pat glendon
Kayıtlı Üye
Genelde geceleri açıyorum gözümü. Geceleri doğuyorum. Karanlığın içinden, herhangi bir bilinmezliğin rahmini bıçak gibi yırtarak. Gündüzleri nerede uyandığımı ben bile tahmin edemiyorum. Bazen bir kumarbazın avcunda, bazen ihanet eden bir kadının bacak arasından damlayan şehvetinde, bazen de bir ihtiyarın geriye doğru sayım yaptığı son günlerinde. Ne olduğum hakkımda bir fikrim yok. Siyah ve gri görüyorum sadece ama köpek değilim. Renklerimin olduğu günleri hatırlamak için zihnimi zorlamak beni yoruyor. O sisli, her yanı örümcek ağı kaplı, rutubetli düşünceler arasında bir damla renk bulabilmek, tanrı olmaktan daha yorucu. Her şey flu. Renklerimi bir gökkuşağına bağışladığımı görüyorum. Sonra o gökkuşağını alıp bir kadının boynuna şal yaptığımı. Ve sonrasında sırtımı dönüyorum. Kadın gülümseyen bir suratla bıçağı saplayacağı an, sansür giriyor devlet ve bu noktadan sonrasını ölmesi gereken yaşa gelmeyenlerin okumaması gerekiyor...
Bir insan olmak isterdim en çok. -Bu arada o sansür olayından sonra sürekli esmer kadınlara aşık oldum hep. Çünkü paletimdeki renk buna yetiyordu sadece- ölüm duygusunu iliklerime kadar tatmak isterdim. İn sanlar gibi ağlayabilmek.Oysa ben, daha çok kimsesiz tavırlarına vurgun olmalıydım, bilimsel ve metafiziksel terimlerle ifade edemediğim bu yalnızlığın. Yeri geldiğinde, insanların öfkelerini bastırabileceği aparetif bir figüran da olabiliyorum. Bazen de ihaneti konu alan bir romandaki imla hatası. Bana soracak olursanız -ki neden sorasınız bir fikrim yok- en çok sevdiğim, bir sonbahar gecesinde tanrının gözünden damlayan bir damla yağmurla buralara savrulmuş hüzünlü bir melodi olmak sadece...
Böyle soğuk gecelerde, bir damla yağmur olup, gökyüzünden atlamak istiyorum. Bir kaldırımın üzerine düşüp moleküllerime kadar parçalanmak. Şair olayım isterdim ama şiir yazmasını beceremem. Becersem de bahtını aşağı gelirken evde unutmuş bir insanım ve yazdıklarım iş yapmaz. Bazen bir şarkı duyuyorum ve o akşama gidiyorum. Kahverengi geceye. Tanrının ağladığı, gözünden damladığım geceye. Sanki o duyduğum şarkı, tanrıyı ağlatan şarkıydı. Kim bilir...
Yukarıdan düşerken çaldığım ruh, yeni yerinde rahatsızlık duyuyor ve bu yüzden her gün onu ikna etmeye çalışıyorum... Karanlıkta sessizce yaşıyorum. Neye, nereye ve kime ait olduğumu bilmeden. Adım yok. Kimliğim yok, cismim yok Ben kimim diye soracak cesaretim de yok.
Sahi, ben kimim, adım ne?
- Adım yok. Siyah bir lekeyim sadece güneşten kaçan...
Bir insan olmak isterdim en çok. -Bu arada o sansür olayından sonra sürekli esmer kadınlara aşık oldum hep. Çünkü paletimdeki renk buna yetiyordu sadece- ölüm duygusunu iliklerime kadar tatmak isterdim. İn sanlar gibi ağlayabilmek.Oysa ben, daha çok kimsesiz tavırlarına vurgun olmalıydım, bilimsel ve metafiziksel terimlerle ifade edemediğim bu yalnızlığın. Yeri geldiğinde, insanların öfkelerini bastırabileceği aparetif bir figüran da olabiliyorum. Bazen de ihaneti konu alan bir romandaki imla hatası. Bana soracak olursanız -ki neden sorasınız bir fikrim yok- en çok sevdiğim, bir sonbahar gecesinde tanrının gözünden damlayan bir damla yağmurla buralara savrulmuş hüzünlü bir melodi olmak sadece...
Böyle soğuk gecelerde, bir damla yağmur olup, gökyüzünden atlamak istiyorum. Bir kaldırımın üzerine düşüp moleküllerime kadar parçalanmak. Şair olayım isterdim ama şiir yazmasını beceremem. Becersem de bahtını aşağı gelirken evde unutmuş bir insanım ve yazdıklarım iş yapmaz. Bazen bir şarkı duyuyorum ve o akşama gidiyorum. Kahverengi geceye. Tanrının ağladığı, gözünden damladığım geceye. Sanki o duyduğum şarkı, tanrıyı ağlatan şarkıydı. Kim bilir...
Yukarıdan düşerken çaldığım ruh, yeni yerinde rahatsızlık duyuyor ve bu yüzden her gün onu ikna etmeye çalışıyorum... Karanlıkta sessizce yaşıyorum. Neye, nereye ve kime ait olduğumu bilmeden. Adım yok. Kimliğim yok, cismim yok Ben kimim diye soracak cesaretim de yok.
Sahi, ben kimim, adım ne?
- Adım yok. Siyah bir lekeyim sadece güneşten kaçan...