SÜRÜNGENLER, karaların öteki yerlileri gibi, solunumları için gerekli oksijeni havadan alırlar Oksijen önceleri, yumurtanın içinde gelişen embriyon'un arka ucundaki torbaya benzer çıkıntının duvarlarından geçer. Daha sonra akciğerleri gelişince, sürüngenler oksijen solunurlar Tamamıyle karaların yerlisi olurken, sürüngenler, amfibyum atalarının nemli ve bezli derisini kaybetmişler, buna karşılık pullu bir vücut örtüsü edinmişlerdir. Bu kalmlaşan deri onları düşmanlardan korumakta ve vücut sıvılarının buharlaşmasını önlemektedir. Sürüngenin, sudan adamakıllı uzaklaşabilen, hatta en kurak çöllere bile yerleşebilen ilk omurgalı hayvan olabilmesindeki sır budur.
Sürüngen kalan sürüngenler, yani dinozor'lara, sonra da günümüzün timsahlarına, kaplumbağalarına, yılanlarına ve kertenkelelerine ata olanlar, kendi vücut ısılarını meydana getirmek kabiliyeti edinmiş ve bu ayrı yoldan ilerleyerek uzun bir zaman sonra kuşlarla memeli hayvanları doğurmuştur. Fakat sürüngenler doğrudan doğruya veya doğrudan doğruya denecek kadar güneşten elde edilen ısıya bağlı kalmakta devam etmişlerdir.
Sürüngenlere, hemen bütün ısılarını dışındaki kaynaklardan aldıkları için çok kere «soğukkanlı» denilmektedir. Yedikleri besinlerin pek azı ısıya çevrilmektedir. Öyle iken kertenkele, güneşte oturmak ya da karnını, güneşten ısınmış kayalara veya kuma yapıştırmak suretiyle vücut ısısını oldukça yüksek derecelere çıkarabilmektedir.Kertenkele gündüzün faalken vücudunu birçok memelilerinkinden ve kuşlannkinden daha sıcak tutabilir. Bazı kertenkeleler vücut ısılarını 40 derece etrafında tutarlar ki, bu, insanın normal derecesinden yüksektir. Havalar fazlaca soğuyunca, bu sürüngenler, düşmanlarıyle dondurucu soğukların onlara erişemeyeceği yer altına çekilmek zorundadırlar.
Bununla beraber soğukkanlı olmanın bazı avantajları vardır. Isısı 15-20 derece bir odada oturan bir adam, vücut ısısını 37 derecede tutmak için, faal bulunmayan aynı vücut ölçüsündeki bir kertenkelenin tüketeceğinden kırk kat daha fazla enerji harcamaktadır. Soğuk kuşaklardaki kemiriciler, ayılar ve başka bazı memeliler kışın kış uykusuna yatmaktadırlar. Bu gibi bölgelerdeki sürüngenler de aynı şeyi yapmakta iseler de, ihtiyaçları daha sınırlı olduğu için, daha uzun süreler beslenmeden yaşayabilmektedirler. Küçük kertenkelelerden birçoğu, yılanlar ve kaplumbağalar bütün bir yıl yiyeceksiz yaşayabilmişlerdir. Hele iri bir piton yılanı'nın üç yıl yemeden yaşadığı bilinmektedir.