Bir damla su misali gözlerin düştü gözlerime ve yeşerdi en tarifsiz güzellikler. Derler ya hani : '' Seninle geldi hayat… ''
Bilmez duymaz görmez tanımazdım bencilliğini sevdaların. Ve hissetmedim şimdiye kadar sensizlik kadar acı bir tebessüm aynalarda. Oysa ben her attığım adımda düşünürdüm ki; kendimi severdim en çok. sevgi nedir öğrendim.
Sayende çocukluğumu yakaladım hem de koşmadan. Kaçışların ardı sıra hep bekledim çaresiz şafağın parıltısını. Her karanlık bir dokunuş misali otururdu yüreğimin tam ortasına. Korkarım sen de bensiz bir iz peşi sıra takip eder oldun hayallerini. Korkarım ki sen de bensiz kaldın hayatın beklenmedik virajlarında. Tenhalarda buluşan sözcükler içerisinde ilk kez bu kadar aciz hissettin kendini.
Oysa önceleri yanında asil bir melek taşırdın. Bunca zaman karşısında en küçük bir hata sahibi olmamış en büyük günahlardan dahi küçükte olsa bir sevap ayırtmıştın kendine. Ne yapacaksın? Merak ediyorum…
İlk kez kendimi düşünmüyorum. İlk kez bu kadar eminim sahibi olduğum ruhun gücünden. Dedim ya; öğrendim sensizlikle savaşmayı. Sensizliğe yeni bir ad koymayı ve onu büyütmeyi. Layıkıyla yaşamayı muhtaç kaldığım her saniyeyi.
Bak gidiyor yine kuşlar… Siyahın beyaza olan sadıklığı gibi kendimde tutsak bir gün geride kalıyor ve şimdi tüm ayrılıkların doğuracağı hüzün yoğunluğunda bir duman taşıyorum ciğerlerimde. Atılması kolay olmayan adımların sonucu kemirirken beynimi düşünmemek istiyorum aslında geriye kalanların haykırışlarını. Elimde değilolmuyor... Çünkü çaresiz hamleler sayesinde bir kez daha yara alıyor ellerim ama kanamıyor bu sefer... Zaman alışkanlığı beraberinde getirirken ben hep tek başıma oturdum sokak sonu duvarlar üzerinde biliyor musun? Sonra ıslığım kalbimden çıktı yayıldı gökyüzüne. Yıldızlar karardı... Haset biriktirdi gurbete döndü tüm gerçekler. Şimdi ise ben harabe kapısı edasında sonum tek bir nefesin ellerinde. Kurtaramazsın
Bilmez duymaz görmez tanımazdım bencilliğini sevdaların. Ve hissetmedim şimdiye kadar sensizlik kadar acı bir tebessüm aynalarda. Oysa ben her attığım adımda düşünürdüm ki; kendimi severdim en çok. sevgi nedir öğrendim.
Sayende çocukluğumu yakaladım hem de koşmadan. Kaçışların ardı sıra hep bekledim çaresiz şafağın parıltısını. Her karanlık bir dokunuş misali otururdu yüreğimin tam ortasına. Korkarım sen de bensiz bir iz peşi sıra takip eder oldun hayallerini. Korkarım ki sen de bensiz kaldın hayatın beklenmedik virajlarında. Tenhalarda buluşan sözcükler içerisinde ilk kez bu kadar aciz hissettin kendini.
Oysa önceleri yanında asil bir melek taşırdın. Bunca zaman karşısında en küçük bir hata sahibi olmamış en büyük günahlardan dahi küçükte olsa bir sevap ayırtmıştın kendine. Ne yapacaksın? Merak ediyorum…
İlk kez kendimi düşünmüyorum. İlk kez bu kadar eminim sahibi olduğum ruhun gücünden. Dedim ya; öğrendim sensizlikle savaşmayı. Sensizliğe yeni bir ad koymayı ve onu büyütmeyi. Layıkıyla yaşamayı muhtaç kaldığım her saniyeyi.
Bak gidiyor yine kuşlar… Siyahın beyaza olan sadıklığı gibi kendimde tutsak bir gün geride kalıyor ve şimdi tüm ayrılıkların doğuracağı hüzün yoğunluğunda bir duman taşıyorum ciğerlerimde. Atılması kolay olmayan adımların sonucu kemirirken beynimi düşünmemek istiyorum aslında geriye kalanların haykırışlarını. Elimde değilolmuyor... Çünkü çaresiz hamleler sayesinde bir kez daha yara alıyor ellerim ama kanamıyor bu sefer... Zaman alışkanlığı beraberinde getirirken ben hep tek başıma oturdum sokak sonu duvarlar üzerinde biliyor musun? Sonra ıslığım kalbimden çıktı yayıldı gökyüzüne. Yıldızlar karardı... Haset biriktirdi gurbete döndü tüm gerçekler. Şimdi ise ben harabe kapısı edasında sonum tek bir nefesin ellerinde. Kurtaramazsın