Susuyorum...
Sen de susuyorsun. Bu sessizlik nereye kadar Mocan? Bugün bunu düşündüm, ikimizden biri ölüp giderse bu sessizlik zamanlarında, uzak kaldığımız şu günlerin acısı diğerini yiyip bitirmez mi?
Gerçi sen susarak söylemeyi tercih edenlerdensin ve ben de sana uymak için zorluyorum sükût kotamı.
Ama, ama sevdiğim, ölüm sessiz sedasız yaklaşır da geliverirse doyamadan birbirimize, sonrasında yaşamak denen çabadan ne düşer ki hissemize?
Aslında boşuna düşünüp duruyorum bunları. Nasipten öte köy olmadığını biliyoruz ikimiz de.
Gözlerin nasibime düşerse, ölüm döşeğinde de olsam görürüm biliyorum. Ve biliyorum, aynı yağmurda ıslanmak yazılmışsa nasibimize, dünyanın son günü de olsa, gül kokun yağmurla birlikte siner nefesime.
Biliyorum bilmesine ya çok özledim, anla işte...
Mocan,
Hasta ve halsiz olduğum zamanlarda daha çok yakıyor yokluğun canımı. O olsaydı diyorum, şefkatle dokunsaydı ağrıyan yerlerime.
O bana bir kez baksaydı ve dinseydi vücudumdaki tüm ağrılar. O bana bir gülümseseydi, güneş gibi girseydi gülüşü gözlerimden içeri, bütün yaralarım iyileşseydi. O bana bir türkü söyleseydi, can kulağımdan giren o merhamet dolu sesi dinlesem ve dinlenseydim ben de. Şu üzerimdeki yüz yılın yorgunluğundan kurtulsaydım. "Keşke..." dediğimde bir defasında, kızmıştın bana. "Keşke yok, keşke yok!" demiştin. Keşke demeden özlemleri dile getirmenin yolu, sadece düşlerden mi geçiyor Mocan? Düşlemesini de sen öğrettin bana. Ne kadar hayal varsa yürek aynamda, hepsinin telifi senindir.
Bana bıraktığın düşler, gözümü kapadığımda gördüğüm gülüşler ve kalbime saldığın çiçek kokulu ötüşler için, hepsi için her şey için minnettarım sana. Hayat, çokça yokluğundan ibaret olsa da. Bilmeden, istemeden, öyle ya da böyle bir şekilde seni kırdıysam bağışla.
Ölürsem, ardımdan beni okumayı unutma.
'
Son düzenleme:
