p0nip0n
Bayan Üye
Dün bir rüya gördüm, her sevdiğim dediğim şey uçuruma yuvarlanan bir taş gibi kayboluyordu, görebildiğim yalnızca ardından havaya kalkan toz bulutu, gözlerimi ve genzimi yakan. Aynaya baktım görünen sadece yaşamın acımasızlığı ve arkama dönüp uzandığımda uçarak kaçan bir kuş gibi oluyordu sevgi. Şimdi buradayım gerçek dünyada çevremizde mutlu mutsuz bir sürü insan var, bazen onların içerisinde kaybolmaktan korkuyorum, içimde çırpınıp duran sevgi dünyamın yok olup robotlaşmaktan korkuyorum. Bu bir sürü insanın içerisinde çeşitli arayışlar da var, hatta yanıbaşındaki insanı arayanlar bile var, arayıp kaybetmek var ama kaybetmemek için uğraş veren yok.
Bu kadar insan etkileşimlerinin arasında sevgi arayan biri olarak silinip gitmemek için durup kendimi sorguluyorum, sonra hiçbirşeyin bir kişi tarafından yaşanmadığını görüyorum ve ben sadece bir kişiyim. Oysa benimde duygularım var, sevenin sevdiği kişi ile birlikte olması, güneş ve toprağın birbirine yakınlaşması gibi benimde duygularımın bir başkasını duygularıyla buluşmasına ihtiyacı var, ama ben sadece bir kişiyim. Yaşam hızla akıp gidiyor, kendi söküğünü dikemeyen bir terzi gibi etrafımıza sevgi ve mutluluk dağıtırken kendi yaptıklarımızdan ötürü birbirine uzak yaşamlar biçimleniyor ve biz bu yaşamların neresindeyiz bilemiyoruz. Bunlar başkalarına uzak düşünceler değil hep tek kişilik planlar kurulur hayatta, gerçekleşip gerçekleşmemesi önemli değildir ama kendi kurduğun planların bile neresinde olduğumuzu bilemeyen bir insan topluluğu yetişiyor.
Mesela ben, canım sıkıldığında elimi uzatacağım bir sigaram yok, kullanmıyorum, çakmak ve kibrit taşımıyorum, kendimi tutuşturacağım bir yaşamım da yok, sadece bir sevgi var avucumda sakladığım, onunda çizgilerin arasında kaybolup gitmemesi için bir savaş veriyorum. Ama yaşamda her şey olumsuz değil, mesela doğa koşulsuz bir sadakatle veriyor kendini, rüzgar sanki beni takip ediyor hep mutlu olduğumu görmek istiyor, kelebekler sanki içimdeki çocuğua sesleniyor hep benimle koşmak yaramazlık yapmak istiyor. Dışarıda böyle bir yaşam sürüp giderken penceremden gzölerime, yüreğime süzülen güneş burada hayalde bir oyunu yaşamaya, pembe kumlardan kaleler yapmaya çağırıyor beni. İçimdeki sevgi ise doğada gördüğüm bütün her şey de ayrı bir şey gibi, isimsiz mutluluklar gibi ve ben hala bir kişiyim.
Bu kadar insan etkileşimlerinin arasında sevgi arayan biri olarak silinip gitmemek için durup kendimi sorguluyorum, sonra hiçbirşeyin bir kişi tarafından yaşanmadığını görüyorum ve ben sadece bir kişiyim. Oysa benimde duygularım var, sevenin sevdiği kişi ile birlikte olması, güneş ve toprağın birbirine yakınlaşması gibi benimde duygularımın bir başkasını duygularıyla buluşmasına ihtiyacı var, ama ben sadece bir kişiyim. Yaşam hızla akıp gidiyor, kendi söküğünü dikemeyen bir terzi gibi etrafımıza sevgi ve mutluluk dağıtırken kendi yaptıklarımızdan ötürü birbirine uzak yaşamlar biçimleniyor ve biz bu yaşamların neresindeyiz bilemiyoruz. Bunlar başkalarına uzak düşünceler değil hep tek kişilik planlar kurulur hayatta, gerçekleşip gerçekleşmemesi önemli değildir ama kendi kurduğun planların bile neresinde olduğumuzu bilemeyen bir insan topluluğu yetişiyor.
Mesela ben, canım sıkıldığında elimi uzatacağım bir sigaram yok, kullanmıyorum, çakmak ve kibrit taşımıyorum, kendimi tutuşturacağım bir yaşamım da yok, sadece bir sevgi var avucumda sakladığım, onunda çizgilerin arasında kaybolup gitmemesi için bir savaş veriyorum. Ama yaşamda her şey olumsuz değil, mesela doğa koşulsuz bir sadakatle veriyor kendini, rüzgar sanki beni takip ediyor hep mutlu olduğumu görmek istiyor, kelebekler sanki içimdeki çocuğua sesleniyor hep benimle koşmak yaramazlık yapmak istiyor. Dışarıda böyle bir yaşam sürüp giderken penceremden gzölerime, yüreğime süzülen güneş burada hayalde bir oyunu yaşamaya, pembe kumlardan kaleler yapmaya çağırıyor beni. İçimdeki sevgi ise doğada gördüğüm bütün her şey de ayrı bir şey gibi, isimsiz mutluluklar gibi ve ben hala bir kişiyim.