca anlam katıp Aydınlığın en derinine gözlerini yerleştirmek, kar ile güneşi akşam sefası gibi aynı anda sana sunmak gibi sürprizlerim de oldu yalansız.Her sabah günaydının oluyordum gözlerinle güne ilk merhabanda, bakar iken gördüğün, düşünür iken bulduğun, solur iken nefesin, için ürperdiğinde hislerin, güneşin oluyordum gizlice...
Sevgi insanıyız, sevda insanıyız sevgili..Hissetmek ve hissedilmek için değil, bizim için ibadet gibi kutsal olduğundan bağlandık gönülden.Sevdikçe sevildikçe parladı hayat çizgimiz. İçimize gömüp yok olmasını beklemedik, konuştuk. Anlatılanlarla değil yaşanılanlarla, olumsuzluklarla değil pozitif sevgiyle, kavgayla, hırsla sarıldık sevdamıza. Yüreğimizin ışıltısıydı aslında yüzümüzü aydınlatan. Küllenmiş ruhsuz bedenler, halden anlamayan kararmış kömürleşmiş kalpler ve çıkarcı insancıkların bize bakar iken gözlerinin kamaşması sırf bu yüzdendir sevgili…
Papatya yaprağına düşen çiğ tanesini, gökyüzünde bulutların rüzgarla dansını kim hissedebilir, kim anlatabilir bize bizden başka ? Keşke yılgınlıkların keşke kaybedişlerin, keşke yok oluşun diğer adıdır , düşünsene bizim hiç keşke miz olmadı sevgili…Ömür denilen süre çok kısa ama her saniyesinden milyarlarca haz alarak yaşamak ve yaşayabilmek , varoluşun dayanılmaz hafifliğiyle yenden doğmuşçasına saf duygularla yaşamak ne kadar güzel sevgili.
Her kelimesi sen olmalı, her başlangıcı ben olmalı, ana fikri biz, yüklemi öznesi velhasıl hayatın diğer adı biz olmalıyız sevgili. Loş ışıksız boşluklar değil, ışık çağlayanları olmalı mesela hiç sonu gelmeyen cinsinden. Bizim rengimiz Tan vakti rengi olmalı mesela, hayatın rengidir, içimizin rengidir o herkesiz duyup bildiği ama bizim gibi yakalayıp yüreğine hapsedemediğidir. Hayallerin rengini de pembeden sarıya değiştirelim mesela.Dışarıdakiler yine pembe bilsinler ulaşamasınlar sevgili.Tüm çocuksu sadeliğimiz ve kararlılığımızla sarılalım tüm varlığımızla sahip çıkalım. Hatta kelimelerimiz hazır dursun kafamızın bir tarafında tokat olsun kendini bilmezlerin suratına.
Bir avucumuzda mavi deniz bir avucumuzda taç yapraktan papatyalar olsun sevgili. Gün tükenip ufukta solarken güneş ay geç kalmasın randevusuna parlasın karanlığın ortasında Gözlerimizle buluşalım gecenin bir vakti.Sözümüz var sevdaya sevgili… Hadi tut ellerimi…
Uğurtan A.
